Η σούπα

Εσύ που αγάπησες τόσο,
που αναγνωρίζεις τα σημάδια,
που προσπαθείς να αγνοείς τις όποιες παρενέργειες του συστήματος.
Γιατί δε μπορείς να τις ανεχτείς...
Πως να προσαρμοστείς στις απαιτήσεις τους;
Δεν εμπεριέχουν αγάπη
Δεν αναγνωρίζουν σημάδια
Πως να αδιαφορήσεις στην τόση επιβολή;
Πως έχουν εμποτιστεί όλα με τόσο μίσος;
Πως αλλοίωσαν το είναι τους και με τόση έπαρση απαιτούν;
Λέξεις φτωχές
δε μπορούν να εκφράσουν την οργή, το θυμό, την αγανάκτηση,
ψάχνουν την πρωταρχική αιτία...
Ποιος είναι αυτός που υπάκουα ,
με ένα κάλεσμα υποκλίνεται στο μεγάλο Αφέντη;
Εκείνος που τον φοβάται ή ελπίζει πως  θα του μοιάσει.

Με τόση συσσωρευμένη γνώση θα ήσουν υπεράνθρωπος, ανθρωπάκο.

Μα δέχεσαι μαζικά να προσκυνάς,
για να μη χαλάσεις τη σούπα του Αφέντη.
Τρέχεις πρόθυμα , φιλότιμα
να προσθέσεις και τον τελευταίο κόκκο του αλατιού.
Κι ας είναι να βράζεις στο καζάνι του
κι ας  σε προσφέρει για γεύμα κατά βούληση.

Όποιος τολμήσει να βγει απ΄ το καζάνι
τον τραβάνε οι "καζανόβιοι", του σκίζουν τα ρούχα.
Τον φωνάζουν ρουφιάνο και προδότη,
του λένε ότι διαταράσσει την "ησυχία",
 την "κοινωνική συνοχή και ειρήνη".
Κι αν φτάσει στο χείλος του καζανιού
να τον χτυπάει η κουτάλα, να πέσει πάλι μέσα.

-Βρωμάει το ζουμί σας , θα πνιγώ!

-Αν θέλεις μια ανάσα και βουτιά πάλι εδώ! του απαντούν.

-Ελάτε να σπρώξουμε όλοι μαζί, να αναποδογυρίσουμε το καζάνι!
 Να πάρουμε εμείς την κουτάλα.
 Να βάλουμε φρέσκα υλικά και μυρωδικά!

-Τι είναι αυτά που λες αλλοπαρμένε; Ποια υλικά και ποια κουτάλα;
  Μια χαρά βράζουμε στο ζουμί μας.
  Βυθίσου στη σουπίτσα μας ξανά.
  Εμείς άλλο δεν ξέρουμε σκοπό - αυτά μας έμαθε η ζωή και αλλαγή δεν παίρνουν-
  απ' το κολύμπι μέσα στο καζάνι αυτό.

-Το μόνο που μας μένει - στους συντρόφους μου κι εμένα-
  ίσως δεν υπάρχει κι άλλη επιλογή
  να σας αφήσουμε να βράσετε ως το τέλος το ζουμί. 
  Κι όταν αυτό στερέψει, μαζί κι εσείς
  να φτιάξουμε καινούργια συνταγή!

                                                                     αυθόρμητες σκέψεις και συνειρμοί της νάμα