ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Συνήθισε τη νέα Ελλάδα ή ψόφα: "Οι δικαστές δεν καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται"



Σχόλιο δικό μας: Αν αυτή είναι πλέον η νέα Ελλάδα: των "μεταρρυθμίσεων" κι "επενδυτικών ευκαιριών" και της "ανάπτυξης", της δημιοκρατίας που επιμένει σαδιστικά να αποκαλείται δημοκρατία, των ενός εκ των κορυφαίων δουλεμπορικών όχι μόνο της Ευρώπης αλλά σιγά σιγά και του πλανήτη, του ξεσκίσματος κάθε κοινωνικής αξίας, της "ανεξάρτητης δικαιοσύνης" και του ανεξάρτητου παρακράτους και των ανεξέλεγκτων μαφιόζων και τραμπούκων, των μεγαλοκαταχραστών και μεγαλοεργολάβων και μεγαλοδημοσιογράφων, του βρωμίζεσαι απ'όπου κι αν την πιάνεις...Τότε κάλλιο να πάμε όλοι μετανάστες! Εκεί οδηγούν τους κατοίκους της κι επιτρέπουν κι αυτοί στον εαυτό τους να οδηγηθούν. Γιατί όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο αρθρογράφος στο παρακάτω κείμενο:"..αντιλαμβάνομαι πια πως η χώρα έχει σαπίσει εντελώς. Και οι πολίτες κοιτάνε αδιάφοροι. Είναι η βία της αδιαφορίας."
 Ένα βαρέλι δίχως πάτο:Το ΔΝΤ απολύει μαζικά, η κυβέρνηση εκτελεί με ζήλο και ο κόσμος περιμένει τη λεπίδα της λαιμητόμου στωικά! και " Βία στη βία, της καταδίκης της βίας ".

 

Οι δικαστές δεν καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται

Αθώοι κρίθηκαν από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο της Πάτρας οι δυο από τους κατηγορούμενους για τους τραυματισμούς με όπλα περισσότερων από 30 ξένων εργατών που ζητούσαν να τους καταβληθούν τα δεδουλευμένα πολλών μηνών στα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας, ενώ οι άλλοι δυο αφέθηκαν ελεύθεροι μέχρι την έφεση.

Οπωσδήποτε, είναι απόλυτα δίκαιη η απόφαση του δικαστηρίου, αφού το να πυροβολείς ξένους εργάτες και να τραυματίζεις τριάντα από αυτούς είναι πλημμέλημα της πλάκας μπροστά στο έγκλημα που διέπραξε η Χάρις Αλεξίου που...
τραγούδησε για τις καθαρίστριες.

Θα μπορούσε κάποιος να πει πως – σε αντίθεση με την κυβέρνηση, τα παπαγαλάκια της και την σκυφτή διανόηση- οι Έλληνες δικαστές δεν καταδικάζουν την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται ή να υποθέσει πως η βία των Ελλήνων αφεντικών είναι απόλυτα δικαιολογημένη και νόμιμη όταν στρέφεται κατά ξένων εργατών που έχουν το θράσος να θέλουν να πληρωθούν επειδή δούλεψαν μερικούς μήνες.

Λογικά, τώρα πρέπει η κυβέρνηση να ζητήσει από τους δικαστές να καταδικάσουν δημόσια την βία. Όπως κάνει με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όλοι αυτοί που έχουν γίνει έξαλλοι με την απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου της Πάτρας κάνουν ένα μεγάλο λάθος.


Οι δικαστές άφησαν ελεύθερους και τους τέσσερις κατηγορούμενους για την υπόθεση των τραυματισμών με όπλα των ξένων μεταναστών, επειδή ήθελαν να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους Έλληνες πως ήρθε η ώρα να πάρουν τα όπλα.

Με την απόφασή τους να αφήσουν ελεύθερους και τους τέσσερις δράστες, οι δικαστές καλούν τον λαό σε ένοπλη πάλη, για να ανατραπεί η κυβέρνηση.

Και όποιος πάρει τα όπλα και πυροβολεί κυβερνητικά στελέχη, θα αθωώνεται στα δικαστήρια.

(Για περισσότερο από τέσσερα χρόνια, γράφω διαρκώς πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι η χρεοκοπία αλλά η απουσία Δικαιοσύνης. Μετά την χτεσινή δικαστική απόφαση στην Πάτρα, αντιλαμβάνομαι πια πως η χώρα έχει σαπίσει εντελώς. Και οι πολίτες κοιτάνε αδιάφοροι. Είναι η βία της αδιαφορίας.)


Από Πιτσιρίκο  μέσω ΓΡΕΚΙ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου