Αν θέλεις να νιώθεις ζωντανός μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να είναι σαν την άμμο στον πάτο μιας κλεψύθρας στα χέρια άλλων.
Αλλά να είναι σαν τον ανήσυχο ορειβάτη που δεν παύει να εξιτάρεται από τις προκλήσεις και να σχεδιάζει την κατάκτηση νέων κάθε φορά κορυφών. Όχι τόσο ή πάντα με κριτήριο το ύψος, όσο την εικόνα και τις δονήσεις του τοπίου που μιλάει στην καρδιά του! Και δεν φοβάται να αντιμετωπίζει, τόσο με τόλμη όσο και σύνεση, τις συνθήκες κι αντιξοότητες του εγχειρήματός του. Χωρίς μεμψιμοιρία ή καταστροφική έπαρση, αλλά με διάθεση διεύρυνσης των ορίων του και μάθησης πραγμάτων για τον ίδιο τον εαυτό του.
Αλλά και που δεν αμελεί και τα απαραίτητα διαλείμματα ανάπαυσης. Και να αφήνει ελεύθερο τον εαυτό του να περιπλανιέται σαν παιδί γεμάτο δέος στις μαγικές "αλάνες και γειτονιές" του έναστρου ουρανού και της μεγαλοσύνης της φύσης και των λογής θαυμάτων της.
Ξέροντας ότι, μέσα στην κοχλάζουσα ανάσα του κοσμικού χάους, η μόνη ασφάλεια που υπάρχει ειναι η γνώση της ανασφάλειας, σε κάθε μικρό ή μεγάλο βήμα.
Τι πιο εξαίσιο, πιο συναρπαστικό, πιο γεμάτο από δυνατότητες και προοπτικές, πιο λυτρωτικό από αυτό;
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου