ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΜΑΤ ΝΑ ΤΑ ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ



Το αν γνώριζαν ή δε γνώριζαν ότι τα πράγματα θα φτάσουν εδώ, είναι κάτι που δεν ενδιαφέρει. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι δεν ασχολούνται για τις επιπτώσεις των ενεργειών τους. Όσο σκατά κι αν τα κάνει η κυβέρνηση, δεν τη νοιάζει. Θα δώσει εντολή στα ΜΑΤ να καθαρίσουν. Στην καλύτερη περίπτωση, θα δώσει πρώτα εντολή στη Δικαιοσύνη να καθαρίσει.

Η χρήση των ΜΑΤ είναι η επίσημη κυβερνητική γραμμή. Ολόκληρο το σκεπτικό της χωράει στην πρόταση «Ε και; Θα στείλουμε τα ΜΑΤ». Η κυβέρνηση Σαμαρά δεν έχει να επιδείξει ούτε ένα δευτερόλεπτο διαλόγου ή πραγματικών δημοκρατικών διαδικασιών. Επίσης, η κυβέρνηση Σαμαρά ύστερα από τόσο μεγάλη χρήση των ΜΑΤ δεν έχει να επιδείξει ούτε μία μεταρρύθμιση. Εν ολίγοις, η κυβέρνηση Σαμαρά μόνο δέρνει.

Δεν υπάρχει καμία μεταρρύθμιση, εκτός κι αν εννοούν ως μεταρρύθμιση την Cosco. Ακόμη κι αυτή όμως είναι «επιτυχία» των προηγούμενων. Η κυβέρνηση Σαμαρά, με τη στήριξη του όποιου ΠΑΣΟΚ και την υπηρετική μέριμνα της όποιας ΔΗΜΑΡ, τα μόνα που κάνει είναι να δέρνει, να απειλεί, να εκβιάζει και να ρημάζει. Ειλικρινά, δε θέλω να σκέφτομαι τον εφιάλτη του διαδόχου της. Η κατάσταση πλέον δε σώζεται.

Δε μ’ ενδιαφέρει καν αν υπάρχει «σοβαρή» ή όχι «Χρυσή Αυγή» για να συνεργαστεί μαζί της η Ν.Δ.
Δε με τρομάζει αυτή η πιθανότητα. Ακόμη κι αν κάτι μπορεί να γίνει χειρότερο, η Ν.Δ. απέδειξε σήμερα ότι και ξέρει και θέλει και μπορεί να το κάνει μόνη της. Η Ν.Δ. είναι η «Χρυσή Αυγή». Όχι μόνο στο θέμα των ΜΑΤ. Είναι «Χρυσή Αυγή» και στον ιδεολογικό τομέα και στην πρακτική αντιμετώπιση κάθε θέματος που προκύπτει.

Η Ν.Δ. ζει και αναπνέει για να παράγει προπαγάνδα. Η σημερινή κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει καταφέρει να συγκεντρώσει όλα τα άσχημα των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Σκεπάζει με άνεση τα σκάνδαλά της, καλύπτει με άνεση τα σκάνδαλα των συνενόχων της, εξυπηρετεί συμφέροντα τραπεζιτών, εφοπλιστών και καναλαρχών, ενώ ταυτόχρονα αγνοεί επιδεικτικά και με κυνισμό το κοινωνικό και οικονομικό χάος που προκαλεί καθημερινά.

Δεν πιστεύω ότι αυτό θα τελειώσει σύντομα. Δυστυχώς, η αφασία του συνόλου δίνει όλο και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε αυτό το κυβερνητικό έκτρωμα. Δε με ενδιαφέρει αν είναι εκλεγμένο ή έχει την πλειοψηφία στη Βουλή. Με ενδιαφέρει ότι λειτουργεί πραξικοπηματικά κι ότι στον ορίζοντα δε φαίνεται κάποιος από το πολιτικό σύστημα που να θέλει με ριζοσπαστικό τρόπο να σταματήσει τη δράση αυτής της οργάνωσης.

Δεν πιστεύω ότι αυτό θα τελειώσει σύντομα και για έναν ακόμη λόγο. Επειδή ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που δηλώνουν απολυμένοι, μακροχρόνια άνεργοι και αντί να διεκδικούν μια λύση χαίρονται όταν ακούν ότι απολύονται κι άλλοι χρησιμοποιώντας το επιχείρημα «όταν απολύθηκα εγώ δε νοιάστηκε κανείς».

Όσο υπάρχει αυτή η νοσηρή απόλαυση της δυστυχίας των άλλων, τίποτε δε μπορεί ν’ αλλάξει. Τα πολιτικά τοπία αλλάζουν από κάτω προς τα πάνω. Ο μεσσιανισμός έλαβε τέλος εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Όταν, λοιπόν, οι από κάτω όχι μόνο δεν αντιδρούν αλλά δίνουν δίκιο στην πολιτική των ΜΑΤ, των απολύσεων και της εξαθλίωσης, τότε οι από πάνω δεν είναι χαζοί να ξεβολευτούν από το θρόνο των πτωμάτων.


Το διαβάσαμε στον ΚΑΡΤΕΣΙΟ (οι επισημάνσεις με κόκκινο είναι δικές μας)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου