Ένα τραγούδι από τα παλιά. Μια ερμηνεία που ξεχειλίζει, πάνω απ'όλα, από λαχτάρα για καθαρό, δυσεύρετο, αέρα. Και δονείται από ξεκουρδισμένα συναισθήματα, από μοναξιά για μια ζωή που ζεις χωρίς να τη ζεις, από αίμα και συνάμα οργή για το αίμα (με το νεανικό ως αγαπημένη προτίμηση) που καταναλώνουν οι παρασιτικές οντότητες οι οποίες ξεζουμίζουν τη ζωή μας.
Και τότε και τώρα:
τοξικές και αντι-επιβιωτικές κατευθυντήριες κοινωνικές γραμμές, ουσίες που λυμαίνονται το κορμί και το μυαλό και αδειάζουν την καρδιά από το περιεχόμενό της, σαθρές θεμέλιοι δοκοί μιας ολόκληρης παραπαίουσας κοινωνικής συνθήκης, τοξικές κυρίαρχες εντυπώσεις με αντι-ερωτικούς, θανατολάγνους, δολοφονικά αμετροεπείς, κατσαπλιάδες φορείς και δημιουργούς. Προτύπων, πολιτικής ορθότητας, διανοητικής σταθερότητας, ψυχικής ακεραιότητας...
Τα κάθε λογής ναρκωτικά του παρελθόντος και των αδιεξόδων του γίνονται η κανονικότητα και η επιλογή φυγής από τη φονικά παρανοϊκή πραγματικότητα του παρόντος.
Οι υποσχέσεις, από παλιά, της ευημερίας μετατράπηκαν σε λάκκους γεμάτους σιχαμερά έρποντα φίδια και κινούμενα λύματα που καταπίνουν τις στρατιές των σύγχρονων απόβλητων και αναλώσιμων νούμερων σε ατζέντες "ευταξίας". Δηλαδή αυτούς που είχαν αρνηθεί εξαρχής να ενσωματωθούν, μαζί και με όλους αυτούς που πείστηκαν κι ενσωματώθηκαν. Στην καλοστημένη πλάνη και το λήθαργο που αυτή έφερνε. Και απλωνόταν σα σάβανο πάνω στην ύλη και τη συλλογική ψυχή της κοινωνίας.
Όχι! Αυτή η "οδός" δεν είναι ταιριαστή σε ανθρώπινα πλάσματα. Δεν έχει σχέση με οτιδήποτε λαϊκό στη μεστή, στην "καθαρή του έννοια". Και οι αταίριαστοι στην απόλυτα προκαθορισμένη ροή της, που αποκαλούνται ενίοτε και ως "κακοποιοί" της, ίσως και να'ναι οι πιο αυθεντικοί και έντιμοι σε σχέση με τους σηματοδότες της και τα υπάκουα θύματα μιας μονόδρομης πορείας καθημερινού αφανισμού και απώλειας. Όλων εκείνων των στοιχείων που συνθέτουν και νοηματοδοτούν την έννοια του ανθρώπου. Ο οποίος επιλέγει τη ζωή από το θάνατο (είτε με την πρόωρη φυγή είτε με την παθητικότητα και την παραίτηση) και μάχεται για να υπερασπιστεί αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα με όλες τις υψηλές αξίες που αυτό μεταφέρει. Δηλαδή ο άνθρωπος στα καλύτερά του...
ανιχνευτής
Θυμήσου και αυτό: Μια ιδιότυπη κοινωνία μέσα στην κοινωνία της συναίνεσης
και Η αφήγηση του παγκοσμιοποιημένου "παραμυθιού" μας πρέπει να λάβει τέλος, έτσι όπως την κατάντησαν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου