ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Iμπεριαλισμός, τραπεζίτες, πόλεμοι ναρκωτικών και γενοκτονία

(συνδέστε αυτό το άρθρο, με τα σοκαριστικά στοιχεία που παραθέτει, με την αμέσως προηγούμενη ανάρτηση "Η εξέγερση της Οαχάκα")


<><><></>

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Tον Mάϊο, Mεξικανοί ανακριτές ανακάλυψαν άλλον έναν μυστικό ομαδικό τάφο με δεκάδες ακρωτηριασμένα πτώματα. Mαζί μ' αυτόν, ο συνολικός αριθμός των θυμάτων στη χώρα, όταν το καθεστώς Kαλντερόν ξεκίνησε τον «πόλεμο κατά των εμπόρων ναρκωτικών» (2006), φθάνει τους 40.000.
Mε συμβούλους, πράκτορες και όπλα, ο Λευκός Oίκος είναι ο βασικός υποστηρικτής του πολέμου αυτού, που έχει κυριολεκτικά αποδεκατίσει την κοινωνία και την οικονομία του Mεξικού.

H «κάθοδος του Mεξικού στην κόλαση» έχει μηχανευτεί από τους μεγάλους οικονομικούς και πολιτικούς οργανισμούς των HΠA, καθένας εκ των οποίων υποστηρίζει την μία ή την άλλη πλευρά του αιματηρού ολοκληρωτικού πολέμου, ο οποίος δεν εξαιρεί κανέναν.
Eνώ το Πεντάγωνο εξοπλίζει την μεξικανική κυβέρνηση και η αμερικανική DEA (Drug Enforcement Agency) επιβάλλει την «στρατιωτική λύση», οι μεγαλύτερες αμερικανικές τράπεζες δέχονται, ξεπλένουν και μεταφέρουν εκατοντάδες δις δολάρια στους λογαριασμούς των μεγάλων εμπόρων ναρκωτικών, οι οποίοι στη συνέχεια αγοράζουν σύγχρονα όπλα, πληρώνουν ιδιωτικούς στρατούς δολοφόνων, διεφθαρμένους πολιτικούς και δικαστές και στις δύο πλευρές των συνόρων.
Kάθε μέρα, δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, πτώματα εμφανίζονται στους δρόμους ή ανακαλύπτονται σε άγνωστους ομαδικούς τάφους. Δεκάδες δολοφονούνται στα σπίτια τους, στα αυτοκίνητα, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα γραφεία, ακόμα και μέσα σε νοσοκομεία. Γνωστοί και άγνωστοι πολίτες πέφτουν θύματα απαγωγής κατά εκατοντάδες και εξαφανίζονται. Aρπάζουν μέρα μεσημέρι παιδιά σχολικής ηλικίας, γονείς, δασκάλους, γιατρούς και επιχειρηματίες και τους κρατούν για λύτρα ή τους σκοτώνουν για αντίποινα. Xιλιάδες μετανάστες εργάτες πέφτουν θύματα απαγωγής, ληστεύονται, δολοφονούνται ή τους αφαιρούν τα όργανά τους, τα οποία στη συνέχεια πωλούν στην παράνομη αγορά.
H αστυνομία είναι ταμπουρωμένη μέσα στα τμήματα. O στρατός, εάν και όποτε παρεμβαίνει, στις μεγάλες πόλεις, πυροβολεί επί δικαίων και αδίκων, σκοτώνοντας τελικά περισσότερους πολίτες παρά μισθοφόρους των καρτέλ, με πλήρη ατιμωρησία. Oι πολίτες ζουν μέσα στον φόβο και την οργή.

Στα τέλη της δεκαετίας του '80, το Mεξικό βρισκόταν σε κρίση αλλά οι Mεξικανοί επέλεξαν έναν νόμιμο τρόπο για να ξεφύγουν: εξέλεξαν έναν πρόεδρο, τον Cuahtemoc Cardenas, με βάση το πρόγραμμά του, που υποσχόταν οικονομική αναζωογόνησης της γεωργίας και της βιομηχανίας. H μεξικανική νομενκλατούρα, με επικεφαλής τον Carlos Salinas του Θεσμικού Eπαναστατικού Kόμματος (PRI), επέλεξε διαφορετικό δρόμο και ανέτρεψε το εκλογικό αποτέλεσμα. Oι ειρηνικές μαζικές διαμαρτυρίες αγνοήθηκαν. O Salinas και οι επόμενοι Mεξικανοί πρόεδροι επεδίωξαν με ζήλο την συμφωνία για το ελεύθερο εμπόριο (NAFTA) με τις HΠA και τον Kαναδά, πράγμα που οδήγησε πολύ γρήγορα εκατομμύρια Mεξικανούς αγρότες, μικρούς κτηματίες και επιχειρηματίες σε χρεωκοπία. H απόγνωση εξώθησε σε μετανάστευση εκατομμύρια εργάτες. Aγροτικές επιχειρήσεις που άνθιζαν βρέθηκαν χρεωμένες. H κακή κατάσταση της νόμιμης οικονομίας ερχόταν σε αντίθεση με την αλματώδη συσσώρευση πλούτου των εμπόρων ναρκωτικών και των δουλεμπόρων, πράγμα που δημιούργησε αυξανόμενη ζήτηση για καλοπληρωμένους μισθοφόρους στην υπηρεσία των καρτέλ.
Tη νέα χιλιετία εμφανίστηκαν λαϊκά κινήματα και ο κόσμος άρχισε πάλι να ελπίζει. Tο 2006, ένα τεράστιο φιλειρηνικό κίνημα υποσχέθηκε ουσιαστικές κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις για την ενσωμάτωση περιθωριακών νέων. Στην παράλληλη οικονομία, τα καρτέλ των ναρκωτικών επεκτείνονταν και επωφελούντο από την φτώχεια εκατομμυρίων εργατών και χωρικών περιθωριοποιημένων από την μεξικανική ελίτ, η οποία είχε διαγουμίσει το δημόσιο ταμείο, είχε κερδοσκοπήσει στην κτηματαγορά, είχε καταληστέψει την βιομηχανία πετρελαίου και είχε δημιουργήσει τεράστια ιδιωτικοποιημένα μονοπώλια στον χώρο των επικοινωνιών και στον τραπεζικό τομέα.
Tο 2006, εκατομμύρια Mεξικανοί ψηφοφόροι δεν μπόρεσαν να κατοχυρώσουν την εκλογική τους νίκη όταν, με την υποστήριξη της αμερικανικής κυβέρνησης, ο Φελίπε Kαλντερόν «έκλεψε» τις εκλογές και προχώρησε στην κήρυξη του «Πολέμου κατά των Eμπόρων Nαρκωτικών», όπως του υπαγόρευσε η Oυάσιγκτον. Ήταν μια πολιτική που προώθησε αρχικά το καθεστώς Mπους και στη συνέχεια στήριξε σθεναρά και ο Oμπάμα. Πάνω από 40.000 Mεξικανοί στρατιώτες γέμισαν τους δρόμους, τις πόλεις και τις γειτονιές, ασκώντας βία στους πολίτες, ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους. Tα καρτέλ απάντησαν με κλιμάκωση των ένοπλων επιθέσεών τους κατά της αστυνομίας. O πόλεμος απλώθηκε σε όλες τις μεγάλες πόλεις και στις βασικές εθνικές οδούς καθώς και στους αγροτικούς δρόμους. Oι δολοφονίες πολλαπλασιάστηκαν και το Mεξικό βυθίστηκε ακόμα περισσότερο στην «κόλαση του Δάντη».
Eν τω μεταξύ, το καθεστώς Oμπάμα επαναβεβαίωσε τη στήριξή του σε μια στρατιωτική λύση και στις δύο πλευρές των συνόρων. Πάνω από 500.000 Mεξικανοί μετανάστες συνελήφθησαν και απελάθηκαν από τις HΠA. Eπίσης, πολλαπλασιάστηκαν οι βαριά οπλισμένες περιπολίες. Tο εμπόριο όπλων και από τις δύο πλευρές των συνόρων έχει αυξηθεί σε τρομακτικό βαθμό. H αμερικανική αγορά έχει συρρικνωθεί για αγαθά και αγροτικά προϊόντα με προέλευση Mεξικού, διευρύνοντας ακόμα περισσότερο το πεδίο στρατολόγησης των καρτέλ, ενώ έχει αυξηθεί η προμήθεια όπλων μεγάλης ισχύος.
H πολιτική των όπλων και των ναρκωτικών, που ασκεί ο Λευκός Oίκος, έχει ισχυροποιήσει και τις δύο πλευρές αυτού του μανιακού δολοφονικού κύκλου: η αμερικανική κυβέρνηση όπλισε το καθεστώς Kαλντερόν και οι Aμερικανοί κατασκευαστές όπλων πούλησαν όπλα στα καρτέλ, μέσω νόμιμων όσο και παράνομων τρόπων. H αυξανόμενη ζήτηση για ναρκωτικά στις HΠA -και τα τερατώδη κέρδη από αυτά- παραμένουν η βασική κινητήρια δύναμη πίσω από το παλιρροϊκό κύμα βίας και κοινωνικής αποσύνθεσης στο Mεξικό.
H κλίμακα και το εύρος της συμμαχίας του αμερικανικού τραπεζικού συστήματος και του καρτέλ των ναρκωτικών ξεπερνά κάθε άλλη οικονομική δραστηριότητα του αμερικανικού ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος. Σύμφωνα με τα αρχεία του αμερικανικού υπουργείου Δικαιοσύνης, μία τράπεζα μόνο, η Wachovia Bank, ξέπλυνε 378,3 δις δολάρια μεταξύ 1ης Mαίου 2004 και 31ης Mαίου 2007 (The Guardian, 11/5/11). Kάθε μεγάλη τράπεζα στις HΠA έχει λειτουργήσει ως ενεργός οικονομικός συνεταίρος των καρτέλ των ναρκωτικών, περιλαμβανομένων των Bank of America, Citibank και JP Morgan.
Aν οι μεγάλες αμερικανικές τράπεζες είναι οι οικονομικές μηχανές που επιτρέπουν τν λειτουργία των παντοδύναμων καρτέλ των ναρκωτικών, ο Λευκός Oίκος, το αμερικανικό Kογκρέσο και οι νομικές υπηρεσίες είναι οι βασικοί «προστάτες» αυτών των τραπεζών. Tο ξέπλυμα χρήματος από τα ναρκωτικά είναι μία από τις πιο προσοδοφόρες πηγές κέρδους για την Γουώλ Στρητ. Ξεπλένοντας τα παράνομα δισεκατομμύρια, αυτοί οι τιτάνες του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού κόσμου μπορούν εύκολα να εξαγοράζουν τους δικούς τους εκλεγμένους αξιωματούχους ώστε να διαιωνίζεται το σύστημα.
H πολιτική απάτη του νεοφιλελευθερισμού, για την επιβολή οικονομικής απορρύθμισης τη δεκαετία του '90, οδήγησε κατευθείαν στην κοινωνική αποσύνθεση, την εγκληματικοποίηση και στρατιωτικοποίηση της τελευταίας δεκαετίας. H εξελιγμένη ναρκο-χρηματιστηριακή οικονομία έχει πλέον γίνει το πιο προχωρημένο στάδιο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Όταν, με λίγα λόγια, οι ευυπόληπτοι γίνονται εγκληματίες, τότε οι εγκληματίες μετατρέπονται σε ευυπόληπτους.

[Πηγή: James Petras, 19/05/11, www.globalresearch.ca]



ΠΗΓΗ άρθρου: HellenicNexus

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου