ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Eρωτήσεις που...παίρνουν στο κυνήγι τις απαντήσεις

  • Αν η "κοινή-συναινετική-λογική" και οι θεωρήσεις της γύρω από τη φύση του κόσμου είχαν θριαμβεύσει, ποια θα ήταν η εικόνα σήμερα; Μιλάμε για την ίδια κοινή λογική που κάποτε διακήρυττε ότι η γη είναι επίπεδη, πως δεν είναι δυνατόν να πέφτουν πέτρες-δηλ. μετεωρίτες και μετεωροειδή- από τον ουρανό και ότι δεν γίνεται να υπάρξουν μηχανές βαρύτερες του αέρα-όπως τα αεροπλάνα- που μπορούν να πετάξουν...
  • Ποιοι είναι εκείνοι οι χωροφύλακες της πληροφορίας που επιτρέπουν σε ένα πλήθος πληροφοριών να κυκλοφορεί ελεύθερα κι ένα άλλο το επικηρύσσουν, το συκοφαντούν και το διώκουν; Πότε και πού έγινε αυτή η δίκη; Ποιοι ήταν οι δικαστές, οι ένορκοι και μάρτυρες και οι κατήγοροι;
  • Είναι σαφές ότι όλοι οι δημαγωγοί, οι προπαγανδιστές, οι σφυγμομετρητές, οι καναλάνθρωποι και οι προβοκάτορες στοχεύουν στον επηρεασμό και τη διαμόρφωση-ή παραμόρφωση-της λεγόμενης κοινής γνώμης. Άρα είναι ξεκάθαρο πως όλοι αυτοί αναγνωρίζουν, υπολογίζουν και φοβούνται τη μεγάλη-έστω κι εν υπνώσει-δύναμη της κοινής γνώμης. Εκείνη, όμως, το'χει κατανοήσει αυτό, έστω και κατά προσέγγιση;
  • Αν η συνείδηση δεν είναι απλά και μόνο "κβαντικές διεργασίες σε μικροσκοπικές δομές του εγκεφάλου", αν λειτουργεί σ'ένα πεδίο μέσα και συγχρόνως έξω απ'αυτόν, αν συνδέει την ατομική υπόσταση με το ΟΛΟΝ, αν επιτρέπει το "σκανάρισμα" του χωροχρόνου, αν...Τότε τι είναι πραγματικά η συνείδηση, που και η ίδια η συμβατική επιστήμη δηλώνει άγνοια; Μήπως τελικά είναι ένα είδος κουτιού της Πανδώρας, που αν ποτέ ανοιχτεί δεν θα υπάρχει τόπος να σταθούν και να στεριώσουν εκείνοι που θεωρούν εαυτούς ως ιδιοκτήτες και κάτι σαν θεούς αυτού του κόσμου;
  • Γιατί στην Ελλάδα-κι όχι μόνο σε αυτήν-η εκπαίδευση των παιδιών θυμίζει έντονα μια ψυχοφθόρο και στείρα καταναγκαστική εργασία-αγγαρία; Γιατί οι γονείς αποδέχονται κάτι τόσο εξοντωτικό για τα παιδιά τους; Μήπως λόγω της οικειότητας και των ίδιων με τα κάτεργα του σώματος-ψυχής-πνεύματος; Θεωρώντας και το σκληρό ανταγωνισμό για επιβίωση, μεταξύ των "κρατουμένων", ως κανονικότητα;
  • Γιατί οι περισσότεροι Έλληνες, από παλιά κι όλο πιο συχνά τελευταία, πιπιλίζουν την ατάκα "ο Έλληνας δεν αλλάζει"; Μήπως κρίνουν πρώτιστα από τον ίδιο τους τον εαυτό και προσωπικό μικρόκοσμο; Οπότε, μήπως αυτό αποτελεί κι ένα είδος...χαιρέκακης κατάρας εναντίον των άλλων;
  • Κι αν ο συγγραφέας Τομ Ρόμπινς έχει δίκιο, μήπως όσο περισσότερα απαιτούμε από τη ζωή, τόσο λιγότερο φοβόμαστε το θάνατο; Που δημιουργεί μια μνησικακία εναντίον της ζωής, σχεδόν το ίδιο βαθιά ριζωμένης με το φόβο του θανάτου στην ανθρώπινη ψυχή..;

Ο Ένοικος...

Διαβάστε επίσης:
Μια σειρά από ερωτήματα... μέσα σε ερωτήματα
Eρωτήματα με τις απαντήσεις να χορεύουν στην κόψη του ξυραφιού
Έντιμοι Στοχασμοί για Σκέψη F.W.N.(Νίτσε)
Δίπολα μέσα σε δίπολα μέσα σε δίπολα...
 "ΟΔΟΔΕΙΚΤΕΣ" ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
Τι είναι (επίσης) ΠΑΡΑΚΜΗ
Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, ένα είναι ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ!
Η πορεία προς την πόρτα
Η φλόγα της Δύναμης
"Σπάσε την πραγματικότητα!"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου