ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

Η ανεκτίμητη αξία της νέας ζωής και της Ελπίδας σαν όχημά της...

" Καληνύχτα μη φοβάσαι έχει αστέρια ο ουρανός
Πάντα εσύ στο τέλος θα'σαι ο από μηχανής θεός "




Mέσα από εικόνες ανυπόφορης πια βαρβαρότητας, φρίκης, οδύνης, σπαραγμού κι απελπισίας και μοναξιάς...Ωστόσο σαλεύει αυτή σαν μαγικό ραβδάκι που ξορκίζει την πτώση του κόσμου στις αβύσσους της τιποτοσύνης και της απώλειας. Σαν λαμπερός φάρος απ΄το πουθενά και το παντού που διαλύει το ζόφο της νύχτας...
Ξεπηδάει η ΕΛΠΙΔΑ και χαμογελάει, συνωμοτικά θαρρείς και περιπαιχτικά για όλους τους καταστροφολάγνους κι εσχατολόγους προφήτες...Η ελπίδα που μεταφέρεται μαζί με τη νέα ζωή, σαν μια νέα αρχή (Οι εποχές μιας νέας πρωτόγνωρης αρχής..!) σαν μια ακόμη ευκαιρία της ανθρωπότητας να τα βρει με τον εαυτό της και την ίδια την ψυχή του "στερεώματος". Η νέα ζωή, με ολάνθιστες νέες προοπτικές, με νοήματα που αφήνουν πίσω τις παλιές οπισθοδρομήσεις και αγκυλώσεις και γεμίζει με γλύκα όλη την πικρία και κατήφεια της ζωής. Και με μια υπόσχεση πολύτιμη: να πει και να πράξει, να δει και ν'αδράξει όλα όσα εμείς φοβηθήκαμε ή δεν καταφέραμε ή δεν προλάβαμε να πούμε, να πράξουμε, να ανοίξουμε τα μάτια μας για να δούμε και να αδράξουμε...για να γευτούμε τα απλόχερα και δωρεάν πάντα δώρα της ζωής στην ψυχή που ενσαρκώνεται. Κι έρχεται εδώ πέρα για να εξανθρωπιστεί κι όχι για να απο-ανθρωπιστεί...
 Eίμαστε ανθρώπινα όντα!


 Ας βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι να διαλύσουμε εις τα εξ ων συνετέθη τη μεγάλη παράνοια (Τα ξόρκια δεν έχουν συμβόλαιο με την αιωνιότητα) και να διευκολύνουμε τη χάραξη των δρόμων και των πιο εμπνευσμένων πιθανοτήτων κι ανεξάρτητων κι ανεξάντλητων προοπτικών που ανοίγονται στη νέα ζωή. Ώστε αυτή τους δρόμους μπροστά της να τους μεταμορφώσει σε λεωφόρους γνώσης, κατανόησης, αγάπης και εξέλιξης...
Ας προστατέψουμε κι ας υπερασπιστούμε τη νέα ζωή! 
Το χρωστάμε και σε αυτήν και στους εαυτούς μας...και στην αιτία ίσως της παρουσίας μας σε τούτο τον ταλαίπωρο μικρό και γαλάζιο (τουλάχιστον ακόμα) πλανήτη, ταξιδιάρη και περιπλανώμενο μέσα στις φοβερές δίνες του κοσμικού  χάους. Κομμάτια του οποίου δεν παύουμε να είμαστε κι εμείς, δίνοντας μορφή και σχήματα στις κοχλάζουσες πιθανότητές του.

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου