ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

"Η ΛΕΥΚΗ ΚΟΡΔΕΛΑ" ή πώς κυοφορείται και ξερνιέται στο φως ο ύπουλος υφέρπων φασισμός



Η ΛΕΥΚΗ ΚΟΡΔΕΛΑ ("DAS WEISSE BAND / THE WHITE RIBBON")
του Μίκαελ Χάνεκε
trailer:  http://youtu.be/BZgMZPU68Jw


 Απόσπασμα της πολύ καλής κριτικής του Γιάννη Ραουζαίου εδώ: "Μια ιστορία συγκαλυμμένης βίας, που παρουσιάζεται με την μορφή της αφήγησης μιας μακρινής ανάμνηση από τον κάποτε νεαρό δάσκαλο ενός χωριού, μετατρέπεται από τον μεγάλο σκηνοθέτη, σε μια εκπληκτικά βαθιά και αφαιρετική αλληγορία πάνω στην γενιά που θα εκθρέψει λίγο αργότερα των φασισμό. Μέσα από την ωμή εικόνα με την οποία οι εσωτερικά διαρρηγμένες σχέσεις του συλλογικού νου ενός φαινομενικά πρότυπου αγροτικού οικισμού στις αρχές του αιώνα στην Γερμανική Κεντρική Ευρώπη , μας δίνουν να καταλάβουμε πως ο ίδιος θέλει να αντιληφθούμε το γραφικό παρελθόν, ως μια διαρκή πραγματωμένη βία! Βία απέναντι στις παρορμήσεις, βία απέναντι στις γυναίκες, συλλογική βία από την πλευρά των ανώτερων τάξεων προς τις κατώτερες έστω και καλυμμένης από παραδοσιακές γιορτές του θερισμού με άφθονη μπύρα να ρέει και φαγητό..." ("Δεν θα πεινάσετε σήμερα αφού δουλέψατε τόσο σκληρά !" λέει σε κάποια στιγμή στη γιορτή του θερισμού ο αρχι-πατριάρχης Βαρόνος).
..Μεγαλοφυές και αφαιρετικό!."

Όσο για εμένα, έχω να επισημάνω τα εξής:

...ο Φόβος για τη διαφορετικότητα, οι προκαταλήψεις, η κοντόφθαλμη μικροαστική αντίληψη για τη ζωή και τις "αξίες της", η καταπίεση της σεξουαλικότητας και των ίδιων των ενστίκτων, ο "αποστειρωμένος σαδισμός" που προβάλλεται και διδάσκεται ως αρετή. Και το ξύπνημα της ωμής βίας μέσα στις παιδικές καρδιές ως φυσική απόρροια μιας σιχαμερής υποκρισίας που διαρρέει οριζόντια και κάθετα το είναι και το γίγνεσθαι μιας "φιλήσυχης κι ευυπόληπτης κοινωνίας". Η οποία και βρίθει από ένοχα μυστικά και απωθημένα και οικογενειακά δράματα (κι από ανθρώπους "υπεράνω υποψίας") για τα οποία κανείς δεν θέλει να γνωρίζει το παραμικρό. Το σερνάμενο  σκουλήκι μέσα στο μυαλό ολόκληρων κοινωνιών κι από την παιδική κιόλας ηλικία.
Όλα αυτά τα σύνθετα γνωρίσματα, οι τάσεις και ροπές που εξελίσσονται σε "συλλογικές ψυχικές καταλήψεις" (να το θέσω έτσι) και ανάλογες δράσεις. Που κυοφορούν, τροφοδοτούν, θρέφουν και στο τέλος ξερνοβολούν το τέρας του φασισμού. Το οποίο καταπίνει και μεταλάσσει ολάκερες κοινωνίες και λαούς.
Όπως συνέβη και στη Γερμανία μετά το πέρας και την ήττα του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου. Σε συνάρτηση, βέβαια και με τις πολύ δύσκολες οικονομικές συνθήκες και ιδιαίτερες κοινωνικοπολιτικές συγκυρίες.

(Όπως πολύ δύσκολες συνθήκες βιώνει και η χώρα που κάποτε "γέννησε τη δημοκρατία" και βρέθηκε σήμερα σε αυτή τη δεινή κι απαξιωτική θέση και κατάσταση, χωρίς πάντως να έχει ηττηθεί στα πεδία κάποιας στρατιωτικής σύγκρουσης. Και μέσα σε ένα τέτοιο διεθνές"τοπίο" και με τέτοιες δομές και μεθοδεύσεις)

Μια πραγματικά μεγαλοφυής ταινία, που αν δεν την έχετε δει αξίζει οπωσδήποτε να την ανακαλύψετε!

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου