ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Μνημόνευση και πένθιμες δικαιολογίες...




Η μνημόνευση παρελθοντικών γεγονότων που έλαβαν χώρα μέσα σε συγκεκριμένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες κι ανέπτυξαν ιδιαίτερες δυναμικές, οδηγώντας σε ανάλογα αξιομνημόνευτα αποτελέσματα, είναι απαραίτητο να μνημονεύονται ώστε να μην παραδοθούν βορά στους ανέμους και τη σκόνη της λήθης. Ειδικά όταν έχουν σημαίνοντα νοήματα και διαχρονική ισχύ για τις ανθρώπινες κοινωνίες!

Οι οποίες εξελίσσονται ή αντιεξελίσσονται μέσα στη ροή του ιστορικού γίγνεσθαι. Και γεγονότα του παρελθόντος που κρίνονται ως άξια μνημόνευσης, είναι καλό να λειτουργούν κι ως μάθηση. Κι όταν οι κοινωνίες συνειδητοποιούν ότι έχουν τελματώσει μέσα στην επαναληπτικότητα -έστω κι εντελώς χαλαρής στην κάθε ειδική περίπτωση-  σταθερών νόμων του ιστορικού γίγνεσθαι, είναι ακόμη καλύτερο γι'αυτές να μην κινούνται στις φλύαρες σφαίρες του πνεύματος και τις θύμησες περασμένων γεγονότων με ηρωική δυναμική και συγκινησιακή φόρτιση...αλλά μέχρι εκεί! Οφείλουν τις ιδέες που έρχονται με δονήσεις και διδάγματα από το παρελθόν να τις εξαργυρώνουν μέσα στην πράξη του ιστορικού παρόντος, να τις ενσωματώνουν "μέσα στην ανελέητη ορμή της ζωής". Ως κινητήριες δυνάμεις για τη μορφογέννεση ενός καλύτερου αύριο. Γιατί η δυστοπία του σήμερα μπορεί να είναι διαφοροποιημένη όσον αφορά τις εξωτερικές καταστάσεις και ορολογίες που τις περιγράφουν, αλλά είναι αναλλοίωτη όσον αφορά την ουσία της σε σχέση με μελανά και πνιγηρά παρελθοντικά τέλματα...Με πιθανότητες  οι καταστάσεις να οδηγήσουν και σε πολύ χειρότερες κοινωνικές συνέπειες από εκείνες του χθες... Αν η νοσηρότητα των αιτιών και το ανελέητο σφυροκόπημα των αποτελεσμάτων δεν αντιμετωπισθούν με στοχαστικότητα, ειλικρίνεια κινήτρων και τόλμη, βαθιά μέσα στη γεννεσιουργό ρίζα τους.

Και οι κοινωνίες που συνειδητοποιούν ότι οφείλουν να Κινηθούν για να μην απονεκρωθούν και να συγγράψουν οι ίδιες τις δικές τους ιστορικές σελίδες, δεν πρέπει να ξεχνούν:

Όταν καταπιάνεσαι με τη φωτιά είναι αναπόφευκτα και τα εγκαύματα και οι απώλειες και οι πυρπολήσεις...

Η πανουργία της ύμνησης της μετριοκρατίας, του συμβιβασμού, της τιποτοσύνης και η βιοθεωρία της επιτακτικής ανάγκης για ασφάλεια και ενοχοποίησης λογής "ταραχοποιών" που τη διαταράσσουν, αποτελούν τα πιο σίγουρα σημάδια χυδαιότητας κι εκφυλισμού της ανθρώπινης κοινωνίας. Όπως και η καθολική επικράτηση ως "κανονικότητας" της φτώχειας και της δυστυχίας και η προκλητική απάθεια γι'αυτές, τόσο από άρχοντες όσο κι από αρχόμενους...

Η εξέγερση, σε όλο το βάθος της έννοιας, δεν σημαίνει μόνο ανατροπή αλλά και μέριμνα σοβαρή ώστε να μην επανεμφανιστούν οι ίδιες αιτίες που, αργά ή γρήγορα, οδηγούν στις ίδιες αναγκαιότητες εξέγερσης.

Κι επανάσταση σημαίνει πρώτιστα επαναξιολόγηση κι αλλαγή του τρόπου με τον οποίο συνδιαλλέγομαι με τον ίδιο τον εαυτό και με τον κόσμο. Άρα κι αλλαγή συμπεριφοράς.

Όλα τ'άλλα, αναμασήματα αλλοτινής υπέρβασης και γενναιότητας κι ευχολόγια περί μελλοντικής, έχω την εντύπωση ότι αποτελούν απλώς πένθιμες δικαιολογίες...


Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου