ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Το κυνήγι ομοφοβικών μαγισσών των αντιερωτικών καιρών μας


Η "διαφορετικότητα" δεν έχει ανάγκη από παρελάσεις με άφθονο κιτς, φωταγωγημένα δημόσια κτήρια, άφθονο φρου φρου και εξεζητημένες πόζες, ώστε να εντυπωθεί στη σκέψη των υπόλοιπων ατόμων που απαρτίζουν μια κοινωνία ως κάτι αποδεκτό και σεβαστό. Η σεξουαλική επιλογή του καθενός είναι φυσικά σεβαστή στο βαθμό που δεν καταντάει ένα είδος πολυδιαφημισμένου από ΜΜΕ και "ανοιχτόμυαλων spokesmen" προϊόντος στα "ράφια της μαζικής κατανάλωσης". Που δεν μετατρέπεται σε ένα είδος κάθε άλλο παρά συγκαλυμμένης προπαγάνδας υπέρ της και δεν προωθείται με υστερικές και εξόφθαλμα κακόγουστες εκστρατείες και παράλογες κοινωνικά μεθοδεύσεις.
Δες και αυτά για να κατανοήσεις καλύτερα πόσο μακριά πηγαίνει αυτή η ιστορία και πόσο "χειρουργικά" λειτουργεί επί του οργανισμού των κοινωνιών: Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια και η "φάμπρικα" που στήθηκε γύρω από αυτά και τα "δικαιώματά" τους  που αποτελεί συμπληρωματική συνέχεια αυτού: Ώστε "γονέας 1" και "γονέας 2" και "μητέρα"=σεξιστικό στερεότυπο; Είμαστε τότε σεξιστές και το απολαμβάνουμε! 

Στον ταχύτατα μετατρεπόμενο σε άφυλη πασαρέλα κόσμο μας και στην προωθούμενη με πρωτοφανή μανία ισοπέδωση των αρχετυπικών εννοιών του "πατέρα" και της "μητέρας", και της τεράστιας σημασίας τους στην ψυχική υγεία και κατά συνέπεια στην κοινωνική ισορροπία του ατόμου, οι "εμπνεύσεις" των "Αρχών" δεν έχουν τέλος.
 Οι παραπάνω εικόνες με τις "μαθητικές ερωτικές ανησυχίες" είναι από την επίσημη κυβερνητική αφίσα με την οποία η ευαισθητοποιημένη στα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων κι "απελευθερωμένη από στερεότυπα" κυβέρνηση της Βραζιλίας -αν και έχει να αντιμετωπίσει τεράστια κοινωνικά προβλήματα απόλυτης εξαθλίωσης, εγκληματικότητας και θλιβερά φαινόμενα εγκατάλειψης στους δρόμους και κακοποίησης χιλιάδων άστεγων  παιδιών- προωθεί το νόμο PLC 122 κατά της "ομοφυλόφιλο-φοβίας" ή homophobia στα σχολεία. Η οποία ποινικοποιείται με ποινή φυλάκισης, ενώ ΜΜΕ και blogs θα τίθενται εκτός νόμου με το νέο αυτό νομοσχέδιο. Που απαγορεύει  κάθε είδους διάκριση,  ειρωνεία, κακό ή αρνητικό σχόλιο ηθικού ή φιλοσοφικού τύπου, ακόμα και ιατρική άποψη κατά του τρόπου ζωής των ομοφυλόφιλων. Και με προτάσεις που φτάνουν μέχρι και τον αποκλεισμό δημόσιων υπαλλήλων και την απαγόρευση της πρόσβασης στα λεγόμενα "πιστωτικά" - βλέπε τράπεζες κι επίσημη σφραγίδα παροχών φόρου.
Και, σε τελική ανάλυση, αν ήμουν κάτοικος του Ρίο, με τις τεράστιες φαβέλες ή παραγκουπόλεις όπου το πεπρωμένο των νέων είναι ή οι συμμορίες και τα ναρκωτικά ή η "επαγγεματική αποκατάσταση" ως τελευταίων τροχών της άμαξας και υπάκουων υπηρετών της ντόπιας και πολυεθνικής ελίτ και έγραφα αυτά που γράφω τώρα ως κατάθεση άποψης επί του συγκεκριμένου ζητήματος, θα..κατέληγα με την βαρύτατη ρετσινιά του "ομοφοβικού αποβράσματος". Μέχρι και πίσω από τα σίδερα των καθόλου φιλόξενων βραζιλιάνικων φυλακών, σύμφωνα με τα νέα ήθη και νόμους!
Αυτό θα πει δημοκρατικό πνεύμα, ελευθερία έκφρασης και δικαίωμα στη διαφωνία!
Αυτό επίσης θα πει ότι ή έχουμε σαλτάρει τελείως, πολιτικοί και υπήκοοι, ή κάποιοι -οι εντολοδότες των πολιτικάντηδων και "ιδιοκτήτες" των μαζών των υπηκόων- έχουν προφανώς σχεδιάσει τη δική τους ατζέντα που έχει περάσει ολοταχώς στα στάδια της εφαρμογής. Σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς τα περίεργα και εξωφρενικά περί "ομοφοβικών διωγμών" με θρησκευτικής σχεδόν υφής μένος, εκτυλίσσονται σε πάνω από 80 χώρες του κόσμου!
-Θυμήσου τα δυο link στις αρχές της ανάρτησης-


η Αθήνα φωταγωγημένη σε gay χρώματα και παλλόμενη σε καρναβαλικού τύπου παρελάσεις, αλλά αυτό δεν κατάφερε να εξωραΐσει την γκρίζα ασχήμια της και τη συσσωρευμένη μιζέρια και παράνοια των καιρών που εισπνέουν και εκπνέουν οι κάτοικοί της

Όμως υπάρχουν και άλλοι τρόποι, πολύ όμορφοι από αισθητική και καλλιτεχνική άποψη-δες αυτό για να αναδείξει κανείς το δικαίωμα στην ύπαρξη και την ελευθερία επιλογής τρόπου ζωής των ανθρώπων που δεν γεννήθηκαν ετεροφυλόφιλοι ή κατέληξαν στο να μη θέλουν να ζουν ως τέτοιοι. Των μη ετεροφυλόφιλων συνανθρώπων μας που αν έχουν αξιοπρέπεια, πραγματικά ανοιχτό μυαλό και ευφυία και οξυδέρκεια, σίγουρα με τις παραπάνω φασιστικού τρόπου μεθοδεύσεις και τις κακόγουστες παρελάσεις και επιδείξεις μιας ημίγυμνης και ψυχωτικά επιδεικτικής "υπερηφάνειας", δεν νιώθουν καθόλου άνετα και οι ίδιοι. Και δεν τους εκφράζουν τόσο σε κοινωνικό και πολιτικό, όσο και σε ατομικό φιλοσοφικό επίπεδο.
Σε αυτούς τους αντιαισθητικούς και αντιερωτικούς καιρούς που οι ψυχάκηδες της εξουσίας, και άρα της μειοψηφίας, θέλουνε να μας επιβάλλουν ως "νέα τάξη" ή ως νέα φυλακή για το μυαλό και τα κορμιά μας.

Ο Ένοικος...


2 σχόλια:

  1. Ευχαριστω. Ισως να ειναι ,απο τα λιγα ομορφα πραγματα που εχω διαβασει τελευταια,οσο για την μουσικη του συγκεκριμενου συγκροτηματος,και το βιντεο-κλιπ.....τα λογια ειναι περιτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ σ'ευχαριστώ. Όσο για το τραγούδι με το ανάλογο βίντεο στο οποίο παραπεμπει ο σύνδεσμος προς το τέλος της ανάρτησης, σε καθηλώνει πραγματικά και σε συγκινεί με την ιστορία που αφηγείται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή