ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Όταν οι εικόνες αποδεικνύουν όλη την κτηνωδία και την πτώση ενός διεστραμμένου κόσμου!


Παραθέτουμε στοιχεία, αναλύουμε και σχολιάζουμε καταστάσεις και γεγονότα, δίνουμε έμφαση και τονίζουμε και υπογραμμίζουμε το ιδιαίτερο ή βαρύ "φορτίο" τους και επιχειρούμε να αναδείξουμε τη σημαντικότητά τους και τις προεκτάσεις της...Αλλά όσες λέξεις κι αν πληκτρολογήσουμε στην οθόνη, όσα κείμενα και αν γράψουμε, όλοι μας κι όχι μόνο εμείς εδώ, προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε τα αποτελέσματα, να εμβαθύνουμε στις αιτίες τους, να αποτυπώσουμε τις δονήσεις των γεγονότων που αφηγούνται την ιστορία του κόσμου μας...Τίποτα δεν μπορεί να αποδώσει και να αποκαλύψει καλύτερα αυτή την ιστορία και τη συμβολή των διαμορφωτών της στη χάραξή της, καλύτερα από τις εικόνες και τις άμεσες αφηγήσεις τους. Συχνά καθηλωτικές, αποκαλυπτικές, "ξεκάθαρες στα λόγια τους", γροθιά στο στομάχι και λεπίδι στην ψυχή του "αναγνώστη" τους...

Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν, ας κάνουμε ένα σύντομο οδοιπορικό στην πολύπαθη, ξετιναγμένη, πάμφτωχη και για πολλοστή φορά γεμάτη ανοιχτές πληγές Γάζα, με το αίμα και τον καπνό των πυρών να ρέει από άψυχες, από καρβουνιασμένες, από διαλυμένες σάρκες. Και τα πρόσωπα των θυμάτων, νεκρών και ζωντανών, να μοιάζουν με σφαίρες. Που στοχεύουν, σε κάθε μια αφήγηση, σε κάθε μια εικόνα, τις αποχαυνωμένες συνειδήσεις και την ένοχη σιωπή όλου του κόσμου, των τηλεθεατών, της "παγκόσμιας κοινότητας", των χορτασμένων και των πεινασμένων που κοιτούν απλά τους χορτάτους να τους κλέβουν γη και φαγητό και να τους ενοχοποιούν κιόλας και δολοφονούν με διάφορους τρόπους. Ένοχες σιωπές όσο και τα όπλα των πανίσχυρων και πάνοπλων φονιάδων που αφαιρούν ακόμα και παιδικές ζωούλες, λες και θέλουν να "προστατεύσουν" την ασφάλεια του "θεάρεστου κράτους τους" από τα παιδιά που ίσως αργότερα θελήσουν να εκδικηθούν το ξεκλήρισμα των οικογενειών τους! Εκατόμβες θυμάτων πάνω σε εκατόμβες θυμάτων όχι πολύ παλιότερων βομβαρδισμών κι επιθέσεων, κι όλα αυτά για την "ασφάλεια του κράτους". Αυτού του κράτους που ο πρωθυπουργός του έχει δηλώσει ότι αν αυτό πέσει τότε θα πάρει όλο τον κόσμο μαζί του (αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί, προς όλες τις κατευθύνσεις, η ισχύς του οπλοστασίου και ειδικά του πυρηνικού, που διαθέτει το κράτος του)!
 Προς το παρόν, αυτό τον καιρό, ο στρατός του Ισραήλ "κάνει εξάσκηση" πάνω σε παλαιστινιακά κορμιά και κορμάκια παιδικά των ανθρώπων της ήδη βυθισμένης στην ανέχεια και τα προβλήματα επιβίωσης λωρίδας της Γάζας. Ας αφήσουμε τις εικόνες να μας τα πουν καλύτερα:




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου