ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Εκλογές; Χμ! Η υπέρβαση είναι μέσα μας αδέλφια!

Όλοι οι άνθρωποι ξέρουμε βαθιά μέσα μας ποιο είναι το σωστό (και για τον εαυτό μας αλλά και για τους άλλους, αν δεν είμαστε εγωιστικά τέρατα). Τις περισσότερες όμως φορές ακολουθούμε τελείως λανθασμένες διαδρομές (τόσο ατομικά και πολύ περισσότερο συλλογικά).Για διαλογιστείτε λιγάκι πάνω σ'αυτό!
 Έτσι, ενώ (οι περισσότεροι θα'θελα να ελπίζω) ξέρουμε ή τουλάχιστον προσπαθούμε να πλάσουμε στη φαντασία μας τον καλύτερο δυνατό κόσμο για να ζούμε, εντούτοις κινούμαστε προς εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις. Τόσο σαν κοινωνία όσο και σαν πολιτισμός!
  Τι είδους κόσμο θα θέλαμε? Για να ευημερούμε ατομικά, συλλογικά, πνευματικά, υλικά, συναισθηματικά... Όσον αφορά εμένα, το προσεγγίζω αρχικά μέσα από τον εσωτερικό μου υποκειμενικό κόσμο και πασχίζω να το αναβαθμίσω (αποβάλλοντας οποιεσδήποτε εγωτικές προσκολλήσεις ή αγκυλώσεις) σε ένα επίπεδο αντικειμενικότητας, με μόνα διάφανα κριτήρια το ατομικό σε συνάρτηση με το συλλογικό συμφέρον...
Τι είδους κόσμος ταιριάζει λοιπόν σε πραγματικά ανθρώπινα όντα?

  • 'Ενας κόσμος όπου η επιστήμη δεν υπηρετεί κρυφές ή φανερές ελίτ, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια και δημιουργώντας στερεότυπα, δόγματα και προστατευτικά φράγματα απέναντι σε έρευνες κι ανακαλύψεις που ωφελούν κι απελευθερώνουν την ανθρωπότητα! (π.χ. ανελέητος πόλεμος του ιατροφαρμακευτικού καρτέλ ενάντια στις αποδεδειγμένα θεραπευτικές ολιστικές και παραδοσιακές μεθόδους και στο φυτικό θαυματουργό οπλοστάσιο της Φύσης. Γιατί άραγε;)

  • Ένας κόσμος, όπου η γνώση δεν είναι εμπόριο στα χέρια λίγων και απευθύνεται σε λίγους πραγματικά, αλλά προϊόν ελεύθερης διακίνησης και ανταλλαγής ιδεών (και πληροφοριών). Και κυρίως με σοβαρή επεξεργασία πάνω σ'αυτές, κριτική προσέγγιση, ταξινόμηση και συσχέτιση με παλιότερες, βιωματική αξιοποίηση! Που λειτουργεί ως εργαλείο ελευθερίας κι όχι σκλαβιάς, σύγχυσης κι αποπροσανατολισμού!
  • 'Ενας κόσμος, που οι πολιτικοί άρχοντες δεν αποτελούν μια απρόσιτη για το λαό, κλειστή πλουτοληστρική κάστα, που λειτουργεί με τις δικές της ελιτίστικες λογικές και με μηχανισμούς μυστηριώδεις και ακατανόητους για το λαό. Αλλά αποτελούν άμεσα συνδεόμενο κομμάτι με την κοινωνία και τα συμφέροντά της, είναι αντιπρόσωποί της ανακλητοί κάθε στιγμή αν χρειαστεί! (Άρα ο όρος "πολιτικοί άρχοντες" παύει να έχει οποιαδήποτε ελιτίστικη χροιά ή και ουσία έτσι όπως μας τον επέβαλλαν!). Και είναι διαρκώς υπόλογοι στις κοινότητες απ'τις οποίες προέρχονται κι εκπροσωπούν, με αυστηρά κριτήρια την υπευθυνότητα, εντιμότητα κι απόλυτη διαφάνεια! 
  • Ένας κόσμος  με αυτάρκεις κοινότητες, αυτοργανωμένες και αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες, χωρίς συσσώρευση κι εκμετάλλευση των αγαθών από λίγους! Με σοφή διαχείριση των φυσικών πόρων και σε αρμονία με το περιβάλλον, με αναδασμό και ανακατανομή του παραγόμενου πλούτου! Με αξιοποίηση των επαναστατικών επιστημονικών ανακαλύψεων (έχετε αλήθεια ακούσει για την περίφημη, διάχυτη στο σύμπαν και βέβαια δωρεάν για όλους ελεύθερη ενέργεια;). Με αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού κατά τρόπους που προάγουν τη δημιουργικότητα και την (πραγματική & όχι νεοεποχίτικη μνημονιακή) ανάπτυξη!Γιατί δεν συμβαίνουν αυτά; Ποιους δεν συμφέρει; 
  • Σ'έναν κόσμο που οι άνθρωποι δεν θα μετριούνται από την τσέπη, το χρώμα και τα προνόμιά τους, αλλά από τις ηθικές τους αξίες και την πνευματικότητά τους! Έναν κόσμο που θα δίνει διαρκώς κίνητρα σε όλους για τέτοιας ποιότητας εξέλιξη!
  • Σ'έναν κόσμο που θρησκεία δεν θα σημαίνει πνευματική δουλεία, εκμετάλλευση των ανθρώπων από ιερατεία που αποκρύπτουν και τη Γνώση του παρελθόντος και σωτηρία όχι για τους ανθρώπους αλλά του συσσωρευμένου πλούτου κι Εξουσίας (που νομιμοποιείται από τη θρησκεία). Οπότε δεν θα υφίσταται και καμιά ανάγκη οργανωμένης θρησκείας- Α.Ε.
  Μια "ατζέντα" λοιπόν (καμιά σχέση με προεκλογικές κομματικές ατζέντες) που περιλαμβάνει, πολύ περιεκτικά, εκείνα τα συστατικά για μια άλλης ποιότητας ζωή! Την αντέχουμε άραγε; ή έχει ριζώσει τόσο βαθιά στο μεδούλι μας το ψεύτικο, το άδικο, το παράλογο, το εξόφθαλμο, το ευτελές, η χυδαιότητα, η μετριότητα, η κακομοιριά, η δουλοπρέπεια..!
 Ας απαιτήσουμε και αποφασιστικά και δυναμικά και με πίστη (στη Δύναμη των ανθρώπων) και με όραμα (στον ανθρώπινο εσωτερικό πλούτο και τις τεράστιες δυνατότητες), όλα αυτά που δικαιωματικά μας αναλογούν απ'αυτούς που μας τα στερούν, με τον πιο βάναυσο τρόπο! Κι ας πάρουμε ενωμένοι τη ζωή στα χέρια μας, μεταμορφώνοντάς την σαν τους περίφημους αλχημιστές που αναζητούσαν τη Φιλοσοφική Λίθο!(συμβολίζοντας την εσωτερική μεταμόρφωση των ανθρώπινων όντων...)


 Κι αν επιμένουν κάποιοι ακόμα να με ρωτούν για τις σημερινές εκλογές, της 17/6/2012, επειδή δεν επιθυμώ να δίνω απλοϊκές και μονοδιάστατες ερμηνείες κι επειδή κάποιοι ίσως παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν "πού το πάω", ας μου επιτρέψουν μια διπλή "βιντεοτρίπλα" αντί για κλισαρισμένη απάντηση:

   (ανιχνευτής)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου