μπορεί και να ξημερώσει

 

Άνοιξε το παράθυρο αγάπη μου, άνοιξέ το, πνίγομαι, πνίγομαι σε ένα δάκρυ μέσα, πνίγομαι μέσα στα λόγια του αέρα. ακούω τη θάλασσα, μπορεί να θέλει να με σώσει, να με τραβήξει από την άβυσσο των δακρύων, κάτι θέλει να μου πει.
Μπορεί και να ‘ναι θυμωμένη, τόσος καιρός χαμένος, τόσος καιρός ανυπομονησίας ίσως να θέλει να με μαλώσει που έκλεισα το παράθυρο και χάθηκα στα τάματα του πολιτισμού.

Την πεθύμησα, με πεθύμησε, δεν ξέρω, μα κάτι θέλει να μου πει, τα 'χω χάσει μπροστά στην απέραντη ομορφιά της, της δίνω το χέρι για να με σώσει απ΄ το πνιγμό, μα την ακούω που αγριεύει, με μαλώνει στοργικά, μ΄ αφήνει μέσα στο δάκρυ μου να παλέψω λίγο ακόμα μέχρι να αφήσω και την τελευταία ανάσα του πολιτισμού μου μέσα στο κελί.

Κάτι με μπερδεύει, κάτι με τραβάει προς τα πίσω, θέλω να φτάσω στο παραθύρι να δραπετεύσω από όλο το πλούτο του κελιού μου, θέλω να σ΄ αγγίξω, να πέσω μεσ΄ στα νερά σου να σωθώ, να περπατήσω στις πιο ψηλές κορφές του βυθού σου μέχρι να γίνουμε ένα.

Ναι είμαι τόσο κοντά, ένα μέτρο ανάστημα ακόμη, δεν θα τα καταφέρω, θα μείνω μέσα στα παλάτια για άλλη μια φορά, ίσως λέω, ίσως την επόμενη φορά θα μπορέσω να σ΄ αγγίξω, μα ο χρόνος τρέχει σαν παιδί, τρέχει και γελά με όλα μου τα καμώματα, τρέχει και χάνεται σαν μια στάλα στον ωκεανό θυμίζοντάς μου πόσο μάταιο είναι να περιμένω την επόμενη στιγμή.

Μα μπορεί να μην υπάρξει επόμενη, λίγο θάρρος ακόμη, μια απόφαση, ένα μέτρο ανάστημα είναι.
Πέφτω στα γόνατα, κουράστηκα να κρύβομαι μεσ΄ τα παλάτια, βαρέθηκα να ξεπουλώ τις στιγμές μου για να προστατεύω ένα κορμί που γερνά, σε ικετεύω, συχώραμε για άλλη μια φορά, ξέρω, ναι πολέμησα τα βουνά και πλήγωσα ποτάμια, έγινα θεός στου μυαλού μου τα συντρίμμια, ξέρω πως πάντα μου μιλούσες και ας έκανα το κουφό, κάπου βαθιά μέσα μου είχα κρύψει την λευτεριά, την σκέπασα με βράχους έτσι που να μην φαίνεται στα όνειρά μου.

Συχώραμε και ας μην τα καταφέρω ποτέ να σ΄ αγγίξω, μίλα μου και ας μη μπορέσω ποτέ να σ΄ ακούσω, μονάχα τούτο άφησέ με να κάμνω, άφησέ με να γράψω πάνω στο κύμα σου την πιο θλιβερή ιστορία ενός θεού που έγινε αρρώστια πάνω στο κορμί σου. Μονάχα αυτό και κράτησέ το για τον επόμενο θεό που θα διαλέξεις να του χαρίσεις τον παράδεισο, ναι ίσως ο επόμενος να μπορέσει να γευτεί όλα όσα μου χάρισες.

Συχώραμε για τελευταία φορά, για τελευταία φορά…………………

Αγάπη μου άφησε ανοιχτό το παραθύρι, άφησέ το μπορεί και να ξημερώσει θαύμα!!!!!!

άκης κουστουλίδης

Από την Υπόγεια Τάξη