ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

Μια ιστορία..αυθαίρετης φαντασίας


 Επανερχόμαστε, θέλουμε και όχι, έστω και για λίγο. Όχι επειδή έληξε το "εθνικό πένθος" του "βαρυπενθούντος" πολιτικού συστήματος, αλλά γιατί "έχουν σφυρίξει τα αυτιά μας"! Από την υποκρισία, την εκπορευόμενη από τα υψηλότερα κλιμάκια της εξουσίας, που όπως το πάει θα κατονομάσει ως αποκλειστικά υπεύθυνους το πλήθος των θυμάτων για το θάνατο και τη συμφορά που τους βρήκε.

Αφήνω λοιπόν τη φαντασία μου να οργιάσει και αυθαιρετώ αναλόγως:

Στήνω νοερά τις εικόνες ενός αυστηρά ιδιωτικού και φρουρούμενου, αυθαίρετα οικοδομημένου καταπράσινου και  υπερπολυτελούς θερέτρου, παραθαλάσσιου βεβαίως, όπου παραθερίζουν ομαδικά με τις οικογένειές τους νυν και πρώην υψηλόβαθμοι πολιτικοί παράγοντες, κομματικά στελέχη -κι όχι μόνο από ένα κόμμα- διευθύνοντες σύμβουλοι και γενικοί γραμματείς και μεγαλοεπενδυτές κολλητοί τους. Και να η "κακιά η ώρα"! Ξαφνικά, εν μέσω καλοκαιρινής νυχτερινής ραστώνης, ξεσπάει από το πουθενά μια
τρομαχτικού μεγέθους και ασύληπτης ταχύτητας πυρκαγιά, που βρίθει γενικώς από "ασύμμετρους παράγοντες". Και πώς πάνε όλα μα όλα στραβά, καθώς εντολή εκκένωσης δεν έρχεται ποτέ κι από κανέναν, μέσα στη νύχτα. 'Αλλωστε ο μόνος δρόμος που οδηγεί μακριά από την περιοχή -με την περιορισμένη πρόσβαση στη θάλασσα που γίνεται κυρίως μέσω γιωτ κι άλλων ιδιωτικών σκαφών- είναι απαγορευτικά στενός για μαζική διαφυγή και το πυροσβεστικό σώμα είναι διεσπαρμένο και δεσμευμένο σε πολλές άλλες περιοχές, όπου διαμένουν "κοινοί θνητοί" και μαίνονται μεγάλες φωτιές.
 Τι πρωτόγνωρο θέαμα στην τηλεόραση, από τηλεοπτικά κανάλια που στέλνουν αμέσως ελικόπτερα με προβολείς να μεταδώσουν με ασφάλεια από ψηλά τις εικόνες της τραγωδίας:
 Βίλες και εντυπωσιακά μπάνγκαλοους να γίνονται παρανάλωμα του πυρός, μαζί με υπερπολυτελείς λιμουζίνες, τζιπ και suv. Πρωθυπουργοί, υπουργοί, αυλικοί, μεγαλο-επενδυτές, κυράδες, τέκνα και νταντάδες τους να μην ξέρουν τι τους γίνεται από τον πανικό! Κάποιοι χάνονται βουτώντας μέσα σε πισίνες με πυρακτωμένο νερό. Κάποιοι τσακίζονται στα βράχια της παραλίας βουτώντας από ύψος. Υπηρετικό προσωπικό, και κάποιοι από τους σωματοφύλακες, σε μία κρίση ευαισθησίας, αδιαφορούν για τα αφεντικά τους, κοιτώντας να σώσουν μόνο τα παιδιά. Ενώ πολλοί καπετάνιοι λύνουν τα ιδιωτικά  σκάφη, γιωτ ή θαλαμηγούς, και αποπλέουν ταχέως, κοιτώντας να σώσουν μόνο τα τομάρια τους κι αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους, μέσα σε μια κολασμένη βροχή από φλεγόμενα αντικείμενα που εκτοξεύονται προς όλες τις κατευθύνσεις.Οι κοιλιές ευτραφών υπουργών να έχουν μετατραπεί σε σανίδες σωτηρίας από αλλόφρονα γυναικόπαιδα που έχουν γαντζωθεί πάνω τους μες στο καυτό θαλασσινό νερό, μέχρι να τα διασώσουν αλιευτικά σκάφη από κοντινό οικισμό ψαράδων, το οποίο προοριζόταν για ξήλωμα και οικοδόμηση στη θέση του ιδιωτικών τουριστικών συγκροτημάτων.

 Και εμβρόντητοι τηλεθεατές να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στις οθόνες και να διαφωνούν έντονα μεταξύ τους για το πόσοι πέθαναν από τη φωτιά και τις αναθυμιάσεις και πόσοι από πνιγμό. Ακούγοντας και τους δημοσιογράφους να πενθούν για το μεγάλο πολιτικό κενό της επόμενης ημέρας που θα πλήξει την "ακέφαλη" πλέον  χώρα.

 Μια ταχύτατα ιδιωτικοποιημένη χώρα-φέουδο των αυθαίρετων σκανδαλωδών τροπολογιών, της αυθαίρετης ευννοιοκρατίας υπέρ ημετέρων και "κουμπάρων", της αυθαίρετης κατασπατάλησης δημόσιας και καταλήστευσης ιδιωτικής περιουσίας μέσω προκλητικά άδικης και εξοντωτικής φορολογίας. Στο διαχρονικό έλεος της πολιτικής και επενδυτικής αυθαιρεσίας και της μη ανεξάρτητης πολιτικής χάραξης.

ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ: Άραγε πώς θα εξελιχθεί η λεγόμενη "επόμενη μέρα" στο "φιλέτο" που λέγεται Μάτι Ραφήνας; Αν αυτή πρόκειται να έχει μεγαλοεργολαβικά, εταιρικά, πολυεθνικά στοιχεία "ανοικοδόμησης".. Και πώς σκοπεύουν να "αξιοποιήσουν επενδυτικά" τις μη αναδασωτέες καμμένες δασικές εκτάσεις, όπως ήδη βιάζονται να τις χαρακτηρίσουν, καθώς και τα "εκλεκτά" παραθαλάσσια σημεία με τα πολλά καμμένα σπίτια; -κι όχι όλα αυθαίρετα που νομιμοποιούσαν άλλωστε με νόμο του 2017- Των οποίων όσοι ιδιοκτήτες επέζησαν δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα ξαναχτίσουν και θα αποζημιωθούν -οι ίδιοι ή οι κληρονόμοι τους- με ψιχουλάκια σε σχέση με την πραγματική αξία οικοπέδων και κτισμάτων. Ενόψει των πιθανών -;-πολυτελών ξενοδοχειακών μονάδων έως και καζίνων που θα ξεφυτρώσουν σα δηλητηριώδη μανιτάρια στη θέση τους! Με πολύ μεγάλα συμφέροντα εκ της αλλοδαπής και διεθνείς ομίλους αλλά και ντόπιους συνήθεις υπόπτους να διεκδικούν με ζήλο εδώ και καιρό, ελέω μνημονιακών υποχρεώσεων, την ακτογραμμή της Αττικής. Χωρίζοντάς τη και σε τομείς επιρροής από νότια μέχρι βορειοανατολικά Σε ένα κράτος που λόγω της λεγόμενης ανάπτυξης ξε-πωλούνται τα πάντα και οι πάντες κι έναντι πινακίου φακής βεβαίως: γη και πλουτοπαραγωγικοί πόροι, υποδομές και εργαζόμενοι...


Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου