ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

...σαν παραμύθι...




Aπόσπασμα από την "όπερα της πεντάρας" του Μπρεχτ:

"ΠΗΤΣΑΜ: Λαμβάνω την τιμή να συστηθώ: Ιερεμίας Ιωνάθαν Πήτσαμ, της Α. Ε. Πήτσαμ Κόμπανυ. Δουλειά της εταιρείας είναι να ξυπνά στους ανθρώπους τη λύπηση για τον άνθρωπο. Και το δηλώνω ξεκάθαρα… Η επιχείρηση πάει κατά διαόλου. Και σας το λέω εγώ, ο Ιερεμίας Πήτσαμ, που ελέγχω τα δύο τρίτα των ζητιάνων του Λονδίνου και κάτι ξέρω από ανθρώπινο οίκτο. Τι συγκινεί λοιπόν σήμερα τον άνθρωπο; Τίποτα. Γιατί και το πιο μαύρο χάλι, άντε και το συνηθίσει ο άλλος, δεν του λέει τίποτε. Κανένας δεν λυπάται κανέναν. Γίναμε αναίσθητοι και, μη σας κακοφανεί, γίναμε και γουρούνια.Βλέπεις στη γωνία έναν ωραίο γερό άνδρα με στρατιωτικό αμπέχονο και κομμένο το δεξί του χέρι, τρομάζεις, σαστίζεις, βγάζεις και του δίνεις τρία σελίνια. Τη δεύτερη φορά να σου πάλι ο κουλός στη γωνία του δρόμου, βγάζεις και του ακουμπάς δύο σελίνια. Άντε και βρεθεί ο κουλός μπροστά σου για τρίτη φορά, σου τη δίνει και τον καρφώνεις στον μπασκίνα της γειτονιάς. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ταμπέλες(πιάνει από το ράφι μια ταμπέλα και τη δείχνει στο κοινό). ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ. Ωραία κουβέντα, ωραία ταμπέλα, τι να την κάνεις που ξέφτισε σε δύο βδομάδες. Άλλη ταμπέλα: ΑΓΑΠΑ ΜΕ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ. Καλό, ε; Δύσκολο να το πιάσεις, αλλά όμορφο. Δούλεψε πάνω από δύο μήνες, αλλά πάει κι αυτό, ξέφτισε…Τελειώνουνε κι οι όμορφες κουβέντες, τι νομίζεις; Ο κόσμος άλλαξε, θέλει καινούργια πράγματα".


Ναι φίλε! Ο κόσμος θέλει καινούρια πράγματα όχι γιατί άλλαξε ποτέ στην ουσία του (στις μορφές μόνο φαίνεται να'χει αλλάξει μέχρι τώρα κι ο "πυρήνας" των πραγμάτων να παραμένει ο ίδιος), αλλά γιατί έχουμε πάντα την ευκαιρία να γίνουμε "οι μάγοι με το μαγικό ραβδί" που:



θα μετατρέψουμε τη μετριότητα, ακόμα και για την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας και τις δυνατότητές του, στην πιο πρωτότυπη και καινοτόμο και θαυμαστή δημιουργική μαγιά. Η προσκόλληση σε είδωλα θεωριών, ομιχλωδών ουράνιων σωτήρων, αόριστων ιδεών και αυτοματισμών θα αλλάξει σε εξερεύνηση άπειρων δυνατοτήτων, σε δέος, σε έμπνευση και προσωπική υπέρβαση, σε συναισθηματική επέκταση, σε νοητική διεύρυνση.


θα θεωρείται αδιανόητη τόσο η αδιαφορία και η έλλειψη συνεννόησης-συνεργασίας όσο και το νοσηρό ενδιαφέρον που εξελίσσεται ως και σε μια καιροσκοπικού τύπου φιλανθρωπία, για λόγους εντυπωσιασμού ή προσωπικού-εμπορικού οφέλους οποιασδήποτε διάστασης. Στα "καινούργια αυτά πράγματα" θα θεωρείται, μάλιστα, ντροπιαστικά αδιανόητη και μόνο η αναγκαιότητα οποιασδήποτε φιλανθρωπίας, γιατί θα έχουν εξαλειφθεί οι όποιες υλικές και πνευματικές αιτίες που έκαναν απαραίτητο κάτι τέτοιο!


Οι νέες ιδέες δεν θα δαιμονοποιούνται, αλλά θα αξιοποιούνται ανάλογα με το βαθμό που προωθούν το κοινό όφελος, την ευημερία των κοινωνιών, την πνευματική άνοδο και την καλύτερη κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει και των ουσιαστικών νόμων που τον διέπουν.


θα "γίνει η δύναμη της Αγάπης κατά πολύ ισχυρότερη από την αγάπη για δύναμη" και "το να ζεις σύμφωνα με την αρετή" θα προϋποθέτει "το να ζεις σύμφωνα με τη Φύση"



Και θ'αποτελούν ξεχασμένες ιστορίες σκοτεινών εποχών οι βασιλικοί οίκοι με τους γαλαζοαίματους και τους αυλικούς τους και τους μάγους τους και τους θησαυροφύλακες και τους κοιτώνες των υπηρετών και τους στρατώνες των φρουρών και τα κτήματα με τους επιστάτες και τους δουλοπάροικους, που θα'θελαν να γίνουν επιστάτες στη θέση των επιστατών που θα΄θελαν να γίνουν υπηρέτες στη θέση των υπηρετών που θα'θελαν να γίνουν αυλικοί και θησαυροφύλακες στη θέση των θησαυροφυλάκων και κολάκων-αυλικών και τους μάγους που πειραματίζονται και χειραγωγούν για λογαριασμό των βασιλικών αφεντικών...





Μοιάζει να ζούμε μέσα σ΄ένα κιτρινισμένο, παλιό σαν το χρόνο παραμύθι, με τις σελίδες του ετοιμόρροπες, τα γράμματα ξεθωριασμένα και τις εικόνες μουτζουρωμένες. Γι' αυτό θα μαζευτούμε εμείς οι αντιήρωες όλων αυτών των παλιού τύπου παραμυθιών και θα χαράξουμε λέξη προς λέξη, σελίδα τη σελίδα, τη δική μας μαγική περιπέτεια! Που θα μας οδηγήσει σε ανάλογα μέρη, με τις πιο ενδιαφέρουσες συντροφιές, με ένα πλήθος συνοδοιπόρων που θα γίνονται όλο και πιο πολλοί. Για να αφήσουμε πίσω μας όλες τις παλιές κακοτοπιές και να μη κιοτέψουμε μπροστά σε κανένα καινούριο εμπόδιο. Και, αντί για φλάμπουρα με οικόσημα, θα υψώσουμε τις γροθιές μας, στα πεδία που τα πιο βαρβάτα και ανείπωτα ως τώρα όνειρα υλοποιούνται και στήνουν μια πραγματικότητα πρωτόγνωρης ομορφιάς και σημασίας για όλους ...Άξιας για μοναδικά ανθρώπινα όντα όπως είναι ο καθένας χωριστά! ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ..!


 Γιατί αυτό είναι το δικό μας παραμύθι, αταίριαστο έως επικίνδυνο για δράκους, θεούς και πρίγκιπες!


ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου