ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Η βίλα, η λίστα κι η μηλιά


 

Η Βίλα Αμαλίας  έχει γίνει πρώτο θέμα τις τελευταίες μέρες σε όλα τα ΜΜΕ. Όλοι έχουν μάθει την ύπαρξη της, ακόμα και οι πιο αδαείς. Ελάχιστοι ομως έχουν συνειδητοποιήσει  και κατανοήσει
( με τόση προπαγάνδα και προκατάληψη ) για ποιο λόγο και γιατί μετά από τόσα χρόνια αποφάσισε η ''νόμιμη'' πολιτεία να επέμβει. Κι ο λόγος φυσικά είναι απλός: Η εξουσία θέλει να διαχειρίζεται τα πάντα κι ό,τι ξεφεύγει απο τον ελεγχό της πρέπει απλά να καταστέλεται, να συντρίβεται, να εξαλείφεται. Είναι σαφές, αυτό που τους ενοχλεί είναι η αυτοδιαχείρηση, είναι η τάση για ελευθερία και ανεξαρτησία, είναι η απαγκίστρωση απο το σύστημά τους και τα νοσηρά του κουσούρια, απο ό,τι εκείνοι και ο
 '' πολιτισμός'' τους αναπαράγουν.

Τα αριστερά κόμματα έρχονται να συνδράμουν την κυριάρχη εξουσία με τη στάση τους.
 Αποκαλούν τις ειδήσεις για τη Βίλα Αμαλίας αποπροσανατολισμό απο το κυρίαρχο θέμα που για εκείνους είναι η περίφημη λίστα Λαγκάρντ, εφόσον μόνο απο αυτή την υπόθεση έχουν να καρπωθούν πολιτικά οφέλη. (Μία ανθρωπιστική και ελεύθερη κοινωνία θα είχε απαλείψει τη δημιουργία τέτοιων λι(η) στών, βάση της ίδιας της της δομής)
 
Ταυτόχρονα καταδικάζουν τη συμβολική κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ, συγκαλύπτοντας ένα   κόμμα που όπως λένε " συμμετέχει στη συγκυβέρνηση και συμπράττει στα δεινά της κοινωνίας και του τόπου". Το μόνο που τους απασχολεί  είναι πως θα εκμεταλλευτούν καλύτερα την επικαιρότητα, προς ιδίον όφελος, αδιαφορώντας για την κοινωνία, με στραμμένο το βλέμμα στην εξουσία.

Δε θέλουν ουσιαστικά και δεν ανέχονται την αυτοδιεύθυνση των ανθρώπων, σκοπός τους είναι η ανακατανομή των εξουσιών και  ο έλεγχος (για ακόμα μια φορά, με το δικό τους τρόπο) του λαού - όχλου.
Περίτρανη αποδειξη αποτελεί το ΚΚΕ, που σαν αριστερό- κομμουνιστικό κόμμα, καλεί το λαό να αγωνιστεί, αλλά μόνο μέσα στους κόλπους του, γιατί μόνο εκείνοι γνωρίζουν τη συνταγή για τη "σωστή" επανάσταση , αλλά μας την κρατάνε τόσα χρόνια κρυφή..... ( για αυτοδιαχείρηση και αυτοδιεύθυνση ούτε λόγος!)

   Ο αυτοαποκαλούμενος λαός παρασυρόμενος  απο τις σειρήνες του αστικού καθεστώτος αυταπατάται οτι ανήκει σε αυτό. Αφήνει τη τύχη του να τη  διαχειριστούν  άλλοι και ύστερα γκρινιάζει και ρίχνει ευθύνες  στους εκπροσώπους  του  πως δεν τον ικανοποιούν και τον υπονομεύουν. Αλήθεια, ποια μάνα  θα έδινε το παιδί της  να το μεγαλώσει κάποια άλλη γυναίκα όσο κι αν την εμπιστευόταν; Πως λοιπόν δίνουμε το δικαίωμα σε κάποιους να καπηλεύονται τη ζωή μας , με τη δική μας συγκατάθεση;

Η αντιπροσωπευτική - κοινοβουλεύτική δημοκρατία ποτέ δεν ήταν , ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ η στοργική μάνα  που φροντίζει  τα παιδιά της, αντιθέτως θα είναι πάντα ο νταβαντζής που θα εκμεταλλεύεται τις πόρνες του.

Όσο η ανθρωπότητα θα παραμένει στα στεγανά, αυτά που έτσι τα βρήκαμε και έτσι τα κάνουμε, γιατί δεν αλλάζουν(!!!), οι εξουσιαστές- εκμεταλλευτές θα έχουν  πάντα τρόπο να χώνονται σα σκουλήκια στο κρουστό μήλο, να το απομυζούν και αφού πιούνε τους χυμούς του να το πετάνε χωρίς κανένα ενδοιασμό.



Η κοινωνία μας μοιάζει με τη μηλιά.
Όσο την ποτίζουν και την ψεκάζουν εκείνοι με τα δηλητήριά τους θα είναι άρρωστη και θα ψυχορραγεί.
Μόνο όταν αναλάβουμε εμείς ( με κάθε κόστος και μεγάλη προσπάθεια)  την ευθύνη να την ποτίζουμε, να τη σκαλίζουμε και να τη φροντίζουμε, όταν θα  ξέρουμε τι νερό της ρίχνουμε και με τι την μπολιάζουμε, τότε θα τη δούμε να ανθίζει. Και κανένα σκουλήκι δε θα τολμήσει ποτε ξανά  να την πλησιάσει.
Μέχρι να συμβεί αυτό η μηλιά μας θα φυτοζωεί...
Η απόφαση δική μας.
Ζωή ή επιβίωση;;;
            


           νάμα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου