ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Ποιος θα μας προστατεύσει από τους ασυγκράτητους προστάτες της "νομιμότητας;"


Πόσους τόνους υποκρισίας, φαυλοκρατίας και αναλγησίας δύναται να ανεχτεί, να αποδεχτεί σιωπηλά (κι άρα συνενοχικά) ή και να αφομοιώσει ψυχή τε και σώματι, ο νεοέλλην;
 Ή μήπως έχει καταστεί κουφός και δεν ακούει, τυφλός και δεν βλέπει, τελείως αδαής μέσα στην προσωπική του άχλη και δεν γνωρίζει τι συμβαίνει έξω απ'αυτόν και τον μικρόκοσμό του;

Ποια είναι τελικά τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν (κρινόμενα πρώτιστα από την αδιαμφισβήτητη υφή της πράξης) μια "επικίνδυνη οργάνωση με ροπή στις εγκληματικές πράξεις"; Που απειλούν την ασφάλεια, ειρήνη και ευρυθμία μιας κοινωνίας;

 Και κατά πόσο αυτά έχουν σχέση με τις ροπαλοκρανοφόρες (κι όχι μόνο) μονάδες διασφάλισης της "έννομης τάξης;" Και, κατ'επέκταση, με τους εντολοδότες τους; (εκτός κι αν τα εκτελεστικά όργανα των εντολών από πάνω, ηδονίζονται μονίμως με το να επιδεικνύουν "υπερβάλλοντα ζήλο" κατά την εκτέλεση των εντολών)

Θυμάστε, ας πούμε, τους 15χρονους δολοφονηθέντες, απ'το ένστολο κράτος, Μιχ. Καλτεζά κι Αλέξη Γρηγορόπουλο και τον παραλίγο δολοφονηθέντα (που τη γλίτωσε τελικά ως εκ θαύματος) Γιάννη Καυκά; Και πόσοι άλλοι θα εξακολουθούν να βασανίζονται στα χέρια της "νομιμότητας", θα σακατεύονται απ'αυτά, θα κακοποιούνται ψυχοσωματικά;

Πρόσφατα, στα γεγονότα της περασμένης Τετάρτης στο Κερατσίνι, στη διαμαρτυρία (υποτίθεται συνταγματικά  κατοχυρωμένο δικαίωμα του πολίτη, θυμηθείτε και το "πάρτυ της καταστολής" στην πλατεία Συνταγματος στις 28-29/06/2011) για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οι προστάτες της "νομιμότητας" άνδρες των ΜΑΤ εγκλώβισαν χιλιάδες κόσμου, έριξαν τόνους δακρυγόνων και βάρεσαν αλύπητα. Έτσι όπως ανέκαθεν τους φτιάχνει. Και από ρίψη δακρυγόνου σε ευθεία βολή(!!!και δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά) ένα παλικάρι 31 χρονών από τον Πειραιά δέχτηκε το δακρυγόνο στο κεφάλι. Με αποτέλεσμα να καταλήξει στο νοσοκομείο, όπου παρά τις προσπάθειες των γιατρών, απώλεσε οριστικά την όρασή του από το ένα του μάτι!(τουλάχιστον σώθηκε το ίδιο το μάτι και δεν θα χρειαστεί...γυάλινο). Το συμβάν είναι απόλυτα έγκυρο και το πληροφορήθηκα από γνωστούς που ξέρουν το παιδί και βρίσκονταν κι αυτοί μέσα στα γεγονότα εκείνης της μέρας.
 (Ονομαστικά στοιχεία δεν παραθέτω, σεβόμενος και την πιθανή ίσως επιθυμία του ίδιου να μη δημοσιοποιηθούν, τουλάχιστον ως τώρα).

Και για πολλοστή φορά τίθεται το ερώτημα: Μέσα σε μια κοινωνία που μετατρέπεται ολοταχώς σε δουλεμπορική γαλέρα, με το "αναιμικό τσούρμο" να μαστιγώνεται και να σβήνει πάνω στο κουπί, ποιος θα μας προστατεύσει από τους "προστάτες της τάξης;"


ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου