ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Αν η ανεξαρτησία και η ευθύνη ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του ανθρώπου




" Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά.
 Ν’ αγαπάς την ευθύνη
να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί, εγώ θα φταίω" ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

" Η ανεξαρτησία και η ανάληψη ευθύνης είναι ένα είδος ελευθερίας... η Ανάληψη Ευθύνης είναι το βασικό εργαλείο για μια ολοκληρωμένη ταυτότητα, ικανότατη για διαλογιστική και ανώτατες ικανότητες, αυτές που οι εξαρτημένοι με δέος τις αποκαλούν «πνευματικές» ή με φόβο «μαγικές»."
 «Δαμάζοντας τα πιράνχας»

Αν η ανεξαρτησία και η ευθύνη ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του ανθρώπου... τότε πολύ πιθανό να μην υπήρχαν (ή έστω να δυσκολεύονταν πολύ για να ευδοκιμήσουν)...


ούτε ανίκανοι πολιτικοί ούτε ανίκανη για δική της γνώμη κοινή γνώμη

ούτε σφυγμομετρήσεις ούτε καταχωρήσεις

ούτε θεωρίες δύο άκρων ούτε μεγαλόστομες δηλώσεις για ακραία φαινόμενα

ούτε θεοποιημένα εμπορεύματα ούτε αποβλακωμένοι καταναλωτές
ούτε άσυλα ανιάτων ούτε ψυχαναλυτές

ούτε καταστροφή της φύσης ούτε οικονομία της καταστροφής
ούτε ανάγκη ελέγχου των πυρηνικών ούτε των δημοσιονομικών

ούτε οπορτουνιστές ούτε ωχαδελφιστές ούτε απαθείς παρατηρητές

ούτε περιούσιοι λαοί ούτε ατομικές περιουσίες ικανές να ταΐσουν ολόκληρους λαούς
ούτε ανύπαρκτοι θεοί ούτε ιερατεία εμπορίας τους
ούτε ινστρούχτορες, γραμματείς και φαρισαίοι και γκουρού ούτε εξαρτημένοι οπαδοί

ούτε Άδωνις, ΓΑΠ, Μπους πατήρ και Τζούνιορ, patriot acts, CIA, FBI, Interpol, οικογένειες Ρότσιλντ και Ροκφέλλερ, οικογένειες στο δρόμο, δημόσια συσσίτια, γιουροβίζιον, ριάλιτυ, καναλάρχες, φεουδάρχες, μυστικές υπηρεσίες, τρομοκράτες, αστυνομικά σήριαλ στην TV, ιδιώτες και προδότες, μεταλλαγμένα, ληγμένα, καμμένα, εκχερσώσεις κι απαλλοτριώσεις και τηλεεκσπαρματώσεις...


ούτε καταπιεστές ούτε καταπιεζόμενοι...


Τι θα υπήρχε; Όποιος το επεξεργαστεί, το εμπνευστεί, το συλλάβει σε όλες τις διαστάσεις και προεκτάσεις κινδυνεύει να χαρακτηριστεί...ανεύθυνος, ανώριμος, εκτός κοινής (και δημοφιλούς) λογικής, ταραχοποιός. Μέχρι και να βρεθεί…εκτός "συνταγματικών τόξων"!

Θέλει γενναιότητα το να μιλάς και να πράττεις με ευθύνη!

ανιχνευτής




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου