ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 10 Ιουλίου 2021

" A message from the Gay Community " και κάποιοι προβληματισμοί πάνω σε αυτό...

Μήπως,  brothers, τα συνθήματά σας και το τραγουδάκι σας, με τα "προοδευτικά μηνύματα" που εκτοξεύουν σαν απελευθερωμένες από προκαταλήψεις "βόμβες πολιτισμού" προς τα έξω, μυρίζουν...κάπως...πώς να το θέσουμε;

"Συντεχνιακό φανατισμό"; Χμ... μήπως ακόμη και...συγκαλυμμένο κομπλεξισμό; Ναι, πίσω από όσα τίθενται όπως τίθενται, περί "ανεκτικότητας" και "ευαισθησίας στα δικαιώματα" των gay συνανθρώπων μας, που ουκ ολίγα είχαν τραβήξει για δεκαετίες σε πολλά "δημοκρατικά" και μη μέρη του πλανήτη... 

("Δεν υπάρχει διαφυγή..."; πολύ πειστικό επιχείρημα! Ξέχειλο από...απωθημένα...)

Κάθε ελεύθερο στο πνεύμα άτομο, ανεξαρτήτου σεξουαλικής ταυτότητας (μίας ή και περισσότερων στο ίδιο άτομο), πιστεύουμε πως συνηγορεί με τέτοιου είδους αιτήματα (όχι όμως με τη μορφή ρητορικής..."υποχρεωτικού εμβολιασμού"... γιούπι! βρήκαμε τη σωστή φράση...), και πείθεται, ελεύθερα και δίχως ίχνος πλύσης εγκεφάλου ή καταναγκασμού, να τα υπερασπιστεί!

Αλλά...τι εστί "Gay Ατζέντα"; Από πού δανειστήκατε τον όρο αυτόν;

Μήπως θυμίζει λίγο την Ατζέντα των παγκοσμιοποιητών, κορύφωση της οποίας υπήρξε και η κατασκευή (ή συνωμοτική μεθόδευση για κάποιους "συνωμοσιολόγους") του κορωνοϊού; Μιας τεχνο-φασιστικής "Ατζέντας", όπου η διαφοροποίηση και η διαφωνία ακόμη και σε κάποιες παραμέτρους ζητημάτων δαιμονοποιείται, ακόμη και ποινικοποιείται; Κι αυτό αφορά και εσάς και την με κάθε τρόπο, όπως αποδεικνύεται, από το ίδιο το Σύστημα, προώθησης της "ατζέντας" σας, που είναι όπως φαίνεται κομμάτι της Ατζέντας τους και "τρέχει" ήδη με αλλόκοτο τρόπο, ο οποίος ΔΕΝ τιμάει έννοιες όπως ελευθερία έκφρασης (= και διαφωνίας, γιατί τίποτε δεν είναι ιερό και όλα μπορούν να λεχθούν") : Το κυνήγι ομοφοβικών μαγισσών των αντιερωτικών καιρών μας  ... Μιας "Ατζέντας" περί της ισοπεδωτικής επέλασης επί συλλογικών κι ατομικών ελευθεριών και  δικαιωμάτων... Τι ορολογίες είναι αυτές που εκτοξεύονται προς γονείς (όσο αρτηριοσκληρωτικοί κι αν είναι αρκετοί έως πολλοί στις αντιλήψεις τους) και προς τα υπό διαμόρφωση ακόμη τέκνα τους; "Θα μετατρέψουμε..."!! τι είστε;...Γενετιστές; Εκπαιδευτικοί, στρατευμένοι στο "ιερό καθήκον" της στοχευμένης (βλ. μεθόδους ολοκληρωτικών καθεστώτων) "διάπλασης των παίδων";...

Και ποια είναι η γνώμη της "τραγουδιάρας" κοινότητάς σας για εξελίξεις που προκαλούν δονήσεις αμηχανίας (ας χρησιμοποιήσουμε έναν "επιεική όρο") σε κάθε έλλογο και αποστασιοποιημένο από εύηχα συνθήματα και "αγνές προθέσεις" από τα πάνω, εξελίξεις με θεσμοθετήσεις σαν αυτές: Ώστε "γονέας 1" και "γονέας 2" και "μητέρα"=σεξιστικό στερεότυπο; Είμαστε τότε σεξιστές και το απολαμβάνουμε! (συγχωρέστε μας για το δεύτερο μισό του τίτλου της ανάρτησης, ήταν προϊόν συναισθηματικής φόρτισης, μιας και είμαστε ατελή όντα, όσο κι αν θέλουμε "να μετατραπούμε" σε ατάραχα και μη αναστατωμένα υποδείγματα ψυχραιμίας...).  Κι όσον αφορά τα περί "Περηφάνιας", πώς σας φαίνεται αυτή η προσέγγιση; Gay ναι! Αλλά με ποιο τρόπο "proud"?

Εάν επιθυμείτε να πείσετε τους άλλους δεν χρειάζονται ούτε προπαγανδιστικά σώου, ούτε παχιά λόγια με άστοχο λεξιλόγιο και εύηχα συνθήματα αλλά ως "λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα" (τα οποία δεν παίρνονται κι εύκολα πίσω), ούτε τυφλή αποδοχή μιας περίεργης αβάντας από ένα σύστημα (Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια και η "φάμπρικα" που στήθηκε γύρω από αυτά και τα "δικαιώματά" τους) που μέχρι τώρα το ίδιο ανεχόταν και συχνά εξέτρεφε την κακοποίηση των δικαιωμάτων σας και τις διακρίσεις σε βάρος σας. Χρειάζεται απλά σοβαρότητα στην επιχειρηματολογία και αμεσότητα στο λόγο ως προς την επικοινωνία και τη διάδοση των αιτημάτων και αναγκών, και φυσικά η ισχύς εν τη ενώσει. Γιατί, αλήθεια, η ρητορική που εμπεριέχει το παραπάνω "μήνυμα" βρίσκει σύμφωνη τη συντριπτική πλειοψηφία της gay κοινότητας; *

Φιλικά.

ίσως είναι χρήσιμη εδώ η παράθεση ενός κειμένου που μας έστειλε, όπως συνηθίζει να κάνει, ο φίλος μας rohalas : Λέγοντάς τα με φίλους

ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου