ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Ώρα για λίγες "διαφημίσεις" στο ημίχρονο του Euro (βίντεο)



 23 Ιούνη, εν μέσω ποδοσφαιρικής "γιορτής": Όχι. Οι χιλιάδες κόσμου στο Παρίσι δεν έχουν βγει στους δρόμους να πανηγυρίσουν κάποια εθνική ποδοσφαιρική νίκη. Αντίθετα, θεωρούν πως οι εργαζόμενοι στη χώρα τους σέρνονται σε μια τεράστια εθνική ήττα. Κάτι που δεν το δέχονται.


Όχι. Αυτές  δεν είναι από τις εικόνες που συνήθως κατακλύζουν τις τηλεοράσεις με συγκρούσεις (πανηλίθιων και αποκτηνωμένων) χούλιγκανς με τα παιδιά εργατών και υπαλλήλων που βγάζουν το τίμιο αιματοβαμμένο ψωμί τους στη γαλλική αστυνομία, προστατεύοντας τους φιλήσυχους πολίτες από τους ταραξίες.


Ναι!  Τι και αν μας θεωρούν περισσότερο ληστές παρά σοσιαλιστές; Σηκωθείτε με συγκίνηση στο άκουσμα του εθνικού μας ύμνου!  Άλλωστε πάντα ο πατριωτισμός αποτελούσε το ιδανικό καταφύγιο των λωποδυτών και των δολοπλόκων.

O πρόεδρος Ολάντ ως υποδειγματικός φίλαθλος παρακολουθεί με αγωνία όλους τους αγώνες της εθνικής του ομάδας από τις εξέδρες των γηπέδων της Γαλλίας. Και ως αποφασισμένος πολιτικός δεν κάνει πίσω στις "μεταρρυθμίσεις" που πέφτουν σαν πέλεκυς πάνω στους εργαζόμενους και οι οποίες εδώ και πολύ καιρό έχουν  βγάλει τον κόσμο στους δρόμους της ψυχωμένης κι επίσης ανυποχώρητης διαμαρτυρίας και αντίστασης. Σε πολλές πόλεις κι όχι μόνο στην πρωτεύουσα...

Κι ενώ τα πρακτορεία στοιχημάτων γεμίζουν από τον καθημερινό πυρετό του τζόγου-αποκούμπι του φτωχού πλην τίμιου βιοπαλαιστή... κι ενώ τα κανάλια προσφέρουν απλόχερα το πλούσιο ποδοσφαιρικό θέαμα στους Ευρωπαίους φιλάθλους... ωστόσο κάποια άλλα λιγότερο σημαντικά γεγονότα για τη γαλλική και όχι μόνο κοινωνική πραγματικότητα βγαίνουν προς τα έξω με το σταγονόμετρο. Ή με τη συνοδεία των ανάλογων "αντικειμενικών" δημοσιογραφικών σχολίων που υπηρετούν τη σωστή ενημέρωση του κοινού. Ή απλώς αποκρύπτονται συστηματικά και προκλητικά. Ίσως γιατί κρίνεται, από αυτούς που διαχειρίζονται τη ροή της πληροφορίας, ότι δεν αφορούν το φίλαθλο, φιλοθεάμον και παθητικό κοινό του... ενωμένου ευρωπαϊκού μεσαίωνα.
 " ΠΡΩ-ΤΟ-ΦΑ-ΝΕΣ! Τι κρύβουν στη Γαλλία..." - Aυτά που κρύβουν και στην Ελλάδα...

Ας πάρουμε μια μικρή γεύση από αυτά, ζητώντας συγχρόνως συγγνώμη από όλους τους φιλάθλους για τη διατάραξη της ποδοσφαιρικής τους ευδαιμονίας. Κι ελπίζοντας να είναι καλά στην υγεία τους και (σύμφωνα με μια όλο και πιο προσφιλή φράση των καιρών) "να μην πάθουν κανένα εγκεφαλικό". Όχι επειδή είναι άνεργοι αυτοί ή τα παιδιά τους, όχι επειδή τα βγάζουν όλο και πιο δύσκολα πέρα, όχι επειδή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην όλο και πιο παράλογη κι ανηλεή φορολογία, όχι επειδή κατάντησαν έρμαιο στις αυθαίρετες και κυνικές oρέξεις εργοδοτών, επενδυτών, "θεσμών" και "εθνοσωτήρων". Αλλά επειδή "δεν τους έκατσε το στοίχημα", γαμώ την τύχη...

Ώρα λοιπόν για λίγες "διαφημίσεις" κοινωνικού ενδιαφέροντος, ανάμεσα στα συναρπαστικά ντέρμπυ του Euro της φλεγόμενης Γαλλίας: 
 France: 20 officers injured as strikers and labour protesters unleash fury in Paris
Dozens arrested as France labour protest turns violent

"Στην Αμερική, είναι ο αθλητισμός που είναι το όπιο του λαού"
Russel Baker, Aμερικανός δημοσιογράφος
(όχι βέβαια ότι κι η Ευρώπη πάει πίσω...)

μπεεεε! πρρρτ!

η παραπάνω εικόνα πάρθηκε από εδώ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου