ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Η παγκόσμια πανούκλα της πολιτικής και μία σκιαγράφηση των καιροσκόπων και ψυχοπαθών αχυράνθρωπων και σκυλιών της διεθνούς ελίτ


του ανιχνευτή

" Πολιτική είναι η διαυγής και αναστοχαστική δραστηριότητα που προβληματίζεται πάνω στους θεσμούς της κοινωνίας και ορίζει ως στόχο τον μετασχηματισμό τους" (Κ. Καστοριάδης)

Σωστά! Μόνο που αυτός ο ορισμός βρήκε την πιο πλήρη δικαίωσή του για 180 περίπου έτη στην αμεσοδημοκρατική Αθήνα, μέχρι την παρακμή που επήλθε στο πρότυπο της δημοκρατικής πόλεως μετά την ήττα του Πελοποννησιακού Πολέμου. Και η δικαίωση αυτή δεν αφορούσε μόνο τους εκάστοτε δημόσιους άρχοντες, ούτε και την υποχρεωτική συλλογική συμμετοχή στη διακυβέρνηση της πόλεως, αλλά, και κυρίως, μια συγκεκριμένη νοοτροπία που όφειλε να διαπνέει όλους τους πολίτες. Εξού και ο αρχαιοελληνικός όρος "ιδιώτης" ( ο οποίος διασώθηκε στην αγγλική γλώσσα ως idiot, λέξη που σημαίνει τον...ηλίθιο!), που χαρακτήριζε με υποτιμητική σημασία εκείνους οι οποίοι δεν ασχολούνταν με τα κοινά. Κάτι αδιανόητο για την πολιτική σκέψη των αρχαίων Αθηναίων.

Πλέον τα πράγματα είναι πολύ-μα πάρα πολύ διαφορετικά (όπως ήταν τότε και σε πολλές πόλεις της αρχαίας Ελλάδας και είχαν πια εκφυλιστεί και στην Αθήνα της εποχής του Πλάτωνα, ο οποίος μισούσε θανάσιμα δήμο και δημοκρατία).

" Πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ασχολούνται με ό,τι τους αφορά"
PAUL VALERΥ

Τι σημαίνει, λοιπόν, στις μέρες μας επαγγελματίας πολιτικός; (και όχι μόνο στη μεταπολιτευτική έως μνημονιακή Ελλάδα).
Σημαίνει τον πρώην, συνήθως, ανεπάγγελτο και νυν επαγγελματία της πολιτικής. Τον επαγγελματία της τιποτολογίας. Τον ανίκανο κι ατάλαντο, επί το πλείστον, χαρτογιακά και τη "σουπιά" που μονίμως μεταχειρίζεται διπλή γλώσσα και θολώνει τα κοινωνικά νερά.

 Οι τράπεζες είναι οι παρασιτικοί οργανισμοί που ξετινάζουν την παγκόσμια οικονομία και υποπρολεταριοποιούν τους πολίτες. Οι πολυεθνικές εταιρείες είναι οι βδέλλες που απομυζούν τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους και το ανθρώπινο εργατικό δυναμικό του πλανήτη και δηλητηριάζουν το περιβάλλον και την υγεία των ανθρώπων. Και οι πολιτικοί είναι οι έμμισθοι μάνατζερ των παραπάνω στα κατά τόπους παραρτήματά τους, δηλαδή τα κράτη. Αυτοί που μετέτρεψαν την τέχνη άσκησης πολιτικής, πάνω και μέσα σε όλο το φάσμα του δημόσιου βίου, σε "μαύρη τέχνη"!

Οι παραπάνω "επιχειρήσεις" ανήκουν σε μια υπερεθνική ελίτ, χωρισμένης σε αντιμαχόμενες συχνά φατρίες, που θεωρούν την ανθρωπότητα τσιφλίκι και παιχνίδι τους και τους εαυτούς τους ανώτερο είδος.

 Το όλο χρηματοπιστωτικό σύστημα, οι "δεξαμενές σκέψης" (τα λεγόμενα think tanks) με τα ινστιτούντα και λογής ιδρύματά τους, οι έχουσες παρεισφρήσει σε όλους τους τομείς  Μ.Κ.Ο. και, φυσικά, οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες με τη σωρεία παρακλαδιών και αιρέσεων, αποτελούν μηχανισμούς ελέγχου, αποπροσανατολισμού και αποδόμησης των ανθρώπινων μαζών και των όποιων δημιουργικών τους προθέσεων και δραστηριοτήτων. Και οι πολιτικοί αποτελούν τις δικλείδες ασφαλείας και τοποτηρητές αυτού του δικτύου ελέγχου!

Πολιτικοί, άνδρες και γυναίκες. Άτομα, σε πάρα πολύ μεγάλη πλειοψηφία, με περίσσευμα ξετσιπωσιάς και με πλήρη απουσία αιδούς και παντελούς έλλειψης για οποιαδήποτε διάθεση κατανόησης των πραγματικών αναγκών και προβλημάτων των κοινωνιών, τις οποίες και εξαπατούν.
Η συμπόνια, η εκτίμηση κάθε αυθεντικής αξίας που νοηματοδοτεί τη ζωή, αποτελούν άγνωστες έννοιες γι'αυτούς, κι ας τις χειρίζονται τόσο ωραία στα λόγια.
Που (ειδικά αν ανήκουν σε συγκεκριμένες δυναστείες ή "τζάκια" ή έστω σε "φαμίλιες'" που "καλλιεργούνται" από την αόρατη ελίτ για αναρρίχηση των μελών τους στα δημόσια αξιώματα) εκπαιδεύονται από νωρίς. Στο να μην έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό και για την πιο ανήθικη απόφαση ή πράξη, ικανής να καταστρέψει τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων και να υπονομεύσει έως και το μέλλον των επερχόμενων γενεών! Και στο να μην έχουν προσκολλήσεις σε ιδανικά και έννοιες που πασάρονται για κατανάλωση στον όχλο: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, νομιμότητα, ανθρώπινα δικαιώματα. Γι'αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσεστε όταν άλλα τους ακούτε να λένε τη μια στιγμή και εκ διαμέτρου αντίθετα να πράττουν την επόμενη, με χαρακτηριστική άνεση και ελαφρά τη καρδία. Ή να περνάνε με μεγάλη ευκολία από το ένα στρατόπεδο στο άλλο.


Ο Εμ. Ροΐδης έγραφε ότι οι αρχηγοί των κομμάτων θεωρούν τη χώρα " ως δορύκτητον χωράφιον προωρισμένο εις αποκλειστική βοσκή της αγέλης των ".

Και δεν είναι καθόλου σπάνιο, ούτε τυχαίο, οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες της συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης να ευθυγραμμίζονται όταν απειλούνται τα συμφέροντά τους.
Κι όπως έλεγε κι ο Ανατόλ Φρανς: "η αντιπολίτευση αποτελεί κάκιστο σχολείο για το δημόσιο βίο. Οι πολιτικοί που εκπαιδεύονται σε αυτό υιοθετούν αντιλήψεις εντελώς αντίθετες απ'αυτές που πρέσβευαν πριν"
Κάτι που, βεβαίως, το έχουμε συχνά βιώσει και στην εγχώρια "πολιτική αυλή των θαυμάτων", με στελέχη της μεγαλοαστικής τάξης σε υπεύθυνα και νευραλγικά δημόσια πόστα, αφού πρώτα έκαναν "το αγροτικό τους" στο χώρο της αριστεράς. (Πρόσφατα βλέπουμε και στελέχη του "σοσιαλιστικού" εκτρώματος που ταλάνισε δεκαετίες τον τόπο να χτυπάνε την πόρτα της αντιπολιτευτικής αριστερής παράταξης που γλυκοκοιτάζει την εξουσία).

Ως πότε οι άνθρωποι θα εμπιστεύονται τις τύχες τους στα σκουληκιασμένα ή ύποπτα χέρια των αποβρασμάτων, των δημαγωγών, των οπορτουνιστών, των δολοπλόκων, των κοινωνικών νεκροθαφτών και θα φοβούνται να αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη των εαυτών τους; Ανακαλύπτοντας και πάλι την πραγματική σημασία της "αρχιτεκτονικότερης των επιστημών" (Αριστοτέλης, "Ηθικά Νικομάχεια") πολιτικής και του λαμπρότερου τέκνου της, της άμεσης δημοκρατίας! Η οποία γνωρίζει και να φτιάχνει τους νόμους της και να είναι σε θέση να τους αμφισβητήσει, άρα να προσδιορίζει μια αληθινά αυτόνομη κοινωνία!

Εκτός κι αν η νοημοσύνη και η ψυχική κατάσταση της πολύ μεγάλης (έως και συντριπτικής;) πλειοψηφίας των πολιτών καθρεφτίζεται στο ποιόν των πολιτικών εκμεταλλευτών τους!
Οπότε όλοι παίρνουν αυτό που αξίζουν, αλλά, δυστυχώς, μαζί με τα πολλά ξερά καίγονται και τα λίγα χλωρά...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου