ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2018

Ποιοι νοιάζονται;

 Ως σχόλια στο βίντεο που θα ακολουθήσει στη συνέχεια, με συνοδεία αποσπάσματος από άρθρο:

α) ... εικόνα από Ισπανία, όπου η "κρίση των εξώσεών της" ήρθε και στην Ελλάδα των "αριστερών" και της εκχώρησης των κόκκινων δανείων σε distress funds και με (εγχώριες) τράπεζες να υπογράφουν μνημόνια συνεργασίας με εταιρείες (όπως, ας πούμε, η ισπανική Actua), μετρ των πλειστηριασμών.
...μια από τις συνηθισμένες πλέον σκηνές, "νόμιμων μπουκαδόρων" με τραπεζική βούλα, από την Ισπανία. Τι να πούμε τώρα; "Και στα δικά μας";
Ναι! Ήρθε η ώρα να το πούμε!
 Στο προτεκτοράτο "Ελλάς", αυτό της "first time αριστεράς", ετοιμάζονται (ήδη έχουν ξεκινήσει) μαζικές κατασχέσεις σπιτιών, ακόμη και πρώτης κατοικίας. Και, σύμφωνα και με το "πρωτοποριακό" ισπανικό μοντέλο, ίσως δούμε τους ρόμποκοπς (παιδιά εργατών, αγροτών και υπαλλήλων που εξασφάλισαν επαγγελματική σταδιοδρομία και... "θαλπωρή") να σπάνε πόρτες κατοικιών σαν μεσαιωνικοί πολιορκητές με σύγχρονους πολιορκητικούς κριούς και να πετάνε στους δρόμους οικογένειες ακόμη και με μωρά ή και αναπήρους...Θυμήσου λοιπόν υπήκοε της δημοκρατικής δυστοπίας, αυτού του φέουδου των πολυεθνικών ομίλων και των εγχώριων αεριτζήδων και αρπαχτικών της Διεθνούς του χρήματος-κοπανιστού αέρα. Εσύ που δεν έχεις κανένα άσυλο πλέον, καμία κατανόηση από τα πάνω (πότε άλλωστε ίσχυε κάτι τέτοιο και πόσοι ακόμη το πιστεύουν;), καμία δικαιολογία μη συναίνεσης σε όσα σου λένε και σου κάνουν, να μην ξεχνάς και να αντλείς έτσι..."ελπίδα":  εδώ τρέχει η "ανάπτυξη", δεν είναι παίξε γέλασε!
Κι αυτό σημαίνει ότι αποτελείς κι εσύ και η οικογένειά σου και το δικαίωμά σου στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα και τα όποια υπάρχοντά σας και το παρόν και μέλλον των παιδιών σου, όλα περιουσιακά στοιχεία των δανειστών και "αναγκαίες θυσίες" των μη βιώσιμων χρεών...
 Και οι τρισάθλιες καταστάσεις  τόσο στη δημοκρατική αγκαλιά της Ελλάδας, όσο και της Ισπανίας ή των ΗΠΑ (Άστεγα 1,6 εκ. παιδιά στις ΗΠΑ… - σχετική είναι η τελευταία εικόνα από αυτές που ακολουθούν), ή όπου αλλού στον πλανήτη της χρηματοπιστωτικής τρομοκρατίας και μαφίας, έχουν όλες τους μία κοινή αφετηρία: την κήρυξη πολέμου από τις ελίτ κατά της ανθρωπότητας!
Υπερβολές;

  από την ανάρτηση Σπίτι μου σπιτάκι τους...
(Νοέμβρης του 2016)

β) "Ωραία αγόρευε ο Τσίπρας στη Βουλή, και αφού καλά αγόρευσε, κατέβηκε απ’ το βήμα, πήγε παραδίπλα κι εκεί, εν κρυπτώ και τσίφτικα, σκάρωσε μια τροπολογία για «αυτεπάγγελτη δίωξη όσων παρεμποδίζουν την εκτέλεση πλειστηριασμών»! Άσσος ο τύπος, δεν παίζεται! (Ερώτηση: όσους συλλαμβάνουν θα τους κουρεύουν κιόλας;)."
το δανειστήκαμε από άρθρο του Στάθη  στο ποντίκι στην ανάρτηση Ο νόμος περί τεντυμπόυδων του παρελθόντος επιστρέφει ανανεωμένος στη χώρα των αριστερών αξιών του παρόντος! (Δεκέμβρης του 2017)

Από άρθρο, (Πλειστηριασμοί Θεσσαλονίκης: MAT και χημικά) σήμερα Τετάρτη 7/3/2018, που δανειστήκαμε από ΕΔΩ: Το κάλεσμα που είχε απευθύνει ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ για να ματαιωθούν σήμερα δύο ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί που και οι δυο αφορούν σε ακίνητα μικρής αξίας που βγαίνουν σε πλειστηριασμό για μικρά χρέη,βρήκε μαζική ανταπόκριση. Εκατοντάδες ήταν οι πολίτες που συγκεντρώθηκαν, ενώ ο παλμός τους και η δυναμική τους αιφνιδίασε τους μπάτσους που είχαν αναλάβει να περιφρουρήσουν το συμβολαιογραφικό γραφείο, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης επί της οδού Ίωνος Δραγούμη, για να υλοποιηθεί ο εγκληματικός κυβερνητικός σχεδιασμός και να περάσει η λαϊκή περιουσία στα νύχια κορακιών.
(Περιττό να πούμε ότι για άλλη μια φορά έγινε σμπαράλια όλη η κυβερνητική προπαγάνδα περί ακινήτων μεγάλης αξίας που εκπλειστηριάζονται και "στρατηγικών κακοπληρωτών")


Και κλείνουμε με αυτό από εμάς:
" Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος ". Ακόμη κι αν πρόκειται για λεγόμενα "μικροποσά", όπως 500, 700 έως και 2.000 ευρώ. Διότι, όπως έλεγε κάποτε, όχι πριν πολλά χρόνια, ο ανεκδιήγητος ΓΑΠ, "θα φροντίσουμε (αυτός δηλαδή και οι άλλοι ανεκδιήγητοι"κυβερνώντες") σε κάθε οικογένεια να υπάρχει ένας εργαζόμενος", αλλά ο εργαζόμενος κατάντησε ημιαπασχολούμενος σε ευέλικτο εργασιακό εμπαιγμό και όλο και πιο πολλές οικογένειες δεν διαθέτουν την πολυτέλεια εργαζόμενου μέλους στην αγορά εξαθλιωμένης εργασίας. Και ούτε καν η έξοδος από το μνημόνιο, δεν θα επιφέρει την παραμικρή βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και συνθηκών, όποτε κι αν συμβεί, με "φιλικά χτυπήματα στην πλάτη" από τα γεράκια και τους γραφειοκράτες της δουλεμπορικής γερμανοκίνητης ΕΕ, των κάθε λογής funds, των κερδοσκόπων "επενδυτών" και των ισχυρών του Βορρά. Οι μισθοί πείνας και η εργασιακή εκμετάλλευση ήρθαν για να μείνουν, αρχικά σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο.  Οπότε πώς τιμωρείς τον ανήμπορο οφειλέτη του δημοσίου; Του κατασχέτεις τα όποια περιουσιακά στοιχεία, τον αφήνεις άστεγο; Στοχεύεις πλέον στην αρπαγή των κατοικιών μετά την αρπαγή των αποταμιεύσεων στο μέγα και ατιμώρητο σκάνδαλο του χρηματιστηρίου; Και η περίφημη κοινωνική συνοχή; Ποιος νοιάζεται...  από την ανάρτησή μας, πριν ένα μήνα περίπου, με τίτλο: "Οφειλέτες"

Η ακριβώς παραπάνω ερώτηση, σχετικά με την περίφημη"κοινωνική συνοχή" που ισοπεδώνεται με ανάλγητα βίαιο τρόπο, φυσικά και έχει απάντηση ή οφείλει να έχει: Όλοι εμείς νοιαζόμαστε! Όχι μόνο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι πολύ σκληρά και υπο-αμειβόμενοι εργαζόμενοι ή "ημιαπασχολούμενοι" ή νέοι και χρόνια άνεργοι, που κινδυνεύουν να πεταχτούν με τις οικογένειές τους στους δρόμους της..."ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ". Αλλά και όλοι οι άλλοι που, ακόμη κι αν δεν έχουν φτάσει ακόμα στο χείλος της αβύσσου ή φλερτάρουν με αυτό, ΔΕΝ τους τιμάει να χαζεύουν με απάθεια τα συντρίμια. Των συνανθρώπων τους...!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου