ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

Welcome to the marketplace: "Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι..


Σχόλιο δικό μας: Ώστε "είμαστε και πάλι στις αγορές, ω Μαμωνά!" Με ποιους όρους ωρέ πατριώτες; Και τι στην ΕΕ είναι οι αγορές; Μήπως ο θαυμαστός κόσμος της χρηματοπιστωτικής πανούκλας; Εκεί όπου το δημόσιο χρήμα εισρέει απλόχερα στις τσέπες των "επενδυτών", των τραπεζιτών, των πολυεθνικών, των έμμισθων μάνατζέρ τους; Εκεί όπου οι πραγματικές ανάγκες της οικονομίας, του απλού κόσμου, της εγχώριας παραγωγής, αγνοούνται, υπονομεύονται, φυτοζωούν; Εκεί που το λόγο έχουν τα στρατόπεδα "εργασίας" των Ε.Ο.Ζ.; Και η ενοικιαζόμενη "κοινωφελής" δουλοκτητική "εργασία"; Εκεί όπου δημιουργούνται νησίδες απίστευτης συσσώρευσης πλούτου και προνομίων και απέραντες έρημοι εξαθλίωσης, βασάνων, δυστυχίας; Αν αυτές οι "αγορές" είναι η σανίδα σωτηρίας μας, τότε αν παραμείνουμε μακάρια συμβιβασμένοι και νοσηρά πειθήνιοι και τρομοκρατημένοι και  αποξενωμένοι και αδιάφοροι για τον δίπλα μας και ικανοποιημένοι για τα μίζερα κοκαλάκια ή τις φόλες που μας πετούν ως μπριζόλες, τότε...είμαστε πανάξιοι της τύχης μας. Αυτής των κολίγων του Μεσαίωνα σε τεχνο-φεουδαρχικό περιτύλιγμα...

Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι..

     ..θα δανειστώ με επιτόκια Μποτσουάνας. Και Κολομβίας!

     Τί με νοιάζει; Εγώ θα τα πληρώσω;
     Εσείς θα τα πληρώσετε!
     Και θα σας έχω πιάσει κορόιδα στο μεταξύ, για να με ψηφίσετε,
     ..ότι τάχα μου έσωσα την χώρα και ξαναβγήκαμε για δανεικά στις αγορές!

     Τώρα τί σόϊ σώσιμο είναι αυτό, να χρωστάμε 370 και παραπάνω δις, αλλά να ''βγαίνουμε στις αγορές'' για άλλα δυό-τρία, εσείς μην το ψάχνετε!
     Εσάς να σας φτάνει ότι με την βοήθεια των καλών μας φίλων της Goldman Sachs, και της J. P. Morgan, θα ξαναπάρουμε κάτι λίγα με τοκογλυφικά επιτόκια, έτσι, για να φαινόμαστε ότι υπάρχουμε σαν κράτος!

     Τί σημασία έχει ότι αυτές οι δύο εταιρείες με την συμπαιγνία και την ''δημιουργική λογιστική'' της τότε κυβέρνησης των ''εκσυγχρονιστών'', και των τότε διορισμένων διοικητών διαφόρων τραπεζών, ένας από τους οποίους είναι ο σημερινός υπουργός των Οικονομικών(!),
     ..ευθύνονται κατα κύριο λόγο για την σημερινή μας πτώχευση, την κατάντια και τα δεινά;
     Αφού θέλουν οι άνθρωποι να μας (με) βοηθήσουν!  Με το αζημείωτο βέβαια!
  Να μη βγάλουν κι αυτοί κάτι τις για τον κόπο τους;  Σάμπως εγώ θα τα πληρώσω;  Εσείς θα τα πληρώσετε!
     Και θά με 'χετε κιόλας ψηφίσει και στις εκλογές!

     Και τί θα πεί, τί θα πρωτοκλ@σουμε με δυό-τρία ψωροδίς, όταν για να καλύψουμε μόνον τις μ@λ@κίες του Μπουμπούκου δεν μας φτάνουν τέσσερα-πέντε;
     Σας είπε κανείς ότι θα καλύψουμε καμιάν ανάγκη;
     Ή ότι θα πάρουμε τίποτα στο χέρι;

      Κάτι χαρτιά θα υπογράψουμε ότι χρωστάμε κι άλλα, κι ότι θα τα ξεπληρώσουμε με επιτόκια μεγαλύτερα απ' αυτά που δανείζονται η Κροατία και η Βουλγαρία,

     ..για να πιάσουμε Κώτσους όσους από εσάς είστε μπιτ ηλίθιοι και πιστεύετε ό,τι παπαριά ξεφουρνίζει το ακροδεξιό στόμα μας, μπας και μας ψηφίσετε και διασωθούμε!
     Εμείς! Όχι εσείς!
     Εσείς με το μυαλό που έχετε δεν διασώζεστε με τίποτα!

     Και τώρα σας αφήνω.
     Πάω να πάρω τ' αφεντικά τηλέφωνο να μου πούνε πότε θα πάω στο παζάρι!
     Εσείς, μη ξεχάσετε να με ψηφίσετε!..
Το διαβάσαμε στο Ουδέν Σχόλιον

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου