ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 6 Μαΐου 2018

" δεν σαπίζει ο άνθρωπος από τη μια στιγμή στην άλλη "


δεν σαπίζει ο άνθρωπος από τη μια στιγμή στην άλλη

Κανένας δεν κοιμάται το βράδυ αντάρτης, επαναστάτης και ξυπνάει το πρωί πράκτορας του κράτους. Απλώς αδυνατίζεις, προδίδεις γιατί κουράστηκες, βαρέθηκες, δεν έχεις άλλες δυνάμεις. Είναι λες και χαλαρώνει το ύφασμα με το οποίο είναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι. Λες και ξεχειλώνει από το πολύ τέντωμα. Μέσα στα κενά που αφήνουν οι μύες μαζεύονται μικρά μικρά σκατά. Συσσωρεύονται οι παλιές φοβίες και όλα αυτά χρειάζονται συνεχείς δικαιολογίες. Πρέπει να δικαιολογείς τον εαυτό σου διαρκώς. Να φτιάχνεις ένα μικρό σωρό που μεγαλώνει και πυκνώνει με εξηγήσεις και κοροϊδίες για σένα τον ίδιο.
Υπάρχουν στιγμές για απαγγελίες ποιημάτων και υπάρχουν στιγμές για γροθιές...

το διαβάσαμε στο φανζίν chimeres, τεύχος 36 (η εικόνα είναι από εμάς)
Και κάποια λόγια δικά μου:

Η ωραία κοιμωμένη ενίοτε λογοκρίνει εκείνη την πού και πού παράξενη κι αγκαθωτή από τα μέσα της κραυγή. Πως τίποτε σ'αυτήν και τον περίγυρό της δεν είν'ωραίο. Πως αν θέλει ν'αδράξει την ομορφιά απ'τη θωράκισή της πρέπει να βγει. Για να πάει να τη γυρέψει, να την αναδείξει, να την εισπνεύσει. Μα εκείνη πάντοτε φοβότανε την Κίνηση.
Πόσες φορές το στοχασμό δεν τον δαιμονοποίησε; Κι άλλες τόσες το ταξίδι δε χλεύασε της αναζήτησης; Πόσες φορές δεν έσπευσε η ίδια, σαν υπόδειγμα νομοταγούς πολίτη, να στηρίξει τους χωροφυλάκους, να συνδράμει τους πυροσβέστες του σβησίματος, του μαρασμού, του θαψίματος της φωτιάς ενός αδούλωτου μυαλού και μιας ολάνθιστης ευωδιαστής καρδιάς;
 Νάτηνε πάλι! Τη βλέπω: να βάζει τρικλοποδιές στων οραματιστών τις δρασκελιές, να χαζεύει με απάθεια τα συντρίμια των συνανθρώπων, να εξαπολύει μύδρους επανάστασης, αυτάρεσκες φλυαρίες, παρηγορητικά ευχολόγια, μπας και ρίξει κάνα γκομενάκι ή πιάσει κάνα πόστο  καλό στη Μηχανή μέσα που αέναα πλάθει "ωραίες κοιμωμένες"...
Όμως όχι! όχι! Η κοιμωμένη ήτανε ωραία μόνο στο παραμύθι. Αλλιώς σιγά μη τηνε ξύπναγε ο πρίγκιπας! Ετούτες δω όμως οι κοιμωμένες και οι πρίγκηπές τους μαζί, αυτές οι ρέπλικες του επιπέδου της "κανονικότητας", ακόμη κι απ'την ανάποδη πλευρά μεν-επίπεδη σε όλα της δε, δεν φέρουν ίχνος από όποιο κάλλος...
ανιχνευτής

Posted by
Labels: ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)