ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Ειν'επικίνδυνον πράγμα η "βία"; Το ίδιο και η προπαγάνδα και η διαστρέβλωση!


Οφείλουμε να πούμε ότι εμείς εδώ έχουμε την προσωπική άποψη πως ο Καβάφης αποτελεί τον κορυφαίο ίσως νεοέλληνα ποιητή, που μέσα στους 2000 στίχους του και με τη μοναδική εκφραστική και εικονοκλαστική του δύναμη, ΕΧΕΙ ΠΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΞΙΖΑΝ ΝΑ ΕΙΠΩΘΟΥΝ!

Ως γνωστόν, οι νεοελληνικές κυβερνήσεις πάντα έδειχναν μεγάλη ευαισθησία σε θέματα πολιτισμού. Γι'αυτό και η σύγχρονη πολιτιστική παραγωγή, πέρα από ελάχιστες και μεμονωμένες ιδιαίτερες περιπτώσεις, απουσιάζει με θόρυβο από τον τόπο "που γέννησε τον πολιτισμό". Που πλέον ισοπεδώνει ολοκληρωτικά την Παιδεία (Γελιέται απίστευτα όποιος νομίζει ότι δάσκαλος είναι άλλο ένα ακόμη επάγγελμα!και Περί παιδείας μη στρατευμένης...) και την Υγεία των υπηκόων-πολιτών του (" Να σε κυβερνούν σημαίνει...")
 Πλέον όμως η τελευταία κυβέρνηση της "ανάπτυξης" και της "καλής υγείας του λαού", στα πλαίσια της ύπνωσης της συσσωρευμένης οργής του ρημαγμένου και κατ'εξακολούθηση εξαπατημένου κόσμου, ρίχνει με κάθε τρόπο το προπαγανδιστικό δόλωμά της. Συχνά πασπαλισμένο και "νομιμοποιημένο" με φιλότεχνη και υψηλή ποιητική διάθεση (τρομάρα τους): Η Αθήνα σου μιλάει: Στίχοι του Κ.Π.Καβάφη διατρέχουν την πόλη σε λεωφορεία και μετρό και έχουν κάτι σπουδαίο να πουν [εικόνες]
Δείτε λοιπόν μια εικόνα χαρακτηριστική με το "μήνυμα κατά της βίας", η οποία και καταδικάζεται από όλο το κατεστημένο τσίρκο, ακόμα κι αν πρόκειται για νόμιμη άμυνα ενάντια σε λυσσαλέα επίθεση κατά της ίδιας της ζωής και της ελευθερίας του ατόμου:



Συνδέστε τα παραπάνω και μ'αυτή την ανάρτηση: Καταδικάζεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται; 
 Αλλά και μ'αυτήν: " Βία στη βία, της καταδίκης της βίας "

Και προχωράμε: ο παραπάνω στίχος του Καβάφη ΣΚΟΠΙΜΑ παρουσιάζεται τελείως αποκομμένος από το νόημα του ποιήματός του, ώστε να περάσει το δικό τους mainstream σύνθημα! Οι στίχοι αυτού του ποιήματος ("Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.) ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΑΣΥΝΗ
" ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός/ Να μη βιαζόμεθα/ ειν'επικίνδυνον πράγμα η βία/ Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια"
 Καταλάβατε τώρα το μέγεθος της δολιότητας των "εκπολιτιστών του λαού" ανάμεικτο με άφθονη βλακεία;

Κι επειδή μας αρέσουν κι εμάς εδώ οι στίχοι και τα συνθήματα και οι συμβουλές, προτείνουμε κάποια εναλλακτικά λόγια για να ταξιδέψουν από άκρη σε άκρη σε όλη/ες την πόλη/εις:
Είναι επικίνδυνο πράγμα να αποδέχεσαι στωικά το χλευασμό και τον εξευτελισμό της προσωπικότητάς σου.

Είναι ταπεινωτικό πράγμα να συναινείς παθητικά στην ύπουλη και άδικη αρπαγή των υπαρχόντων σου. Από κατά εξακολούθηση λωποδύτες και γύπες του κέρδους κατά του ανθρώπου...

Είναι ατιμωτικό έως ολέθριο να συμβιβάζεσαι φιλήσυχα με τον ρόλο του πειθήνιου υποζύγιου.
Που παραδίδει βορά τις ελπίδες και τη διάτρητη θέλησή του σε επικίνδυνους κι απροκάλυπτους δολοπλόκους, εξόφθαλμους ψεύτες και αρπαχτικά...

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου