ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2018

Και η "πραγματικότητα" καλά κρατεί


Καταναλώνουμε αμάσητη ρητορεία περί νομιμότητας και νομιμοφροσύνης. Πρέπει, σύμφωνα με τα αυστηρά βλέμματα των δημοσιογραφίσκων και τους τηλεδείκτες των χεριών τους που μας στοχεύουν, να νιώθουμε κι ευγνώμονες που στη χώρα "έχουμε ακόμη το δικαίωμα της διαμαρτυρίας". Έχουν τεθεί οι απαραβίαστες νόρμες κι επί αυτού του "αναφαίρετου δικαιώματος" κι έχουν χαραχτεί τα "ορθά κατά το νόμο πλαίσια" του από τους βαρώνους της ανομίας και έχουν δοθεί οι γραμμές στα πολιτικά σκιάχτρα και ροπαλοφόρα, μπουντρουμολάγνα τσοπανόσκυλα.
 Οσμή θειαφιού στην αστική ατμόσφαιρα και εκκρίσεων φόβου και ασφυξίας από αμπάρι γαλέρας γεμάτης στοιβαγμένους σκλαβάνθρωπους για κατανάλωση στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής των σύγχρονων αγορών.

 "Έχεις το δικαίωμα στη διαμαρτυρία" ανθρωπάκι! Χε χε! Αλλά πρόσεξε κερατούκλη: έτσι και ξεφύγεις από το στάδιο του γραφικού πανώ και συνθήματος, της εγκεκριμμένης γύρας, της ρίψης έστω κανενός λιθαριού πάνω στα άψυχα σαν τους παρασιτικούς ιδιοκτήτες τους τραπεζικά ντουβάρια; έτσι και καταλάβεις κτήρια, οδικές αρτηρίες, μασίνια σε φάμπρικες που σε κατάντησαν θολό ψηφίο, έτσι και γυρέψεις από τους εκλεγμένους απατεώνες σου τα ρέστα φωνάζοντας και μην κουνώντας ρούπι έξω από τις φρουρούμενες οικίες τους, έτσι και κατέβεις σε δημόσια θέα ενωμένος με τον ομοιοπαθή σου, δίχως σημαίες και οικόσημα πολιτικής ιδιοκτησίας, δίχως σκοπούς που αγιάζουν τις μεθοδεύσεις, δίχως ψυχαναγκασμούς και φοβίες μήπως απολέσεις την εξευτελιστική τρύπα "εργασίας", έτσι και..Την γάμησες! Πάτησες κάλλους υψηλούς και ευαίσθητους σε απρόβλεπτους ελιγμούς.   Τρομοκράτης!

Γνωστός-άγνωστος που δεν σέβεται την τάξη πάνω στην παγωμένη επιφάνεια ενός απύθμενου μεγέθους παγόβουνου στον παγωμένο ωκεανό της "τάξης του κόσμου". Ή προβοκάτορας των από τα πάνω σε βάρος των συμφερόντων του λαού -να'ναι καλά τα αποκόμματα του "λαού" που πάντα έβαζαν ένα χεράκι στην παραπαίουσα εξουσία, η διατήρηση της οποίας αποτελεί και το μοναδικό πια λόγο ύπαρξης και νομιμοποίησής τους. Ώστε να καταφέρνουν να αποκρύπτουν στα μάτια των οπαδών και δη των νεότερων, διότι οι παλιότεροι είναι σφραγισμένοι φάκελοι, την αποκρουστική τους απαίτηση για εκμηδένιση της προσωπικότητας του ατόμου και την υιοθέτηση παβλοφιανών αντανακλαστικών σε παραγγέλματα βγαλμένα μέσα από λιμνάζοντα κι ανθρωποκτόνα ύδατα της Ιστορίας.

Νομοκρατούμενο περιτύλιγμα σε δώρο περιεχομένου κοινωνικής ζούγκλας, βλακοκρατούμενη οθόνη-παράδεισος για μπανιστηρτζήδες και δυσλειτουργικούς ανθρωποειδείς, υπνωτικές συχνότητες μέσα σε κι έξω από οθόνες. Και κάμερες! Κάμερες, κάμερες, μάτια και ματάκια παντού, χαφιέδες και καταδοτάκια, ελεγκτές και πρόστιμα, εξώδικα και συλλήψεις ή απειλές για συλλήψεις, κατασχέσεις και εξώσεις, μίζα και κατάχρηση δημόσιου χρήματος ακόμη και σε καιρό δημόσιας ένδειας over and over again. Αλλά και πολεμικές ιαχές και εθνικό καθήκον μέσα σε πατρίδες που ο εχθρός είναι όλο και λιγότερο διακριτός και οι ριπές εντός των τειχών δολοφονούν αργά, τελετουργικά, πιο επώδυνα από εκείνες τις δυνητικές, τις έξωθεν.

Θες να διαμαρτυρηθείς; Άντε..ώπα! Ως εδώ!
This is the European-FUCK DEMOCRACY, VIVA CORPORATOCRACY Union! This is little America, little man! This is the civilized virtual world. Reality is costantly under construction and under their supervision. As for you, little civilized man, you are just a tiny part of their graphics.
Πού να'σαι Τζορτζ Κάρλιν;  Έλεγες ότι "αν αυτό είναι το αμερικάνικο όνειρο, θέλω να ξυπνήσω".


Οπότε μην απορείς. Ο ουρανός βρέχει μέταλλα και αόρατη στα μάτια αλλά τορπίλη για τον οργανισμό σκόνη νανοσωματιδίων. Ακτινοβολία θανάτου σε αδύνατον να τους αντισταθείς τεχνολογικές υπερδιευκολύνσεις της virtuality. Επεξεργασία που μεταφέρει τους σπόρους της "κακιάς αρρώστιας" - να θυμηθούμε και τις εκφράσεις των "απολίτιστων παππούδων" μας- στη βρώση και πόση για μικρούς και μεγάλους. Να'ναι καλά τα με συνοπτικές διαδικασίες ετοιμοπαράδοτα πιαχά και οι χημικές θεραπείες και οι διαγνώσεις και οι εμβολιασμοί πρόληψης, ασχέτως αν σκοτώνουν ή σακατεύουν περισσότερους ανθρώπους από τις κακιές αρρώστιες! Αμερικανικό όνειρο, να'σαι πάλι! Στις Ενωμένες Εταιρείες Αμερικής -ένας όρος που όλο και πιο πολύ μας φαίνεται πιο ακριβής- η ιατρική είναι η τρίτη αιτία θανάτων στον πληθυσμό.

Τι; Θες ακόμα να διαμαρτυρηθείς; ΟK! Τράβα στα σόσιαλ μύδια και πόσταρε κάτι...αγκρρρρ! you know! Εμπλουτισμένο και με χιούμορ βγαλμένο μέσα από κάποιο σήριαλ της ΤV, με ήρωες απλήρωτους για μήνες ηθοποιούς: μπάσταρδα τέκνα, γαμίκουλες γονιούς που μπερδεύουν το δεσπότη με τον Παναγιώτη και στρίγγλες πεθερές. Κι όσα πιο πολλά likes  και followers τόσο πιο big man ο διαμαρτυρόμενος.

Και η  "πραγματικότητα", με τα αν και όλο και πιο προβληματικά στο να πείσουν για την κατασκευαστική τους αρτιότητα γραφικά, καλά κρατεί..



Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου