ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Αν νιώθεις κι εσύ ξένος κι αταίριαστος σε αυτούς τους "δρόμους" τότε βαδίζεις σε καλή κατεύθυνση...



Κατευθυντήριες γραμμές που χαράσσουν μια φτιασιδωμένη διανόηση.
Ρεύματα τέχνης που καλουπώνουν την αυτονόμηση.
Ιδεολογικές διατριβές που φυλακίζουν και νεκρώνουν τις ιδέες.
Επαναστάσεις απελευθέρωσης που δεν αργούν να παγιδέψουν σε δόκανα ολοκληρωτισμού.
Παραχαράξεις και διαστρεβλώσεις που ακυρώνουν απόπειρες φώτισης.
Πύρινοι λόγοι περί κατάργησης των προκαταλήψεων που μεταλάσσονται σε προσωπεία εχθρικότητας και χολή μίσους.

Τεχνικές εξαπάτησης και κλιμακούμενου τρόμου για τη διαμόρφωση και χειρισμό του κοινού κώματος- ή της κοινής γνώμης.
Πόρνες με αμφίεση καλογριών που εκμισθώνονται από κακόβουλους εμπόρους πλάνης και ψευδαισθήσεων.

Μάνατζερ της τιποτοσύνης. Αθεράπευτοι διαστροφείς και τρισάθλιοι φαρισαίοι. Χυδαίοι λωποδύτες ψυχών κι ευπρόβλεπτοι κατασκευαστές και φορείς κρίσεων.


Για σκέψου! Και μετά αποκαλείτε εμάς-τους άλλους-όσους "χαλούν την πιάτσα" σας μη ρεαλιστές, παράλογους, δυσλειτουργικούς, εκκεντρικούς, μονόχνωτους, ισοπεδωτικούς, ταραξίες, ή ό,τι άλλη ξηλωμένη δικαιολογία εφευρίσκετε. Για να καλύψετε τα  κόπρανα και όλες τις δηλητηριώδεις οσμές σας από αυτό που συστήνετε ως "πραγματικότητα" ή "κόσμο που δεν θ'αλλάξει ποτέ". Διδάσκοντάς μας να ξεστομίζουμε κι ένα στωικό, ρεαλιστικό "δυστυχώς!" στο τέλος της προηγούμενης δημοφιλούς ατάκας περί αναλλοίωτου κόσμου...

Έτσι λέτε;
 Οι "ξενοδόχοι που δεν λογαριάζατε" αυξάνονται! Και ξεφυτρώνουν με τα καλαίσθητα και χωρίς όλες τις περιττές ανέσεις "μοτέλ" τους στις άκρες και τα απόμερα σημεία των "λεωφόρων σας", ακόμη και καταμεσής τους πια. Για να ακούσουν και ν'ακουστούν, να περιμαζέψουν, να περιθάλψουν και να δώσουν νέα πνοή και γεμάτα ζωή οράματα σε ανήσυχους, αταίριαστους, κουρασμένους ταξιδιώτες ή τσακισμένους διαβάτες.


Και οι δρόμοι ν'αλλάξουν χρώματα και προβλέψιμες κατευθύνσεις. Και οι "τροχονόμοι" κι "οδοδείκτες" να μείνουν χωρίς δουλειά και λόγο ύπαρξης, οι πραγματικοί παρίες αυτού του κόσμου.


Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου