ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2018

" Νέα: Τη γαμήσαμε "

 
Νέα: Τη γαμήσαμε

"Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων" Αντόνιο Γκράμσι

Έχετε δει τους καινούριους γεωπολιτικούς πόλους να αναδύονται; Όχι.
Και γιατί ΌΧΙ;
Γιατί δεν δύνανται.

Υπάρχουν μόνο τάσεις.

Η πολιτική Τραμπ απομονώνει πλέον τις ΗΠΑ.

Από τους αθέμιτους ανταγωνιστές των ΗΠΑ στους οποίους αρχικά στόχευε όπως η Γερμανία και η Κίνα, ο Τράμπ έχει περάσει πλέον σε στρατηγικούς τους εταίρους όπως ο Καναδάς και η Τουρκία.

Όσο πιο πολύ απειλείται ο Τραμπ από το βαθύ κράτος των ΗΠΑ, τόσο πιο φρενήρης θα γίνεται η πολιτική του, με αποκορύφωμα, κάποια σοβαρή πλέον στρατιωτική σύγκρουση, κι όχι πλέον τα βεγγαλικά που έριξε τις δύο προηγούμενες φορές σε Αφγανιστάν και Συρία.

Αυτός είναι ο λόγος που η Ρωσία προσπαθεί να προλάβει τις εξελίξεις για επίθεση στη Συρία με αφορμή "χημικά όπλα".

Ο φόβος του Ερντογάν όμως είναι πολύ μεγαλύτερος.

Αν η Τουρκία βυθιστεί σε χρόνια κρίση, δεν απειλούνται μόνο οι φιλοδοξίες και η πολιτική του κληρονομία αλλά η ελευθερία και η ζωή του ιδίου και της οικογένειας του.

Υπάρχουν ανόητοι ή έμμισθοι που σε αυτές τις συνθήκες βλέπουν γεωστρατηγική αναβάθμιση της Ελλάδας, ξεχνώντας ότι όσο πιο πληγωμένη είναι η Τουρκία τόσο πιο επιθετική θα γίνεται.

Και φυσικά δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση η Τουρκία να παραιτηθεί από τα ενεργειακά της περιοχής, την μόνη ελπίδα της να εξέλθει νικήτρια από την οικονομική της υπερθέρμανση.

Με άλλα λόγια, μπαίνουμε βαθύτερα στο στόμα του Λύκου και μάλιστα με τις υποδομές να έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα (διακοπές ρεύματος, νερού, πλημμύρες, Μάτι, σύστημα υγείας).

Την ίδια στιγμή, το ευρωπαϊκό κατεστημένο προσπαθεί να ανατρέψει την κυβέρνηση στην Ιταλία την οποία ούτως ή άλλως απέτρεψε προσωρινά να σχηματιστεί.(ΕΔΩ)

Αυτό εξωθεί την απομονωμένη πλέον Ιταλική κυβέρνηση να απενδυθεί της μετριοπάθειας στην οποία σταδιακά είχε υποχωρήσει και αυξάνει σημαντικότητα της πιθανότητες διάλυσης της ευρωζώνης.

Κάτι τέτοιο θα σημάνει τον ξαφνικό θάνατο και των ελληνικών ομολόγων.

Η Γερμανία, μετά τους δασμούς του Τραμπ, αρχίζει να "συμπονεί" τη Ρωσία για τις αμερικανικές κυρώσεις που η ίδια ψήφισε, την ίδια ώρα που η στάση των ΗΠΑ απέναντι σε Ρωσία και Τουρκία σφυρηλατούν με δεσμούς αίματος την ευκαιριακή τους συμμαχία ενώ οι ευρωπαϊκές επενδύσεις σε Τουρκία (αλλά και Ιράν) είναι απαγορευτικές για εμπορικό αποκλεισμό αυτών των δύο χωρών από την ΕΕ.

Την ίδια στιγμή η Ελλάδα έχει δύο αφεντικά που βρίσκονται όμως πλέον σε διαμάχη: Γεωπολιτικά την Αμερική, οικονομικά την Γερμανία. Τι παθαίνουν οι υπηρέτες δύο αφεντάδων;

Ακόμη κι αν γίνουν όλες οι ανατροπές που το διατλαντικό κατεστημένο επιθυμεί (Τραμπ, Ερντογάν, Ιταλική κυβέρνηση), ακόμη κι αν αυτά γίνουν χωρίς πάταγο με το δεύτερο να μην έχει καμία απολύτως πιθανότητα, μια νέα παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση καραδοκεί.

Παράλληλα, το αυγό του μουσουλμανικού ριζοσπαστισμού στη Θράκη, φαίνεται να έχει ήδη συλληφθεί (εδώ) με το μεταναστευτικό να μην πλέον μόνο μια ανθρωπιστική κρίση εντός μιας ανθρωπιστικής κρίσης, αλλά φιτίλι έτοιμο να αρπάξει (ΕΔΩ κι ΕΔΩ), όχι μόνο λόγω ακραίων ισλαμιστών που έχουν εισέλθει στη χώρα αλλά γιατί οι άθλιες συνθήκες ωθούν ακόμη περισσότερους στον εξτρεμισμό, ένα ακόμη δώρο της Ελλάδας στην Τουρκία του Ερντογάν.

Μπορείτε να είστε αισιόδοξοι λοιπόν. Ναι φτάσαμε στην Ιθράκη. Κι έχουμε στην καλύτερη των περιπτώσεων μια διετία πριν βιώσουμε την τέλεια καταιγίδα σε όλα τα επίπεδα.
Οι μανταφόροι της είναι ήδη εδώ.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogpsot.com, 28/8/2018 

το διαβάσαμε στα agriazwa 

2 σχόλια:

  1. Δεν συμφωνώ . Οι μεγάλες δυνάμεις δεν θέλουν ισχυρά κράτη, μπορούν πολύ πιο εύκολα να διαχειριστούν μικρά και αδύναμα προτεκτοράτα. Τα τελευταία χρόνια η Τουρκία αναδείχτηκε σε πολύ ισχυρό παίχτη στην περιοχή βάζοντας προβλήματα στα σχέδια της Μόσχας αλλά και των ΗΠΑ. Μια διαμελισμένη Τουρκία την οποία θα έχουν μοιράσει τα μεγάλα κράτη σε σφαίρες επιρροής είναι το επικρατέστερο σενάριο. Δεν πρόκειται να ανεχθούν ο Πούτιν και ο Τραμπ οποιονδήποτε Σουλτάνο να φέρνει αντιρρήσεις στα σχέδιά τους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kατά καιρούς κι ανάλογα με τις γεωστρατηγικές ατζέντες των μεγάλων παικτών σε συνάρτηση με τις διεθνείς εξελίξεις (π.χ. κινεζικός οικονομικός επεκτατισμός τόσο σε Ν.Αμερική και Αφρική όσο και σε μέση ανατολή- βλ. συνεργασία με Ιράν), οι πραγματικές υπερδυνάμεις μπορεί σε χώρες όπως η Τουρκία του "απρόβλεπτου Ερντογάν" να επιτρέψουν ψευδαισθήσεις ηγεμονίας. Κάτι σαν αναδυόμενη τοπική "υπερδύναμη". Όταν όμως οι συγκυρίες αλλάξουν και οι ατζέντες αναπροσαρμοστούν, όπως και οι συμμαχίες και οι λυκοφιλίες, τότε ο υποτιθέμενος γίγαντας μετατρέπεται σε "ξεδοντιασμένη αρκούδα" (ή αρκουδίτσα με αρκουδιάρηδες ισχυρούς), ακόμη και σε...κατακερματισμένη οντότητα.

      Διαγραφή