ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

"ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37, ΣΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ"

Κινούμενη από τη λογική "όλα να  τα πλακώνει η φοβέρα και να τα σκιάζει η σκλαβιά" που υπαγορεύουν οι επονείδιστες (πρωτοφανείς στα παγκόσμια οικονομικά χρονικά σε δουλοπρέπεια, ενδοτικότητα & με βούλα ξεπούλημα των πάντων) μνημονιακές συμβάσεις, οι "νόμιμες αρχές τηςχώρας", που κατάντησαν το όποιο  δημοκρατικό Σύνταγμά της ένα κλισαρισμένο ανέκδοτο, συνεχίζουν την ανεγκέφαλη & λυσσασμένη επίθεση στους χώρους κοινωνικής αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης, διακίνησης ιδεών, ανάληψης δημιουργικών πρωτοβουλιών, ανεξάρτητης πολιτικής σκέψης και Αμφισβήτησης...Πράγματα ιδιαίτερα επικίνδυνα για απολυταρχικά συστήματα που μασκαρεύονται σε δημοκρατίες , απευθυνόμενα προφανώς σε άβουλους και δουλοπρεπείς υπηκόους-σκλάβους.

Έτσι, σήμερα το μεσημέρι της Τρίτης, οι αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλλαν μέσα στο κτίριο της κατάληψης στην οδό "Λέλας Καραγιάννη" 37 στην Κυψέλη και αφού ξυλοκόπησαν άγρια κάποιους άτυχους, έκαναν το δημ(ι)οκρατικό τους καθήκον και συνέλαβαν 14 άτομα που οδήγησαν στη συνέχεια στα κεντρικά μπουντρούμια  της ΓΑΔΑ. 

Είπαμε: πάνω απ'όλα η νομιμότητα της άγριας καταστολής, του φιμώματος, της οικονομικής δολοφονίας ενός ολόκληρου λαού και της εξόντωσης και των επερχόμενων γενεών...


Και η Βουλή(=βούληση, θέληση) των Ελλήνων να έχει καταντήσει το μαγαζάκι ψιλικών της τρόικα και της διεθνούς και εγχώριας ελίτ και η "σωτήρια" συγκυβέρνηση τα παιδιά για τα θελήματα και οι βουλευτές τα διακοσμητικά εκθέματα του παραδοσιακού αυτού οικήματος, που παρ'όλα αυτά δεν παύουν να πληρώνονται αδρότατα και να απολαμβάνουν εξωφρενικά προνόμια για την...ουσιαστική ανυπαρξία τους!

ΟΛΑ ΝΟΜΙΜΑ ΚΙ ΟΛΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ!

Και βίντεο από το νέο άθλο των προστατών του πολίτη, ώστε σε κάθε εστία να ανάβει υπερήφανα η φλόγα της διαφάνειας και νομιμότητας!




...το παρακάτω κείμενο αναρτήθηκε στο  Indymedia Athens:


" ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37 ΣΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ

Σήμερα, 15 Γενάρη 2013, πραγματοποιήθηκε αστυνομική εισβολή στη κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 στην Κυψέλη. Στο εσωτερικό του κτιρίου βρίσκονταν 14 σύντροφοι και συντρόφισσες. Πρόκειται για τη συνέχιση της κατασταλτικής μανίας του κράτους απέναντι στους κατειλημμένους χώρους αγώνα, στις κινηματικές υποδομές και τις ταξικές κοινωνικές αντιστάσεις, που ξεκίνησε από την εισβολή στη Βίλα Αμαλίας στις 20 Δεκέμβρη και συνεχίστηκε με την εκκένωση του ίδιου κτιρίου από την ανακατάληψη 92 αγωνιστών στις 9 Γενάρη και την εκκένωση της κατάληψης Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά την ίδια μέρα. Η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, ένας χώρος που εδώ και 25 χρόνια συμβάλλει αδιάλειπτα θεωρητικά και πρακτικά στη διάνοιξη των δρόμων της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, ένας χώρος αυτοστέγασης, πραγματοποίησης κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, καθώς επίσης έντονης και πολύμορφης συμμετοχής στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες βρίσκεται διαρκώς και αδιαλείπτως στο στόχαστρο της κρατικής και παρακρατικής καταστολής. Συνεχίζει να αντιστέκεται στα δολοφονικά σχέδια των κυρίαρχων προωθώντας το ζήτημα της συνολικής κοινωνικής απελευθέρωσης. Ως τέτοια θα την υπερασπιστούμε από τις αδηφάγες ορέξεις των εξουσιαστών και των πραιτοριανών τους. Οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις χιλιάδων αγωνιστών που πραγματοποιήθηκαν σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο το Σάββατο 12 Γενάρη –με αποκορύφωμα τη συμμετοχή 10 και πλέον χιλιάδων αλληλέγγυων στην Αθήνα- αποδεικνύουν ότι ο κόσμος της αντίστασης και της αυτοοργάνωσης, της ζωής και της ελευθερίας ούτε τρομοκρατείται ούτε καταστέλλεται. Συσπειρώνεται, οργανώνεται και θα τους σαρώσει! Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους όσοι αντιστέκονται απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Θα μας βρουν απέναντι τους.



ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 14 ΠΡΟΣΑΧΘΕΝΤΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ

ΤΗΣ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ"


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου