ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

"Eπιφάνεια" και "πάτος"


Λένε συχνά ότι "αν δεν πιάσεις πάτο δεν καταλαβαίνεις τη διαφορά της επιφάνειας"

Μμμ! Τέτοια λόγια απαιτούν επαναξιολόγηση κι επαναπροσδιορισμό, το δίχως άλλο.

Λέω, λοιπόν, ότι αν αξιωθείς να φτάσεις στον πάτο- της κοινωνικής, επαγγελματικής,  διαπροσωπικής σου ζωής και του συναισθηματικού σου κόσμου- τότε ίσως και να δεις την "επιφάνεια" όπως της αξίζει. Αν καταφέρεις να λυγίσεις χωρίς να σπάσεις. Κι αν βέβαια είσαι έξυπνο άτομο, που έχει το τάλαντο (γιατί περί ταλέντου πρόκειται) να μαθαίνει από ατοπήματα, σφάλματα και δυστοχίες.

Και μάλιστα μπορείς να βρεις και τρόπους ώστε να χρησιμοποιήσεις την "επιφάνεια" κι όχι να αφεθείς στο αντίθετο, όπως συνήθως συμβαίνει. Κατανοώντας τις ιδιαίτερες λογικές και λειτουργίες της, την πραγματική σου θέση μέσα σε αυτή ως τώρα, τις αδυναμίες τις δικές της και τις δικές σου. Το γεγονός της υπερτίμησής της. Του ευμετάβλητου της κατάστασής της. Και ως κεραμίδα διαύγειας στο κεφάλι, να διαπιστώσεις ότι ίσως και να ήταν για καλό η πτώση σου. Σε αυτό που οι άλλοι (τουλάχιστον οι περισσότεροι) κι εσύ ονόμαζες και προσδιόριζες ως "πάτο". Εξοπλισμένος με μεγαλύτερη απλότητα μέσα σου, να καταλάβεις ότι αποτελεί ένα στάδιο. Κι ένα, πολλές φορές, εκπληκτικό κομβικό σημείο. Για να επαναπροσδιορίσεις μέσα από το "κακό" που σου έτυχε αυτό που είσαι και αγνοούσες κι εσύ ο ίδιος. Κάτι σαν ένα είδος ηθελημένης σχεδόν αμνησίας.
 Και ν'αδράξεις όλες τις προοπτικές. Και να αξιολογήσεις ή να δημιουργήσεις νέες ευκαιρίες. Να ανασυστήσεις τον εαυτό σου και να συνδιαλλαγείς με διακαείς πόθους, που ως τώρα απωθούσες, για ιδέες-καταστάσεις-πρόσωπα γύρω σου που αντιστοιχούν στη φύση σου και μιλάνε στην καρδιά σου. Να σκεφτείς, να πράξεις, να αρθρώσεις πράγματα που μέχρι τώρα σου φάνταζαν αδιανόητα ή ανάξια ασχολίας.

Απομυθοποιώντας για τα καλά την "επιφάνεια".
Με τον "πάτο" να διαλύει το ξόρκι της σε βάρος σου και να σου δείχνει το δρόμο.
Για την ανακάλυψη της προσωπικής σου χαμένης Ατλαντίδας!


Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου