ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

"Το πάρτυ του αιώνα" ή η επέλαση της φαυλοκρατικής βουλιμίας...


" Απίστευτο και όμως αληθινό (σχόλιο δικό μας: "απίστευτο"; μα γιατί; Άλλωστε τυχαία ακούγεται τόσες φορές και με τόσες αφορμές η γνωστή φράση "εδώ είναι Ελλάδα";). Μια έρευνα του Δημητρίου Στεργίου, η οποία δημοσιεύτηκε σε ηλεκτρονικό βιβλίο στις αρχές Οκτωβρίου 2012 και η οποία ετέθη υπ'όψιν του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, κ. Λέανδρου Ρακιντζή,  αποδεικνύει με πραγματικά στοιχεία το ακόλουθο τρομακτικό: ότι κατά την περίοδο 1981-2011, κατασπαταλήθηκαν ως πλατανόφυλλα για κομματικές, πολιτικές, ρουσφετολογικές και συνδικαλιστικές σκοπιμότητες εθνικοί, κοινοτικοί και δανειακοί πόροι ύψους 1,4 τρισ. ευρώ, δηλ. ετησίως 46 δισ. ευρώ! Εάν αυτά τα χρήματα επενδύονταν στην ελληνική οικονομία θα είχανε πολλαπλασιαστικό όφελος άνω των 15 τρισ, ευρώ και η χώρα μας θα αναδεικνυόταν σε μία από τις ισχυρότερες Οικονομίες του πλανήτη, με ένα τεράστιο ΑΕΠ και ο λαός μας στην κατάταξη των πλουσιότερων του κόσμου. Δυστυχώς, όμως, αντί της επένδυσης των τεράστιων αυτών πόρων για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας και του εκσυγχρονισμού της χώρας, ξεκίνησε ένα τεράστιο πάρτυ λεηλασίας δημόσιου χρήματος, που χρεοκόπησε την πατρίδα μας και την έδεσε με χρέη άνω των 370 δισ. ευρώ. Αυτό το πάρτυ του αιώνα πληρώνει τώρα με τη θανατηφόρα πολιτική λιτότητα και τα επαχθή μνημόνια ο ελληνικός λαός, όπως μας καταγγέλει ο πολιτικός επιστήμονας Γ. Δημητράκης"

από το περιοδικό Hellenic Nexus, τεύχος 98 του Ιουλίου 2015.


Να παρατηρήσουμε εδώ...
ότι όλοι αυτοί οι πολιτικοί τενεκέδες ως προς τις ικανότητες και τους χειρισμούς στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική του τόπου και συνάμα γύπες ως προς τις προθέσεις και τις ληστρικές-κακουργηματικές πράξεις, οι κρατικοδίαιτοι "μπίζνεσμεν" φίλοι τους που τα "κονόμησαν" και έγιναν ονομαστοί και τρανοί και οι στρατιές από γλείφτες αυλικούς ("ό,τι αρπάξει ο κώλος μας") και λαμόγια, που "μεσουράνησαν" αυτή την τριακονταετία, υπόσχονταν και προσπαθούσαν να πείσουν τα συνήθη κορόιδα ότι θα έφερναν και θα εργάζονταν για "εκσυγχρονισμό", "ανάπτυξη", "ευημερία", "διαφάνεια" και άλλα εύηχα. Που θα μετέτρεπαν τη χώρα από τριτοκοσμική μπανανία με διαχρονικές παθογένειες σε ευρωπαϊκό σαλόνι.
Βέβαια, αυτό που έκαναν ήταν να απονοηματοδοτήσουν κάθε έννοια και όρο που είχε σχέση με υψηλές κοινωνικές αξίες, να διαφθείρουν τους "πολίτες", μετατρέποντάς τους σ'ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό σε "πελατάκους" και να υπονομεύσουν βάναυσα τις προοπτικές και τις "ποιότητες" ζωής των επερχόμενων γενεών!
Και, βέβαια, θα είμαστε εσκεμμένα εθελοτυφλούντες έως άδικοι απέναντι σε όσους γύρισαν με αποστροφή την πλάτη τους σε αυτό το "πάρτυ" και τις νοσηρές του νοοτροπίες και πρότυπα που καλλιεργούσε προς όλες τις κατευθύνσεις, αν δεν λέγαμε ότι δικαίωσαν τον Τζωρτζ Όργουελ στην περίφημη ρήση του:


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου