ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

«carpe diem» - ζήσε κι απόλαυσε τις στιγμές που συνθέτουν κάθε μοναδική σου μέρα!




To 1989 ο Αυστραλός σκηνοθέτης Πήτερ Γουάιρ, στην αριστουργηματική ταινία του "ο κύκλος των χαμένων ποιητών" - διά στόματος του μακαρίτη πλέον Ρόμπιν Γουίλλιαμς, που ως δάσκαλος σε ένα ακριβό ιδιωτικό κολλέγιο απευθύνεται στους έφηβους μαθητές του εκτός "διδακτικής γραμμής"- μας θυμίζει τη φράση του Λατίνου ποιητή Οράτιου: «carpe diem». Δηλαδή άρπαξε, ζήσε, άδραξε τη μέρα σου!

Αυτό δεν έχει να κάνει με τη new age μοδάτη συμβουλή "να ζεις κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σου, γιατί μπορεί και να είναι". Η οποία και μυρίζει έντονα από τις αναθυμιάσεις ενός συγκαλυμμένου άγχους -όπως τουλάχιστον το βλέπω εγώ- πίσω από μια ίσως ισοπεδωτική μέχρι και μηδενιστική στον πυρήνα της αντίληψη περί βίου. Η ζωή δεν είναι ούτε "ο γύρος του θανάτου" με τις ανάλογες ανεξέλεγκτες ταχύτητες, ούτε ένα τρένο που κινείται με μεγάλη ταχύτητα έτοιμο να εκτροχιαστεί, ούτε την τιμάει να ξεπέφτει σε μια "λογική" τύπου "live fast-die young". Aισθητική που το ίδιο το κατεστημένο προσπάθησε με νύχια, δόντια και με έναν πακτωλό τοξικών ουσιών να επιβάλλει ως σήμα κατατεθέν του rock'n'roll, το οποίο από τη φύση του είχε αναλάβει να αμφισβητεί καθιερωμένες δομές κι εκάστοτε κατεστημένες αισθητικές. Ούτε φυσικά έχει σχέση με χυδαιότητες τύπου "ό,τι αρπάξει ο ποπός μας", κάτι που χαρακτηρίζει τα παρασιτικά και όχι πραγματικά ανθρώπινα όντα.
Σε αυτά τα ανθρώπινα όντα απευθύνεται και ο Οράτιος και χιλιάδες χρόνια μετά ο σπουδαίος σκηνοθέτης, που μας έχει χαρίσει και το αριστούργημα "Truman show", όπου με έναν εξαιρετικά ευρηματικό τρόπο επιχειρεί να μας υποψιάσει σχετικά με τη φύση της "πραγματικότητας" που θεωρούμε ως πραγματική. 

«carpe diem»!

Ή πιο απλά μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να καταλήγει σε ένα άψυχο μηχανικό κινούμενο πτώμα, απόλυτα εξαρτώμενο από τις εξωτερικές καταστάσεις και χειραγωγούμενο από τους κάθε είδους διαμορφωτές της "πραγματικότητας", ακόμα και τους πλέον κοντινούς σου ανθρώπους έστω και "με καλές προθέσεις" που όμως επηρεάζουν ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΖΩΗ. Πραγματικότητας -Πληγές του ανθρώπου- που δεν θα υπήρχε χωρίς τη συναίνεσή σου. Αλλά ζήσε κάθε στιγμή σου, όχι ως δυνητικά τελευταία σαν νευρωτικός μελλοθάνατος, αλλά σαν μοναδική κι ανεπανάληπτη και υιοθέτησε ανάλογες δράσεις που νοηματοδοτούν την ύπαρξή σου και τα κριτήριά τους μιλάνε απευθείας στην καρδιά σου! Πρόκειται για ένα διαρκές μαγικό ταξίδι ανακάλυψης τόσο του "μεγάλου ξένου" που συστήνουμε ως "εαυτό" -Υπάρχει κάτι ΩΡΑΙΟ ΕΚΕΙ ΕΞΩ και ξεκινά ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ!-όσο και του ίδιου του κόσμου που μας περιβάλλει, του ίδιου του σύμπαντος με όλα τα θαυμαστά και τα μυστήριά του που μας καλούν κάθε στιγμή να γίνουμε κοινωνοί τους. Μεταμορφώνοντας όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και τον κόσμο ολόκληρο.

Κι όπως έχω επισημάνει ξανά, τίποτα στη ζωή δεν είναι συνηθισμένο και πεζό, κανένα μικρό πράγμα ή γεγονός δεν στερείται μοναδικής σημασίας και κρυμμένων νοημάτων γεμάτων ουσία! Καθώς αυτή σφύζει από δονήσεις, που συνθέτουν λογής μικρά και μεγάλα θάματα, αυτά που περιμένουν να ανακαλύψουμε τη λαμπερή τους φύση και να ακολουθήσουμε τα βήματά τους στους μαγικούς χορούς της ίδιας της ύπαρξης.

Ο Ένοικος...

Aναρτήθηκε αρχικά στο no gravity zone

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου