ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Καμία ψήφος από τους ζωντανούς στα πτώματα! - "Πρέπει να μπούμε στο χορό"!


Μηνύματα από το παρελθόν:


" Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ'όλους τους σωτήρες. Αυτή'ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις; " ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

" Δίκαιον είναι να ζητηθή ο μεγαλοφυής γλωσσολόγος, ο οποίος πρώτος ωνόμασε τα σκεύη από τα οποία βγαίνει η κυριαρχία, κάλπας. Οι Έλληνες κάλπας κυρίως ωνόμαζον τας θήκας της τέφρας των νεκρών. Θα είχε βεβαίως υπ’ όψιν του και τον ρόλον που παίζουν εις τας εκλογάς οι νεκροί.Δημήτριος Καμπούρογλου (1852-1942), γνωμικογράφος


Ρε ουστ!!! Σε ολόκληρο το χρεωκοπημένο εδώ και 200 χρόνια πολιτικό σας σύστημα, το φαυλοκρατικό διαχρονικό σας πάρτυ και τα στημένα του κάλπικα σώου!
Δεν είστε για εμάς, δεν θα σας δώσουμε την πάσα να μιλάτε εκ μέρους μας και να ευτελίζετε και να απονοηματοδοτείτε ό,τι ακουμπάτε, δεν θα σας ακολουθήσουμε στην τάφρο με τα αρπαχτικά που προορίζεται φυσικά μόνο για εμάς-όχι για σας και τα βλαστάρια σας, δεν θα νομιμοποιήσουμε την εθελοδουλία σας, την απάτη σας, τη διανοητική μας καταστροφή που προηγείται πάντα κάθε υλικής καταστροφής, δεν θα σας δώσουμε καμία ψήφο ανοχής και παράτασης της παρασιτικής σας παρουσίας. Μπορείτε να βάλετε τα ιδεολογικά σας πρόσημα στα μεγαλοαστικά σας οπίσθια-ιδιοκτησία  των μεγάλων αφεντικών σας που δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να γίνουν και δικά μας!
Δεν θα λερώσουμε πια τα χέρια μας στις κάλπες της αποτροπιαστικής αυταπάτης μας, της δημοκρατικής εκτροπής σας (Μικρές κουβέντες ενάντια σε μεγάλες αυτ-απάτες) και της ολιγαρχικής επέλασης, κι αυτό δεν είναι απολίτικο αλλά μια ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ! Είναι η έξοδος από το παταγωδώς αποτυχημένο παραμύθι σας, επικίνδυνο για την ψυχοσωματική υγεία ενηλίκων και ανηλικων, είναι το κλείσιμο και σπάσιμο των μικροφώνων σας, είναι η δήμευση των σε βάρος των απλών ανθρώπων και του δημοσίου παράνομων περιουσιών σας, είναι το τέλος των μνημονίων σας που κάποτε τα καταγγέλατε και θα τα ξεσκίζατε γιατί είναι αντισυνταγματικά και δολοφονούν το λαό και παραβιάζουν βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα-θυμάστε βρε ζαγάρια, βρε ποιητές φανφάρες της πολιτικής ασυναρτησίας και ξεφτίλας; Είναι η παύση της εκπομπής των ηχητικών σας παρασίτων, είναι η χυδαία στα θρασύτατα και υποκριτικά μάτια σας χειρονομία των χεριών μας. Αυτών που θα αρπάξουν τη ζωή και θα την ονοματίσουν με τους δικούς τους όρους, ανάγκες, όνειρα, προοπτικές.

Και να το πούμε και στη γλώσσα που τόσο καλά καταλαβαίνετε τα παραγγέλματά της:
"Ντασ ιστ γκενούχ, σβάινς!"


ΥΓ: και για τους υποστηρικτές της αναγκαιότητας της ψήφου, ακόμα και αν το αποτέλεσμα το θεωρούν προεξοφλημένο και σύμφωνο με τις επιθυμίες των "εταίρων", να πούμε ότι η αποχή (που συνοδεύεται και με δράσεις και εγχειρήματα από τα κάτω αυοοργάνωσης και αυτοκυβέρνησης) δεν είναι μηδενισμός! Σε αυτές τις εποχές παγκόσμιας μοχθηρίας, εικονικής δημοκρατίας και μαζικής εξαπάτησης. Μηδενισμός (ή νομιμοποίηση της βασιλείας των μηδενικών) και μαζοχισμός και εξευτελισμός είναι η συμμετοχή σε αυτό:

Να το πούμε και μουσικά; Υπέροχο τραγούδι και καθηλωτικό βίντεο:


"Άντε να σταθώ στα πόδια μου
μετά από τόσα χτυπήματα
έχω ξεχάσει τα βήματα
μα δε με παίρνει να πώ δε μπορώ
πρέπει να μπώ στο χορό..."

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου