Τι άλλο να γράψουμε, να επισημάνουμε, να αναλύσουμε...Για την εξόφθαλμη και ασύλληπτη παράνοια τόσο της εγχώριας όσο και παγκόσμιας πραγματικότητας. Και ίσως όσα βλέπουμε, βιώνουμε και υποπευόμαστε να είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου και οι ερμηνείες μας να είναι επιφανειακές.
Επιδείξεις καταστροφικού επεκτατισμού, παιχνίδια με τις πιο επικίνδυνες φωτιές για τη συνέχεια του ίδιου του ανθρώπου πάνω στον πλανήτη, κρυφές ατζένες σε συνεργασία με μυστικές υπηρεσίες και αόρατα κέντρα άσκησης εξουσίας, μηχανορραφίες πάνω σε χυμένο αίμα αθώων κι ενόχων...Και ψέματα και δήθεν έκπληξη των ιθύνοντων νόων όταν σκάσουν μύτη τα σημεία και τέρατα μέχρι τα επόμενα ψέματα κι ακόμη χειρότερα σημεία και πιο ανελέητα τέρατα... Ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα να δαιμονοποιούνται και να σακατεύονται χάριν "ασφάλειας και οικομομικής ανάπτυξης", πληθυσμοί να σφαγιάζονται, φανατισμένα ασκέρια να θέλουν να επιβάλουν το δολοφονικό σκοταδισμό τους με την εκπαίδευση κι ευλογία των απροκάλυπτα ορατών κι όχι πλέον αόρατων ισχυρών αφεντικών τους...Τυραννίσκοι, πολιτικατζήδες και βλάκες με μακιγιάζ σοβαροφάνειας και κοινωνικά εξαγορασμένο κύρος να λένε στους ανθρώπους πώς (ή και αν είναι συμφέρον για τους οικονομικούς δείκτες πλέον) να ζουν τη ζωή τους κι εκείνοι...να τους ακούνε! Να πείθονται, να το βουλώνουν, να παλεύουν να τα βγάλουν πέρα μέσα σ'ένα κρανίου τόπο που πείστηκαν ότι είναι η αναπόφευκτη κανονικότητα. ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;
Πώς είναι δυνατόν να αποτελεί το ζητούμενο, το δημοκρατικό ζητούμενο του "υπήκοου" που φαντασιώνεται ότι είναι "ελεύθερος πολίτης", αυτή η νοσηρή ησυχία που ευδοκιμεί σε κοιμητήρια; Και τη βαφτίζουν, υπήκοοι και ηγετίσκοι, "ασφάλεια"! Και μάλιστα ελέου Θεού ασφάλεια! ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΧΑΜΗΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ;Πόσο ακόμα πρέπει να ηχεί ο συναγερμός, μέχρι να βραχυκυκλώσει κι ο ίδιος; Μέχρι η μεγάλη νύχτα να σκεπάσει με τα απαίσια πέπλα της την ανάσα και την
εναπομείνουσα ψυχή της ανθρωπότητας; Κι ένα μέρος της ακόμη να φαντασιώνεται ότι διάγει δημοκρατικό βίο; Πού; Μέσα στα πλαίσια κάποιας οργουελικής δυστοπίας που διαρκώς αυγατίζει κι εξαπλώνει την ισχύ της εφιαλτικής της πραγματικότητας πάνω στα κουφάρια των ανθρώπινων κοινωνιών..;
Κι επειδή, από ένα σημείο και ύστερα, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, πιστεύουμε ότι αυτές οι δυο λιτές μα πολύ δυνατές κουβέντες από το παρελθόν συμπυκνώνουν κι αποτυπώνουν στο έπακρο τους σφυγμούς του παρόντος:
"Η τυραννία ενός ηγεμόνα σε μια ολιγαρχία* δεν είναι τόσο επικίνδυνη για το κοινό καλό,
όσο η απάθεια των πολιτών σε μια δημοκρατία".
Σαρλ Λουί ντε Μοντεσκιέ
* Για σκέψου πού έχουμε καταντήσει φίλε μου, να φτάνουμε σε τέτοια συγκρίσιμα συμπεράσματα!
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου