ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Η επίταξη, ο μονομερής πόλεμος και ο βιασμός...


του ανιχνευτή


 Επίταξη των εργαζομένων στο Μετρό; Χμ!
Εγώ ήξερα ότι η επίταξη κτιρίων ή ανθρώπων σε μια χώρα γίνεται ΜΟΝΟ όταν απειλείται σοβαρά η δημόσια υγεία ή η δημόσια ασφάλεια, κάτι που συμβαίνει σε καιρό πολέμου (ή εισβολής κακόβουλων εξωγήινων ή επέλασης σαρκοβόρων ζόμπι ή κατακλυσμικών φαινομένων τύπου συντέλειας κτλ.)

Με την απεργία διαρκείας των ΜΜΜ, λοιπόν, απειλήθηκε προφανώς η δημόσια ασφάλεια!
Γιατί έπαιρναν όλοι οι εργαζόμενοι (όσοι έχουν ακόμη εργασία ή υποαπασχολούνται για μία και εξήντα, ούτε καν για τρεις κι εξήντα) τα ΙΧ τους να πάνε στις δουλειές τους και υπήρχε αυξημένος κίνδυνος τροχαίων ατυχημάτων! Δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση, κάτι όμως που δεν αφορά τους παράλογους κι ασυνάρτητους δοσίλογους και τα μέσα παραενημέρωσής τους, που μας παρουσιάζουν το μαύρο ως φούξια.

Με την απεργία των ΜΜΜ απειλήθηκε και η δημόσια υγεία. Γιατί με την αυξημένη κυκλοφορία αυτοκινήτων στο κέντρο (και παρά το δακτύλιο), υπήρχε ανησυχητική αύξηση των ρύπων. Δεν υπάρχει πάλι άλλη λογική εξήγηση, αλλά η μνημονιακή σούπα φτιάχνεται για να σερβίρεται στους καταναλωτές ξινή και τοξική.

Οπότε έχουμε, για τη λογική της συγκυβέρνησης των "μαγείρων", συνθήκες μάλλον πολέμου!

Μην αναρωτηθείτε, βέβαια, ποιος κήρυξε τον πόλεμο σε ποιον. Τέτοιες απορίες έχουν μόνο
στον Σ.Ε.Β. (Σύνδεσμος Ελλήνων Βρυκολάκων, sorry Βιομηχάνων ήθελα να πω), στα έδρανα του κΥνοβούλιου, όπου ψηφίζουν τερατουργήματα (που κάθε φορά ξεφτιλίζουν όλο και πιο πολύ εκείνη τη...λίστα που λέγεται ελληνικό Σύνταγμα) και τα βαφτίζουν νομοθετήματα και στα κέντρα αποφάσεων της Ε.Φ.Ε. (Ενωμένη Φασιστική Ευρώπη), όπου βασικό της μέλημα είναι η διάλυση των λαών για τη σωτηρία των κερδοσκόπων και των χρεοκοπημένων τραπεζών και η προώθηση εγκαθίδρυσης ενός νέου τύπου παγκοσμιοποιημένης φεουδαρχίας. Όλο αυτό το συνάφι-συγκοινωνούντα δοχεία υποτίθεται πως δεν καταλαβαίνει ακόμα γιατί κακοφαίνεται στους ιθαγενείς της Ελλάδας όλη αυτή η φιλότιμη-επίμονη-τεκμηριωμένη σύμφωνα με την οικονομική επιστήμη(εδώ κι αν η έννοια της λογικής καταντάει ρακένδυτος επαίτης για λίγη...λογική!) προσπάθεια να σωθεί η χώρα τους. Άσχετα αν καταστραφούν αυτοί και οι οικογένειές τους και οι επόμενες γενιές γεννηθούν ήδη κατεστραμμένες!



Όμως εγώ δεν θεωρώ ότι έχουμε-τουλάχιστον ακόμη- πόλεμο. Γιατί ο πραγματικός πόλεμος περιλαμβάνει τουλάχιστο δυο πλευρές που μάχονται η μια την άλλη (αποφασιστικά, σκληρά, λυσσαλέα κτλ) για την τελική επικράτηση.
 Αν εξαιρέσεις κάποιες-ελάχιστες-δυναμικές πορείες και συγκεντρώσεις (πχ η 12 του Φλεβάρη) που έγιναν μέσα σε όλο το '12, ΔΕΝ υπάρχει Αντίσταση ουσιαστική, σθεναρή, ενωμένη, ανυποχώρητη, καρποφόρα κι αποφασισμένη να κερδηθούν όλα (ή σχεδόν όλα) ή να χαθούν κι αυτά τα ψιχουλάκια που έχουν απομείνει. Και που έτσι κι αλλιώς πρόκειται να χαθούν! Και δεν μπορώ ν'ακούω ότι οι 24ωρες και 48ωρες απεργίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, με τις επαναστατικές βολτίτσες στο κέντρο και τα υποτονικά συνθήματα, είναι κάποια σοβαρή μορφή αντίστασης. Όχι! Κι όχι μόνο επειδή δεν υπάρχει μια τακτική επανάληψή τους, εδώ που έφτασαν τα πράγματα. Πολύ απλά, είναι ακίνδυνα πυροτεχνήματα για τη συστημική ελίτ, είναι μια προσπάθεια πολύ-μα πολύ προσωρινής εκτόνωσης του μουδιασμένου κι απογοητευμένου κόσμου (αλλά ακόμη απρόβλεπτου ως προς τις μελλοντικές συμπεριφορές του, λόγω...πείνας).

 Πού είναι οι απεργίες διαρκείας επ'αόριστον; (όπως πήγαν να κάνουν οι εργαζόμενοι στο Μετρό); η δημιουργία απεργιακών ταμείων με τη κινητοποίηση και στενή συνεργασία ΟΛΩΝ πια των κλάδων και φορέων κι ένα ηχηρό λουκέτο στην όποια παραγωγή υφίσταται στη ρημαγμένη τούτη χώρα, σε συνδυασμό με την κατάληψη δημόσιων κτιρίων και κεντρικών οδικών αρτηριών ώστε να μη κινείται ΤΙΠΟΤΑ; Πού είναι η μαζική (σαν επιδημία αφύπνισης, σαν ποτάμι ανυπακοής) άρνηση και στάση πληρωμών σε παρανοϊκούς φόρους και ληστρικά χαράτσια, ώστε να κλείσει η κάνουλα αφαίμαξης ενός ολόκληρου λαού; (ή θα χτίσουν παντού φυλακές για να κλείσουν μέσα την πλειοψηφία των πολιτών ή θα τους πάρει τα σπίτια η εφορία ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ; Αχ! Η ελευθερία είναι σύμμαχος με τη λογική ρε!) Και οι ομάδες περιφρούρησης όλων των παραπάνω και η δημιουργία υποδομών στήριξης μιας τέτοιας γενικευμένης μαζικής κινητοποίησης...

 Μιας εξέγερσης, δηλαδή, που με την πίστη και την οργάνωση θα έπαιρνε τη μορφή της κατά μέτωπο σύγκρουσης, με τελείως απρόβλεπτες και διαγραφόμενες δυσάρεστες συνέπειες για το σύστημα. Όλα αυτά, βέβαια, απαιτούν διορατικότητα, κινητικότητα, συνεννόηση, καλή πίστη ενόψει κοινού στόχου, όσμωση, αδιάσπαστη αλληλεγγύη, ώστε "η τανάλια να κλείσει στο λαρύγγι" των προκλητικά εχθρικών προς την κοινωνία κεχαγιάδων. Δεν απαιτούν όλα αυτά μια αυξημένη ταξική συνείδηση ή μια άπιαστη νοητική υπέρβαση. Εσωτερική Δύναμη κι αφοβία χρειάζεται, ένστικτο αυτοσυντήρησης που λειτουργεί χρειάζεται και προνοητικότητα για το μέλλον. Και προπάντων...εξυπνάδα!

 Αν δεν υπήρχε αυτός ο απίστευτος κατακερματισμός, η πανούκλα της κομματικής περιχαράκωσης και η ατολμία των διαβρωμένων από τα πάνω συνδικάτων...

Όχι λοιπόν, δεν έχουμε-τουλάχιστον ακόμη- πόλεμο.
Βιασμό κατ'εξακολούθησιν έχουμε!
Των πάρα πολλών από τους πάρα πολύ λίγους.

Που όταν αυτοί οι δεύτεροι δούνε ότι κάποιοι "κλωτσάνε" και δεν το βουλώνουν, ώστε να αποδεχτούν ήσυχα και "πολιτισμένα" την ειδεχθή σε βάρος τους ασέλγεια, τότε καταφεύγουν στις ίδιες συνέχεια κινήσεις, σε σημείο που γίνεται πια ευπρόβλεπτο και βαρετό:

  •  Πρώτα, βάζουν τους "λουστράκους" τους στις φυλλάδες και στις οθόνες  να λασπολογήσουν, συκοφαντήσουν και με ένα σωρό απίθανα "ευφυολογήματα"(που προφανώς απευθύνονται σε παθολογικά βλάκες, δηλ. τους Έλληνες ψηφοφόρους) προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη (που την αντιμετωπίζουν ως κοινή πόρνη) ότι ο βιαζόμενος οφείλει να μη τσινάει αλλά ν'απολαμβάνει τον κλιμακούμενο μεν, βιασμό δε, γιατί είναι κάτι...θετικό! Σαν να βιώνουμε, κατά κάποιο τρόπο, μονίμως μια "Paranormal activity!"

  • Έπειτα επιστρατεύουν τη μονίμως τυφλή Δικαιοσύνη για να ορίσει ως "παράνομη και καταχρηστική" την στοιχειώδη (και κατοχυρωμένη από αυτή τη λίστα που νομίζω τη λένε Σύνταγμα του παραλίγο ελληνικού κράτους) μορφή αντίδρασης αυτών που προσπαθούν να αποτρέψουν την ασέλγεια σε βάρος τους (και κατά συνέπεια και των οικογενειών τους).

  • Τέλος, αν δεν πολυπιάσουν ή αποτύχουν τα προηγούμενα και το "κλώτσημα" του παθόντα συνεχίζεται και γίνεται πιο επίμονο (άρα και "κακό παράδειγμα" για τους άλλους παθόντες), τότε ξαμολάνε τα playmobil τους, αυτά με τα κράνη, τις ασπίδες, τα γκλομπ και τα αέρια από το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο (και πρόσφατα κι εκείνα τα φοβιστικά με τις κουκούλες και τ'αυτόματα), για να συλλάβουν και να συνετίσουν τους αντιρρησίες βιασμού (οικονομικού, πνευματικού, ηθικού). Ώστε ο γενικός βιασμός να συνεχίζεται απρόσκοπτα...

 Και να ζήσουμε εμείς κα(β)λά κι αυτοί καλύτερα!

  Όμως...

...επειδή στις κοινωνίες που δοκιμάζονται βίαια και στη ζύμωση που τότε συμβαίνει(ή πρέπει να συμβαίνει) ανάμεσα στις διάφορες κοινωνικές ομάδες και με τις ιδιαίτερες διεργασίες που λαμβάνουν χώρα, συχνά συναντάται στην Ιστορία το στοιχείο του απρόβλεπτου που μπορεί να σαμποτάρει κάθε σχέδιο από τα πάνω και ν'ανατρέψει κάθε επιβαλλόμενη πραγματικότητα ως παγιωμένη...
...κανείς δεν αποκλείει τελείως το ενδεχόμενο ότι η "ειδυλλιακή" κατάσταση που περιγράφτηκε παραπάνω δεν θα πυροδοτήσει αυτό που δεν αντιμετωπίζουν ακόμα οι δολοπλόκοι εξουσιαστές: την κήρυξη πολέμου από την πλευρά των παθόντων προς την πλευρά των προκαλέσαντων.

 Και η έκβασή του δεν είναι εξασφαλισμένη από πριν. Τουλάχιστον, όταν δεν έχεις πια να χάσεις τίποτα είσαι ικανός για όλα. Ακόμα και για την χειραγώγησή σου από πάντα νέους πρόθυμους, φωτισμένους"σωτήρες", διαλύοντας έτσι όσα (ή αρκετά απ'αυτά) έχεις κερδίσει με το αίμα σου, κινδυνεύοντας να ξαναγυρίσεις στο ίδιο σημείο απ'όπου ξεκίνησες!

Πάντως, το παρακάτω σενάριο έχει σίγουρα ενδιαφέρον: Οι δοσίλογοι κοτζαμπάσηδες και το υπηρετικό προσωπικό τους να εγκαταλείπουν άρον άρον τη χώρα με ό,τι μέσο μπορούν. Αεροπλάνα και βαπόρια, οι πιο παραδοσιακοί τρόποι, τζετ και ελικόπτερα, οι πιο προσαρμοσμένοι στη μόδα που στην αρχή το ΔΝΤ και τα τσιράκια του εισάγουν κι αργότερα...εξάγουν ατάκτως (κάτι σαν την Αργεντινή ας πούμε). Την ίδια στιγμή, στον τόπο που αφήνουν πίσω θα συμβαίνει η δήμευση των περιουσιών τους και η επαναθέσμιση όλων των θεσμών!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου