ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2018

κάνε το απρόβλεπτο


"Παραδέξου το. Δεν είσαι σαν και αυτούς ούτε στο ελάχιστο. Μπορεί περιστασιακά να ντύνεσαι σαν ένας από αυτούς, να παρακολουθείς τα κενά προγράμματα της τηλεόρασης όπως αυτοί, ίσως ακόμα και να τρως στο ίδιο φαστ φουντ. Όμως φαίνεται ότι όσο πιο πολύ προσπαθείς να ταιριάξεις, τόσο περισσότερο νιώθεις ξένος, παρατηρώντας τους "φυσιολογικούς ανθρώπους" καθώς ζουν μέσα στην αυτοματοποιημένη τους ύπαρξη. Κάθε φορά που χρησιμοποιείς φράσεις-κλειδιά όπως "καλημέρα" και "ο καιρός σήμερα είναι χάλια ε;", από μέσα σου λαχταράς να πεις απαγορευμένες φράσεις όπως "πες μου κάτι που σε κάνει να κλαις" ή "τι πιστεύεις ότι είναι για εμάς το deja vu"; Παραδέξου το, θέλεις ακόμα και να μιλήσεις στο κορίτσι στο ασανσέρ, αλλά τι γίνεται αν το κορίτσι στο ασανσέρ -και ο φαλακρός άνδρας που προσπερνά το μικρό σου γραφείο κάθε μέρα- σκέφτονται το ίδιο πράγμα; Ποιος ξέρει τι θα μάθαινες, αν θα δοκίμαζες να μιλήσεις σε ένα ξένο; Ο καθένας κουβαλάει ένα κομμάτι του παζλ. Κανείς στη ζωή σου δεν έρχεται κατά τύχη. Εμπιστεύσου το ένστικτό σου. Κάνε το απρόβλεπτο. Βρες τους άλλους. "  Timothy Leary
 
  O ίδιος μας συμβουλεύει: " Ο άνθρωπος πρέπει να εμπιστεύεται τη φύση και η ανθρώπινη φύση είναι ο εκστατικός θαυμασμός, η εκστατική διαίσθηση, η εκστατική ακριβής κίνηση. Μη συμβιβάζεστε με τίποτε το λιγότερο" ΤΙΜΟΘΥ ΛΗΡΥ (1920-1996)

we proudly present: Dr. Timothy Leary

Σαν σχόλια στα παραπάνω από εμένα:  
 
"..αν μπορούμε να δούμε τον σύγχρονο κόσμο αποστασιοποιημένα από όλες τις λειτουργίες, τις πτυχές και τις στρώσεις του, τόσο σε υλικό όσο και σε νοητικό επίπεδο, τότε ίσως και να οδηγηθούμε σε μια διαπίστωση, με επώδυνο τρόπο. Ότι, δηλαδή, ο κόσμος μας ως σύνολο ευνοεί την ανάπτυξη του κομφορμισμού, τη συνήθεια της υπακοής και υποταγής σε πιέσεις, την κυριαρχία της παραίτησης και παθητικότητας του ανθρώπινου πλάσματος, την "κανονικότητα" έλλειψης σύνδεσης του καθενός με τον ίδιο του τον εαυτό -πόσο μάλλον με τον άλλο άνθρωπο!- και την εγκατάλειψη της τέχνης άσκησης της ελευθερίας τόσο του ατόμου όσο και του συνόλου.  - ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΙ!

.. Ο τράγος μέσα από τα σκανδαλιστικά μάτια της ομορφιάς και της χαράς, στον ιεραπόστολο χαμογελάει περιπαιχτικά.
Πολύχρωμες εικόνες από τρικυμίες πάθους παίρνουν σάρκα και οστά μέσα σε απόκρυφες ανεξερεύνητες θάλασσες του νου.
Η υπέργηρη δεσποινίς συναινετική ορθότητα κοκκινίζει σαν ξελογιασμένη παπαρούνα που αρπάει φωτιά, σπαρμένη σε απερίφραχτους αγρούς. Με τις επικυρηγμένες παραινέσεις του Μαρκήσιου Ντε Σαντ, τους βελουδένιους πόθους της γλυκόλαλης Σαπφούς και του Επίκουρου τη σοφή ηδονή.
Αναμνήσεις θολές από οργιαστικής λάμψης τοπία, που θεσπέσια κοσμούνται από ξέγνοιαστα γυμνά κορμιά.
Αλλοτινές, μήπως και μελλοντικές εποχές, δίχως της αγκύλωσης το μεμψίμοιρο και τη μιζέρια. Δίχως τις σημαδεμένες τράπουλες των ιδεολογιών του λωποδύτη, του δημαγωγού, του νομοθέτη, του ζηλωτή.
Αγαπημένη συμβίωση δίχως της θεόσταλτης ή έννομης φοβέρας το μαστίγιο. Συντροφιές αρμονικές δίχως τη θηλειά του καταναγκασμού. Αποφάσεις κοινές με μέντορα τη λαγνεία της ελευθερίας και της Γνώσης.
Σκάλα δέους κι έκστασης προς τα άφταστα δίχως τον παντεπόπτη οφθαλμό του τιμωρού.
Ουράνιου, επίγειου και υποχθόνιου.  - Αυστηρώς απαγορευμένο (για ευσεβείς, ασεβείς και στρατευμένους)

..Είμαστε το επόμενο βήμα της Εξέλιξης!
Οι αρνητές των Σειρήνων και των αθυρμάτων. Οι περιφρονητές κλειστών λεσχών. Οι εξολοθρευτές των εγκεφαλοσκώληκων. Τα μη προβλέψιμα κι ελεγχόμενα δεδομένα που κουρελιάζουν τεφτέρια καταχωρήσεων.
Κι ερχόμαστε με τη φόρα πολλών χαμένων αιώνων! - "Τα πάντα ρει!" Κι εμείς μαζί τους! "

Ο Ένοικος...


 Και κάποια άλλα που θέλω να δανειστώ από τον ανιχνευτή:

 " Σσσσσσστ! Μη μιλάς δυνατά! Και μας ακούσουν οι φύλακες και οι έμπιστοί τους. Οι υπεράνω υποψίας πράκτορες και οι επαγγελματίες καταδότες...Άκου...Το φτερούγισμα! Έρχεται μέσα από τα στήθη μου και τα δικά σου! Έρχεται με το σφύριγμα των ανέμων, με τα ανεμοτράγουδα των πουλιών, με το παραλήρημα των μελλοθάνατων, με τους ψιθύρους των αδικαίωτων νεκρών...
Δραπετεύοντας μέσα από τις ευθείες γραμμές και τρισδιάστατες γεωμετρίες της επιπεδούπολης, μέσα από τα ραπίσματα των δυναστών, μέσα από τα μανιφέστα των καθοδηγητών, μέσα από την επίταξη των μυαλών, μέσα από τα μοιρολόγια των μοιραίων...
Να ξέρεις, ε; Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΑΝΤΑ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ!

Μην έχεις το θάρρος της γνώμης σου αλλά το θάρρος να επιτίθεσαι στην ίδια τη γνώμη σου.
Γύρεψε εικόνες πίσω από εικόνες, την σιωπή μέσα στη δημοφιλή φλυαρία, τα μονοπάτια που διακλαδίζονται προς άγνωστες κατευθύνσεις και χαρτογράφησέ τες. Γύρεψε το άγνωστο & μην καταδέχεσαι τη νοσηρή οικειότητα του γνωστού. Γύρεψε τα "ξόρκια" που σπάνε την κατάρα του αυτοματισμού.
Σκέψου το ανείδωτο και δες το ασύλληπτο...
Οι συνοδοιπόροι βρίσκονται συχνά εκεί που δεν το περιμένεις.
Γίνε ο προσωπικός σου δάσκαλος και απελευθέρωσε τον εαυτό σου.
Γίνε η άρνηση όχι για την άρνηση αλλά για την επιλογή.
Γίνε αυτό που απεχθάνονται όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, οι ύπουλοι σχεδιασμοί, οι καταπιεστικές συνθήκες, τα απολυταρχικά συστήματα, οι ευχάριστες παρεούλες, η στείρα φιλοσοφία: ο φορέας μιας ελεύθερης σκέψης και έκφρασης. - "Παραμιλητό" των άπιστων και απροσάρμοστων "

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου