Ανακοίνωση για τους φυλακισμένους απεργούς πείνας | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
ΑΠΟ ORMITHIELLA
Είναι πασιφανές ότι στην 20η μέρα απεργίας πείνας, οι απεργούν έχουν επιλέξει να καταστήσουν ως ύστατο μέσο το σώμα τους για την ικανοποίηση των αιτημάτων που έχουν θέσει. Άσχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί τους, οι απεργοί πείνας είναι πολιτικοί κρατούμενοι με συγκροτημένη άποψη οι οποίοι διατηρούν στο ακέραιο την επιλογή του αυτεξούσιου της διαχείρισης της ζωή τους. Δεδομένου δε την συνέχιση της απεργίας πείνας διαπιστώνουμε από τα ιατρικά ανακοινωθέντα την έκδηλη απορρύθμιση του οργανισμού τους, ως αποτέλεσμα ηλεκτρολυτικών και μεταβολικών διαταραχών, η οποία χρήζει τριτοβάθμιας ιατρικής φροντίδας.
Επειδή η μεταγωγή των απεργών πείνας σε νοσοκομεία του ΕΣΥ θα ενταθεί τις επόμενες ημέρες, επισημαίνουμε ότι:
Η άρνηση του εκάστοτε απεργού πείνας να λάβει υγρά ενδοφλεβίως δεν θα πρέπει να ερμηνεύεται από το ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου ως άρνηση νοσηλείας και φροντίδας. Καθήκον κάθε γιατρού είναι να θεραπεύει, να εξαλείφει τον πόνο, να παρέχει ανακούφιση και να δρα προς το συμφέρον των ασθενών του, πάντα με την συγκατάθεση του. Υπάρχει μια ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ιατρική προς όφελος του ατόμου και την κατάχρηση της ιατρικής. Κάθε τέτοια πράξη συνιστά ουσιαστικά συμμετοχή του γιατρού στο βασανισμό, κάτι που όχι μόνο είναι αντιδεοντολογικό/ανήθικο, αλλά διευκολύνει την αποδοχή τέτοιων πρακτικών και τελικά καταστρέφει την εμπιστοσύνη των ασθενών στο ιατρικό λειτούργημα.
Πρακτική όπως αυτή στην περίπτωση του Φοίβου Χαρίση, αντιβαίνει κατάφωρα την διακήρυξη της Μάλτας της Παγκόσμιας Ένωσης Ιατρών για τους απεργούς πείνας που αναφέρει:
«ότι η αρχή της φιλανθρωπίας προτρέπει τους ιατρούς να κάνουν ανάνηψη, αλλά ο σεβασμός της αυτονομίας κάθε ατόμου συγκρατεί τους ιατρούς από παρέμβαση όταν έχει δοθεί άρνηση αξιόπιστη και με πλήρη ενημέρωση.» Συνεπώς η βούληση του ασθενούς είναι πάνω και από το υπέρτατο καθήκον του ιατρού για την ανάνηψη και σωτηρία κάθε ασθενή. Υπενθυμίζουμε για μια ακόμα φορά τις βασικές αρχές της διακήρυξης της Μάλτας ώστε να μην υπάρχουν παρερμηνείες:
• Καθήκον να ενεργούμε ηθικά. Όλοι οι γιατροί δεσμεύονται από την ιατρική ηθική στην επαγγελματική τους επαφή με ευάλωτα άτομα, ακόμη και όταν δεν παρέχουν θεραπεία. Όποιος και εάν είναι ο ρόλος τους, οι γιατροί πρέπει να προσπαθούν να προλάβουν τον εξαναγκασμό ή την κακοποίηση των κρατουμένων και πρέπει να διαμαρτύρονται εάν αυτή συμβαίνει.
• Οι απεργοί πείνας δεν πρέπει με τη βία να υποβάλλονται σε θεραπεία την οποία αρνούνται. Βίαιη σίτιση αντίθετη με ενημερωμένη και εθελούσια άρνηση είναι αδικαιολόγητη.
• Εξισορρόπηση διπλών καθηκόντων. Οι γιατροί που παρακολουθούν απεργούς πείνας μπορεί να βιώσουν μια σύγκρουση μεταξύ της υποχρέωσης συμμόρφωσής τους στην εργοδοτική αρχή (όπως η διοίκηση της φυλακής) και της υποχρέωσης αφοσίωσής τους στους ασθενείς τους. Οι γιατροί με διπλές υποχρεώσεις δεσμεύονται από τις ίδιες ηθικές αρχές όπως οι άλλοι γιατροί, πράγμα που σημαίνει ότι η κύρια δέσμευσή τους είναι στον κάθε ένα άρρωστό τους.
• Κλινική ανεξαρτησία. Οι γιατροί πρέπει να παραμένουν αντικειμενικοί στις εκτιμήσεις τους και να μην επιτρέπουν σε τρίτους να επηρεάζουν την ιατρική τους κρίση. Δεν πρέπει να επιτρέπουν στον εαυτό τους να υφίσταται πίεση για να αθετήσουν ηθικές αρχές, όπως να παρέμβουν ιατρικά για μη ιατρικούς λόγους.
• Μερικές φορές οι απεργοί πείνας δέχονται ενδοφλέβιο διάλυμα αλατούχου ορού ή άλλες μορφές ιατρικής αγωγής. Η άρνηση να δεχθούν ορισμένες ιατρικές παρεμβάσεις δεν πρέπει να προϊδεάζει την άρνησή τους για όποια άλλη μορφή ιατρικής φροντίδας, όπως θεραπεία των λοιμώξεων ή του πόνου.
• Οι γιατροί ή άλλο υγειονομικό προσωπικό δεν επιτρέπεται να ασκήσουν αθέμιτη πίεση όποιου είδους στον απεργό πείνας για να αναστείλει την απεργία. Η θεραπεία ή η φροντίδα του απεργού πείνας δεν πρέπει να εξαρτάται από την αναστολή της απεργίας πείνας.
• Εάν ένας γιατρός δεν μπορεί για λόγους συνειδησιακούς να συμμορφωθεί με την άρνηση του απεργού πείνας για θεραπεία ή τεχνητή διατροφή, ο γιατρός πρέπει να το ξεκαθαρίσει από την αρχή και να παραπέμψει τον απεργό πείνας σε άλλο γιατρό ο οποίος είναι πρόθυμος να συμμορφωθεί με την άρνηση του απεργού πείνας.
• Είναι ηθικό να επιτρέψεις σε έναν αποφασισμένο απεργό πείνας να πεθάνει με αξιοπρέπεια μάλλον παρά να υποβάλλεις αυτό το πρόσωπο σε επανειλημμένες ιατρικές παρεμβάσεις αντίθετες στην θέλησή του/της.
Ευελπιστούμε ότι οι συνάδελφοι ιατροί θα συμπεριφερθούν ως λειτουργοί υγείας και όχι ως σωφρονιστικοί υπάλληλοι τιμωρητικά προς τους απεργούς πείνας. Καλούμε το ιατρικό – νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μην υποκύψει σε καμία πίεση ή εκβιασμό.
Αθήνα, 22 Μαρτίου 2015
Δρ Αργύρης Αργυριάδης,
Παρατηρητήριο Ψυχοκοινωνικών Δικαιωμάτων,
ISEPP (Ελληνικό Τμήμα)
Σύντομος σύνδεσμος: http://wp.me/pPn6Y-lfe
Το διαβάσαμε στους Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα μέσω ΔΉΘΕΝ
ΑΠΟ ORMITHIELLA
Θέμα Συνειδήσεως
Είναι πασιφανές ότι στην 20η μέρα απεργίας πείνας, οι απεργούν έχουν επιλέξει να καταστήσουν ως ύστατο μέσο το σώμα τους για την ικανοποίηση των αιτημάτων που έχουν θέσει. Άσχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί τους, οι απεργοί πείνας είναι πολιτικοί κρατούμενοι με συγκροτημένη άποψη οι οποίοι διατηρούν στο ακέραιο την επιλογή του αυτεξούσιου της διαχείρισης της ζωή τους. Δεδομένου δε την συνέχιση της απεργίας πείνας διαπιστώνουμε από τα ιατρικά ανακοινωθέντα την έκδηλη απορρύθμιση του οργανισμού τους, ως αποτέλεσμα ηλεκτρολυτικών και μεταβολικών διαταραχών, η οποία χρήζει τριτοβάθμιας ιατρικής φροντίδας.
Επειδή η μεταγωγή των απεργών πείνας σε νοσοκομεία του ΕΣΥ θα ενταθεί τις επόμενες ημέρες, επισημαίνουμε ότι:
Η άρνηση του εκάστοτε απεργού πείνας να λάβει υγρά ενδοφλεβίως δεν θα πρέπει να ερμηνεύεται από το ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου ως άρνηση νοσηλείας και φροντίδας. Καθήκον κάθε γιατρού είναι να θεραπεύει, να εξαλείφει τον πόνο, να παρέχει ανακούφιση και να δρα προς το συμφέρον των ασθενών του, πάντα με την συγκατάθεση του. Υπάρχει μια ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ιατρική προς όφελος του ατόμου και την κατάχρηση της ιατρικής. Κάθε τέτοια πράξη συνιστά ουσιαστικά συμμετοχή του γιατρού στο βασανισμό, κάτι που όχι μόνο είναι αντιδεοντολογικό/ανήθικο, αλλά διευκολύνει την αποδοχή τέτοιων πρακτικών και τελικά καταστρέφει την εμπιστοσύνη των ασθενών στο ιατρικό λειτούργημα.
Πρακτική όπως αυτή στην περίπτωση του Φοίβου Χαρίση, αντιβαίνει κατάφωρα την διακήρυξη της Μάλτας της Παγκόσμιας Ένωσης Ιατρών για τους απεργούς πείνας που αναφέρει:
«ότι η αρχή της φιλανθρωπίας προτρέπει τους ιατρούς να κάνουν ανάνηψη, αλλά ο σεβασμός της αυτονομίας κάθε ατόμου συγκρατεί τους ιατρούς από παρέμβαση όταν έχει δοθεί άρνηση αξιόπιστη και με πλήρη ενημέρωση.» Συνεπώς η βούληση του ασθενούς είναι πάνω και από το υπέρτατο καθήκον του ιατρού για την ανάνηψη και σωτηρία κάθε ασθενή. Υπενθυμίζουμε για μια ακόμα φορά τις βασικές αρχές της διακήρυξης της Μάλτας ώστε να μην υπάρχουν παρερμηνείες:
• Καθήκον να ενεργούμε ηθικά. Όλοι οι γιατροί δεσμεύονται από την ιατρική ηθική στην επαγγελματική τους επαφή με ευάλωτα άτομα, ακόμη και όταν δεν παρέχουν θεραπεία. Όποιος και εάν είναι ο ρόλος τους, οι γιατροί πρέπει να προσπαθούν να προλάβουν τον εξαναγκασμό ή την κακοποίηση των κρατουμένων και πρέπει να διαμαρτύρονται εάν αυτή συμβαίνει.
• Οι απεργοί πείνας δεν πρέπει με τη βία να υποβάλλονται σε θεραπεία την οποία αρνούνται. Βίαιη σίτιση αντίθετη με ενημερωμένη και εθελούσια άρνηση είναι αδικαιολόγητη.
• Εξισορρόπηση διπλών καθηκόντων. Οι γιατροί που παρακολουθούν απεργούς πείνας μπορεί να βιώσουν μια σύγκρουση μεταξύ της υποχρέωσης συμμόρφωσής τους στην εργοδοτική αρχή (όπως η διοίκηση της φυλακής) και της υποχρέωσης αφοσίωσής τους στους ασθενείς τους. Οι γιατροί με διπλές υποχρεώσεις δεσμεύονται από τις ίδιες ηθικές αρχές όπως οι άλλοι γιατροί, πράγμα που σημαίνει ότι η κύρια δέσμευσή τους είναι στον κάθε ένα άρρωστό τους.
• Κλινική ανεξαρτησία. Οι γιατροί πρέπει να παραμένουν αντικειμενικοί στις εκτιμήσεις τους και να μην επιτρέπουν σε τρίτους να επηρεάζουν την ιατρική τους κρίση. Δεν πρέπει να επιτρέπουν στον εαυτό τους να υφίσταται πίεση για να αθετήσουν ηθικές αρχές, όπως να παρέμβουν ιατρικά για μη ιατρικούς λόγους.
• Μερικές φορές οι απεργοί πείνας δέχονται ενδοφλέβιο διάλυμα αλατούχου ορού ή άλλες μορφές ιατρικής αγωγής. Η άρνηση να δεχθούν ορισμένες ιατρικές παρεμβάσεις δεν πρέπει να προϊδεάζει την άρνησή τους για όποια άλλη μορφή ιατρικής φροντίδας, όπως θεραπεία των λοιμώξεων ή του πόνου.
• Οι γιατροί ή άλλο υγειονομικό προσωπικό δεν επιτρέπεται να ασκήσουν αθέμιτη πίεση όποιου είδους στον απεργό πείνας για να αναστείλει την απεργία. Η θεραπεία ή η φροντίδα του απεργού πείνας δεν πρέπει να εξαρτάται από την αναστολή της απεργίας πείνας.
• Εάν ένας γιατρός δεν μπορεί για λόγους συνειδησιακούς να συμμορφωθεί με την άρνηση του απεργού πείνας για θεραπεία ή τεχνητή διατροφή, ο γιατρός πρέπει να το ξεκαθαρίσει από την αρχή και να παραπέμψει τον απεργό πείνας σε άλλο γιατρό ο οποίος είναι πρόθυμος να συμμορφωθεί με την άρνηση του απεργού πείνας.
• Είναι ηθικό να επιτρέψεις σε έναν αποφασισμένο απεργό πείνας να πεθάνει με αξιοπρέπεια μάλλον παρά να υποβάλλεις αυτό το πρόσωπο σε επανειλημμένες ιατρικές παρεμβάσεις αντίθετες στην θέλησή του/της.
Ευελπιστούμε ότι οι συνάδελφοι ιατροί θα συμπεριφερθούν ως λειτουργοί υγείας και όχι ως σωφρονιστικοί υπάλληλοι τιμωρητικά προς τους απεργούς πείνας. Καλούμε το ιατρικό – νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μην υποκύψει σε καμία πίεση ή εκβιασμό.
Αθήνα, 22 Μαρτίου 2015
Δρ Αργύρης Αργυριάδης,
Παρατηρητήριο Ψυχοκοινωνικών Δικαιωμάτων,
ISEPP (Ελληνικό Τμήμα)
Σύντομος σύνδεσμος: http://wp.me/pPn6Y-lfe
Το διαβάσαμε στους Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα μέσω ΔΉΘΕΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου