ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

δυο κόσμοι σε κατά μέτωπο σύγκρουση



Δυο εικόνες-δυο κόσμοι σε κατά μέτωπο σύγκρουση!

α) Ο ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΚΑΙ ΣΤΥΓΝΗ, ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ. Μια που συνοδεύεται κι από τα ανάλογα "μέτρα", που αναγνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι που τα υπογράψαμε ότι είναι "υφεσιακά"(=σπρώχνουν ακόμα πιο βαθιά στην πρωτοφανή εξαθλίωση της κοινωνίας) αλλά "τι να κάνουμε"; Παρά το συντριπτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που εμείς διεξάγαμε, εντούτοις "πιεστήκαμε" και δεν παραλείψαμε (μέσω του διακεκριμένου κομματικού στελέχους μας κ. Δραγασάκη) να ευχαριστήσουμε και τους φίλους Αμερικανούς για τη συμβολή τους στην επίτευξη της κατάπτυστης και κτηνώδους "συμφωνίας"(" τα προαπαιτούμενα είναι ένας κατάλογος κτηνωδιών " δημοσίευση του γερμανικού περιοδικού der spiegel και Αυτό δεν είναι πέσιμο, είναι πτώση στην άβυσσο: "Θαυμάστε τον… νεοφιλελεύθερο Αλέξη Τσίπρα")
Ωστόσο δεν χάνουμε το θανάσιμο χιούμορ μας και...στηρίζουμε τις γενικές απεργίες που στρέφονται κατά εμάς των ίδιων και των αχυρένιων επιλογών μας:

β) Και μια πρώτη απάντηση. "Του δρόμου"!
Εκεί όπου δίνονται σκληρές μάχες, εκεί όπου οι ανατρεπτικές διαδικασίες γιγαντώνονται, εκεί όπου η κρατική και παρακρατική βία οργιάζει, εκεί όπου η απελπισία και η απογοήτευση μεταμορφώνονται σε θέληση και υπέρβαση του φόβου, εκεί όπου συχνά οι εργατοπατέρες  και οι καθοδηγητές εκπλήσσονται δυσάρεστα, εκεί όπου οι άμεσα ενδιαφερόμενοι μαθαίνουν να αυτοοργανώνονται και να συνδιαλέγονται, εκεί όπου τα απατεωνίστικα και τα αλαζονικά συστήματα πανικοβάλλονται, εκεί όπου η οργή γίνεται τιμωρία και η κατεδάφιση απεργάζεται το χτίσιμο της επόμενης ημέρας:
 (ανεξούσιος= ο μη εξουσιοδοτημένος)

Άλλωστε, έτσι όπως "εταίροι και συνεταίροι" το πάνε το πράγμα, σύντομα θα είμαστε οι πιο πολλοί εν δυνάμει του...δρόμου! Άστεγοι ή περιφερόμενοι επαίτες που παρακαλάνε για κάποια εξευτελιστικά ψίχουλα μαύρης (δουλοκτητικής) εργασίας...
Ή μήπως ήδη συμβαίνει αυτό με ρυθμούς που μας ευτελίζουν και μας καταβαραθρώνουν, στερώντας μας ένα από τα πιο ζωτικά γνωρίσματα της ανθρώπινης υπόστασης: την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!

Και η ζωή αν καθοριζόταν από "μονόδρομους" και"αδιέξοδα", τότε ίσως τελικά ο άνθρωπος να παρέμενε ακόμη  στο στάδιο του πρωτόγονου μέσα στα σπήλαια-καταφύγια...


Posted by
Labels: ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)