Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα

κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το αριστουργηματικό βιβλίο του Νίτσε "Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα"

Για τον Πολεμο και τους Πολεμιστες

 
Δεν θελουμε να μας χαριστει η ζωη απο τους καλυτερους εχθρους μας, ουτε και απο εκεινους που αγαπαμε ακριτα. Αφηστε με λοιπον να σας πω την αληθεια!

Αδελφια μου στον πολεμο, σας αγαπω ακριτα· ειμαι και ημουν παντα του ειδους σας. Και ειμαι επισης ο καλυτερος εχθρος σας. Αφηστε με λοιπον να σας πω την αληθεια!

Γνωριζω το μισος και τον φθονο στις καρδιες σας. Δεν ειστε σπουδαιοι αρκετα ωστε να μην γνωριζετε το μισος και τον φθονο. Γινετε αρκετα σπουδαιοι, λοιπον, για να μην ντρεπεστε για αυτα.
Και αν δεν μπορειτε να γινετε αγιοι της γνωσης, εστω γινετε οι πολεμιστες της. Ειναι οι συντροφοι και οι προδρομοι αυτης της αγιοτητας.

Βλεπω πολλους στρατιωτες: τι αν εβλεπα πολλους πολεμιστες! «Συνολο» αποκαλει καποιος αυτο που φορουν: τι αν αυτο που κρυβει δεν ηταν συνολικο!

Πρεπει να εχετε ματια που αναζητουν παντα εναν εχθρο – τον δικο σας εχθρο. Και καποιοι απο εσας μισουν με την πρωτη ματια. Τον εχθρο σας θα αναζητησετε, τον πολεμο σας θα εξαπολυσετε – για τις σκεψεις σας. Και αν η σκεψη σας αφανιστει, τοτε η τιμιοτητα σας θα μπορει ακομη να βρει λογο για θριαμβο σε αυτο.
Πρεπει να αγαπατε την ειρηνη ως μεσο για νεους πολεμους – και την βραχυβια ειρηνη περισσοτερο απο την μακροχρονη. Σε εσας δεν συνιστω εργασια αλλα αγωνα. Σε εσας δεν συνιστω ειρηνη αλλα νικη. Ας ειναι η εργασια σας ενας αγωνας. Ας ειναι η ειρηνη σας μια νικη! Μπορει να ειναι κανεις σιωπηλος και ακινητος μονο οταν εχει τοξο και βελος: ειδαλλως κουτσομπολευει και τσακωνεται. Ας ειναι η ειρηνη σας μια νικη!

Λετε οτι ειναι ο καλος λογος που καθαγιαζει και τον πολεμο ακομη; Σας λεω: ειναι ο καλος πολεμος που καθαγιαζει καθε λογο. Ο πολεμος και το κουραγιο εχουν καταφερει περισσοτερα σπουδαια πραγματα απο την αγαπη για τον γειτονα. Δεν ηταν το ελεος σας αλλα το κουραγιο που εχει ως τωρα σωσει τους δυστυχεις.

«Τι ειναι καλο;» ρωτατε. Να εισαι γενναιος ειναι καλο. Ας λενε τα κοριτσακια, «Καλο ειναι αυτο που ειναι ταυτοχρονα ομορφο και συγκινητικο».

Σας αποκαλουν ακαρδους: αλλα εχετε καρδια, και σας αγαπω γιατι ντρεπεστε να την φανερωσετε. Ντρεπεστε για την πλημμυριδα σας, ενω αλλοι ντρεπονται για την αμπωτη τους.

Ειστε ασχημοι; Τοτε λοιπον, αδελφια μου, τυλιξτε το δεος γυρω σας, τον μανδυα των ασχημων. Και οταν η ψυχη σας γινει σπουδαια, τοτε γινεται σκανταλιαρα· και στο δεος σας υπαρχει σαρκασμος. Σας γνωριζω.

Στον σαρκασμο ο σκανταλιαρης και ο αδυναμος συναντιουνται. Αλλα παρεξηγουν ο ενας τον αλλο. Σας γνωριζω.

Μπορει να εχετε μονο εχθρους που μπορειτε να μισειτε, οχι εχθρους που απεχθανεστε. Πρεπει να ειστε περηφανοι για τον εχθρο σας: τοτε οι επιτυχιες του εχθρου σας ειναι και δικες σας επιτυχιες.

Η απειθαρχια – αυτη ειναι η ευγενεια των σκλαβων. Η δικη σας ευγενεια πρεπει να ειναι η υπακοη. Η διαταγη σας η ιδια πρεπει να ειναι μια υπακοη. Σε εναν καλο πολεμιστη το «πρεπει» ακουγεται πιο συμφωνο απο το «θα». Και καθετι που σας αρεσει πρεπει πρωτα να αφησετε τον εαυτο σας να διαταχθει να το κανει.

Η αγαπη σας για την ζωη πρεπει να ειναι η αγαπη της σημαντικοτερης ελπιδας σας· και η σημαντικοτερη ελπιδα πρεπει να ειναι η σημαντικοτερη σκεψη της ζωης. Την σημαντικοτερη σας σκεψη, ωστοσο, πρεπει να την λαβετε ως διαταγη απο εμενα – και ειναι αυτη: ο ανθρωπος ειναι κατι που πρεπει να ξεπεραστει.

Ζηστε ετσι την ζωη σας με υπακοη και πολεμο. Τι σημασια εχει η μακροχρονη ζωη; Ποιος πολεμιστης θελει να του χαριστει η ζωη;

Δεν σας χαριζομαι· σας αγαπαω ακριτα, αδελφια μου στον πολεμο!

Ετσι μιλησε ο Ζαρατουστρα.

 

Για το Νεο Ειδωλο

Καπου υπαρχουν ακομη ανθρωποι και αγελες, αλλα οχι εδω που ζουμε, αδελφια μου: εδω υπαρχουν κρατη. Κρατος; Τι ειναι αυτο; Τοτε λοιπον, ανοιξτε τα αυτια σας σε μενα, γιατι τωρα θα σας μιλησω για τον θανατο των λαων.

Το κρατος ειναι το ψυχροτερο ολων των ψυχρων τερατων. Ψυχρα λεει ψεματα επισης: και αυτο ειναι το ψεμα που σερνεται απο το στομα του: «Εγω, το κρατος, ειμαι ο λαος». Ειναι ψεμα αυτο! Ηταν δημιουργοι που δημιουργησαν τους λαους και κρεμασαν την πιστη και την αγαπη επανω τους: ετσι υπηρετησαν την ζωη.

Ειναι οι αφανιστες που στηνουν παγιδες για τους πολλους και τις αποκαλουν «κρατος»: κρεμασαν ενα ξιφος και εκατο ορεξεις επανω τους.

Οπου υπαρχει ακομη ενας λαος, δεν καταλαβαινει ακομη το κρατος και το μισει οπως το κακο ματι και την αμαρτια απεναντι στα εθιμα και τα δικαιωματα.

Αυτο το σημαδι θα σας δωσω: καθε λαος μιλαει την γλωσσα του του καλου και του κακου, που ο γειτονας δεν την καταλαβαινει. Εχει εφευρεσει την δικη του γλωσσα των εθιμων και των δικαιωματων. Αλλα το κρατος λεει ψεματα σε ολες τις γλωσσες του καλου και του κακου· και ο,τι και αν πει λεει ψεματα – και οτι και αν εχει το εχει κλεψει. Τα παντα που το χαρακτηριζουν ειναι ψευδη· δαγκωνει με κλεμμενα δοντια, και δαγκωνει ευκολα. Ακομα και τα εντοσθια του ειναι ψευτικα. Συγχυση των γλωσσων του καλου και του κακου: αυτο το σημαδι σας δινω ως το σημαδι του κρατους. Αληθινα, αυτο το σημαδι φανερωνει την θεληση για θανατο. Αληθινα, καλει τους κηρυκες του θανατου.

Παρα πολλοι γεννιουνται: για τους περιττους το κρατος γεννηθηκε.

Προσεξτε, πως τους δελεαζει, τους παρα πολλους – και πως τους καταβροχθιζει, τους μασαει, και μυρηκαζει!

«Στην γη δεν υπαρχει τιποτε σπουδαιοτερο απο Εμενα: το δακτυλο του Θεου που διαταζει ειμαι Εγω» - ετσι βρυχαται το τερας. Και δεν ειναι μονο οι βαρυκοοι και οι μυωπες που βυθιζονται στα γονατα τους. Αλιμονο, και σε εσας, σπουδαιες ψυχες εσεις, ψιθυριζει τα σκοτεινα της ψεματα. Αλιμονο, εντοπιζει τις πλουσιες καρδιες που αρεσκονται να σπαταλανε τους εαυτους τους. Πραγματι, σας εντοπιζει και εσας, νικητες εσεις του παλιου θεου. Εχετε κουραστει να πολεματε, και η κουραση σας τωρα υπηρετει το νεο ειδωλο. Με ηρωες και εντιμους ανθρωπους θα περιβαλλει τον εαυτο του, το νεο ειδωλο! Του αρεσει να λιαζεται στην λιακαδα των καλων συνειδησεων – το ψυχρο τερας!

Θα σας δωσει τα παντα αν το λατρεψετε, το νεο αυτο ειδωλο: ετσι αγοραζει το μεγαλειο των αρετων σας και το βλεμμα των περηφανων ματιων σας. Θα σας χρησιμοποιησει σαν δολωμα για τους παρα πολλους.

Πραγματι, ενα κολασμενο τεχνασμα εφευρεθηκε εδω, ενα αλογο του θανατου, καλπαζωντας στην κομψοτητα των θεϊκων φρικων. Πραγματι, ενας θανατος για πολλους εφευρεθηκε εδω, που εγκωμιαζει τον εαυτο του ως ζωη: αληθινα, μια σπουδαια υπηρεσια για ολους τους κηρυκες του θανατου!

Κρατος αποκαλω εκει που ολοι πινουν δηλητηριο, οι καλοι και οι κακεντρεχεις· κρατος, εκει που ολοι χανουν τους εαυτους τους, οι καλοι και οι μνησικακοι· κρατος, εκει που η αργη αυτοκτονια ολων μας αποκαλειται «ζωη».

Προσεξτε τους περιττους! Κλεβουν τα εργα των εφευρετων και τους θησαυρους των σοφων για τους εαυτους τους· «παιδεια» αποκαλουν την κλοπη τους – και τα παντα αλλαζουν σε ασθενεια και δυστυχια για αυτους.

Προσεξτε τους περιττους! Ειναι παντα αρρωστοι· ξερνανε την χολη τους και την αποκαλουν εφημεριδα. Καταβροχθιζουν ο ενας τον αλλο και δεν μπορουν καν να χωνεψουν τους εαυτους τους.

Προσεξτε τους περιττους! Μαζευουν πλουτη και γινονται φτωχοτεροι με αυτα. Θελουν δυναμη και πρωτα τον μοχλο της δυναμης, πολλα χρηματα – οι αυθαδεις αποροι!

Προσεξτε τους πως σκαρφαλωνουν, οι ευελικτες αυτες μαϊμουδες! Σκαρφαλωνουν η μια πανω στην αλλη και παρασυρουν ετσι η μια την αλλη στην λασπη και την αβυσσο. Θελουν ολοι να αποκτησουν τον θρονο: αυτη ειναι η τρελα τους – σαν η ευτυχια να καθονταν σε θρονο. Συχνα ειναι η λασπη που καθεται στον θρονο – και συχνα επισης ο θρονος καθεται στην λασπη. Τρελοι μου φαινονται ολοι εμενα, μαϊμουδες που σκαρφαλωνουν υπερδιακαεις. Βρωμερα μυριζει το ειδωλο τους, το ψυχρο τερας: βρωμερα μου μυριζουν σε ολα, οι ειδωλολατρες αυτοι.

Αδελφια μου, θελετε να παθετε ασφυξια απο τις αναθυμιασεις των ρυγχων και των ορεξεων τους; Καλυτερα να σπασετε τα παραθυρα και να πηδηξετε στην ελευθερια.

Αποδραστε απο την βρωμερη οσμη! Αποδραστε απο την ειδωλολατρεια των περιττων!

Αποδραστε απο την βρωμερη οσμη! Αποδραστε απο τον ατμο των ανθρωποθυσιων αυτων!

Η γη ειναι ελευθερη ακομη και τωρα για σπουδαιες ψυχες. Υπαρχουν ακομη πολλες κενες θεσεις για τους μοναχικους και τα ζευγαρια, αερισμενες απο το αρωμα των σιωπηλων θαλασσων.

Η ελευθερη ζωη ειναι ακομη ελευθερη για τις σπουδαιες ψυχες. Αληθινα, οποιος κατεχει λιγα κατεχεται τοσο πολυ λιγοτερο: αξιεπαινη ας ειναι λιγη φτωχεια!

Μονο εκει που το κρατος τελειωνει, εκει αρχιζει το ανθρωπινο ον που δεν ειναι περιττο: εκει αρχιζει το τραγουδι της αναγκαιοτητας, ο μοναδικος και αμιμητος σκοπος.

Εκει που κρατος τελειωνει – ψαξτε εκει, αδελφια μου! Δεν το βλεπετε, το ουρανιο τοξο και τις γεφυρες του υπερανθρωπου;

Ετσι μιλησε ο Ζαρατουστρα. 


Πηγή: Indymedia Athens