ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Γιατί να μην μπορούσε να είναι και αλήθεια; "Η Κρήτη δείχνει τον δρόμο"

( Σχόλιο δικό μας: Δυστυχώς το παρακάτω κείμενο βασίζεται σε ένα πραγματικά και εφιαλτικό γεγονός. Από αυτά που τα καθάρματα, τα οποία μας έχουν κάτσει στο σβέρκο και μας δουλεύουν και άγρια, επιζητούν και να συνηθίσουμε ως καθημερινή σχεδόν "κανονικότητα": Σάλος με τον θάνατο τετραπληγικής επειδή της έκοψαν το ρεύμα - Τί έδειξε η νεκροψία Και δεν κουνιέται φύλλο! Μέσα σε αυτή τη "βία της αδιαφορίας"! Και γιατί παρακαλώ όσα περιγράφει παραστατικά περί μαζικού ξεσηκωμού το παρακάτω κείμενο να μην μπορούσαν να ισχύσουν και στη μαύρη κι άραχνη και δολοφονική πραγματικότητα που μας τελειώνει αργά, σαδιστικά και ατιμωτικά; )

* το κείμενο είναι σατυρικό

Screen Shot 2014-07-27 at 10.29.17 AM
Μορφή εξέγερσης η οποία είναι έτοιμη να μεταλαμπαδευτεί και στην υπόλοιπη χώρα, έχει πάρει ο ξεσηκωμός των Κρητικών μετά το θάνατο 56χρονης τετραπληγικής στα Χανιά επειδή η ΔΕΗ της έκοψε το ρεύμα.
 
Στους δρόμους βρίσκονται εδώ και μέρες χιλιάδες άνθρωποι απ’ άκρη σ’ άκρη στο νησί, καταλαμβάνοντας δημόσια κτίρια και διώχνοντας τους αστυνομικούς από τα τμήματα, καλώντας τους ή να συνταχθούν με τον δίκαιο αγώνα τους ή να μπουν σε ένα πλοίο και να γυρίσουν στην Αθήνα.

Για όσους ενδιαφέρονται, το πλοίο φεύγει αύριο.

Ο λαός της Κρήτης βρισκόταν ήδη σε αναβρασμό εδώ και μήνες εξαιτίας της είδησης για τη διάλυση των χημικών όπλων της Συρίας στα ανοιχτά του νησιού. Από τότε, μάλιστα, είχαν δημιουργηθεί και θύλακες ακτιβιστών οι οποίοι έχουν πρωτοστατήσει σε δεκάδες δράσεις εντός κι εκτός Κρήτης.

Εκατοντάδες πλοιάρια ψάχνουν εδώ και μέρες το πλοίο πάνω στο οποίο πραγματοποιείται η υδρόλυση των χημικών, ενώ οι ιδιοκτήτες τους τα έχουν μετονομάσει όλα σε “Ευτυχία Ποποδάκη” για να τιμήσουν τη μνήμη της αδικοχαμένης 56χρονης.

Η δομή του κρητικού κινήματος είναι εξαιρετικά ισχυρή. Από την ορμή του απειλείται, μάλιστα, και η ντόπια μαφία των ναρκεμπόρων η οποία ήδη χάνει έδαφος στις καθημερινές οδομαχίες μεταξύ αγωνιστών από τη μία, και μισθοφόρων απ´την άλλη.

Ανάμεσα στους μισθοφόρους είναι πολλοί αστυνομικοί, καθώς και αρκετά άτομα που το επίθετο τους είναι Κεφαλογιάννης.

Ο αγώνας των Κρητικών συμμαδεύτηκε κι από μια συμβολική κίνηση, καθώς συγκεντρώθηκαν χρήματα από όλους τους πολίτες για να σωθεί το μουσείου του Νίκου Καζαντζάκη. Το μουσείο αυτό σάπιζε για χρόνια έως ότου βάλει χρήματα για να το αναβιώσει ο Βαγγέλης Μαρινάκης.

“Δεν περιμένουμε απο εφοπλιστές που έχουν πάρε δώσε με φασίστες και οργανώσεις οπαδών-μπράβων, να δίνουν τα ματωμένα τους χρήματα αμαυρώνοντας την παράδοση μας. Εμείς είμαστε υπερήφανοι αγωνιστές, όχι αδιάφοροι παρτάκηδες όπως είναι όλοι τους στην Αθήνα”, δήλωσε Κρητικός εξεγερμένος λίγο πριν αναλάβει τη βάρδια της λαϊκής περιφρούρησης στη βάση της Σούδας.

Πηγη:http://polyfimoss.wordpress.com
Εμείς το διαβάσαμε στο  kar.org.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου