ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Το πολυσυζητημένο βίντεο και διάφορες αντιδράσεις της κοινής γνώμης...



Yπάρχουν πολλοί που μετά την "εγκάρδια συζήτηση" του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης της "διαφάνειας και ανάπτυξης" με το βουλευτή της χρυσής αυγής και υποψήφιο δήμαρχο Αθήνας, στο πολυσυζητημένο βίντεο, ακούγονται να λένε: "εντάξει, τα ξέραμε ήδη αυτά!". Οπότε αυτό που παραλείπουν και θα'πρεπε να πουν είναι: "και λοιπόν;" Εδώ η μόνη απάντηση που ταιριάζει βέβαια είναι: "Κι αφού τα ξέρατε ρε, τι κάνατε; Τ'αφήνατε να αυγατίζουν;" Πάντως, αυτό το "και λοιπόν;" ή το παρεμφερές "και τι θ'αλλάξει ποτέ;", αυτό το όνειδος της ανοχής σε όλα τα τερατώδη και παρανοϊκά γεγονότα των τελευταίων 3-4 ετών "δημοκρατικού" δημόσιου βίου, της σιωπηλής συνενοχής, της απάθειας και της αποχαύνωσης, είναι αυτό που κάνει την ειδοποιό διαφορά! Ανάμεσα σε ανθρώπους με ανεξάρτητη αντίληψη, αξιοπρέπεια και μαχητική στόφα και τους υποταγμένους, τους εθελούσιους δούλους, τους παραιτημένους κι ακόμη και τους προσδοκώντες οφέλη από το ξεπούλημα του τόπου και τον εξανδραποδισμό ενός πολύ μεγάλου μέρους της κοινωνίας! Ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους στην ατέλειωτη αυτή πτώση μιας ολόκληρης κοινωνίας και των ταγών της.
 Α! Κι όταν λένε για "αυτά" τι εννοούν άραγε αυτοί που αποτελούν κομμάτι της "κοινής γνώμης"; Εννοούν αυτά που περιγράφει (κι επισημαίνουμε με χρώμα στο επιλεγμένο απόσπασμα) ένα εξαιρετικό και πολύ εύστοχο άρθρο του περιοδικού ΡΕΣΑΛΤΟ ("Ο Σαμαράς δεν σώζεται με κανένα τέχνασμα…"):"... ΠΑΝΙΚΟΣ!!! Ένα τελευταίο σκηνικό αντιπερισπασμού είναι η νέα καταιγίδα αποκαλύψεων για τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής… Καθώς και το επεισόδιο του μαινόμενου ταύρου: Του γιου του Μπαλτάκου… Αλλά και εδώ δεν μας λένε ότι αυτό το αμόκ υστερίας έχει πολιτικά κίνητρα: ότι ο Κασιδιάρης «κάρφωσε» κάποια μυστικά… Κανένα, όμως, ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα των κυβερνητικών ανδρεικέλων και δημοσιογραφικών «πορνείων» δεν μπορεί να παρακάμψει αυτά που όλος ο κόσμος καταλαβαίνει από τη συνομιλία και την εμπειρία του: Τα κυβερνητικά παιχνίδια με τη Χρυσή Αυγή, τις στενότατες σχέσεις της κυβέρνησης με αυτό το παρακρατικό μόρφωμα (σαρξ εκ της σαρκός της), καθώς και τις σχέσεις, σχεδόν απόλυτης, εξάρτησης της «ανεξάρτητης» δικαστικής εξουσίας με την κυβέρνηση."
Ετσι είναι! Αλλά και η πλατιά "κοινή γνώμη" κατά πόσο έχει τελικά ευθικρισία, οξυδέρκεια, ειλικρίνεια, ευφυία και...γνώμη; Γιατί η πραγματική γνώμη δεν είναι ανεξάρτητη από τη δράση, αλλιώς λιμνάζει στα στείρα ύδατα των λόγων κενών περιεχομένου! Έπρεπε ενα μεγάλο μέρος του κόσμου να δει στο βίντεο ένα κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος να εξομολογείται στον βουλευτή της χρυσής αυγής για την απροκάλυπτη χειραγώγηση της "ανεξάρτητης" δικαιοσύνης από το εξαρτημένο ως το σάπιο μεδούλι του κυβερνητικό συνονθύλευμα από εγχώριους φεουδάρχες και διεθνείς τοκογλύφους; Με φόντο τα εικονίσματα στον τοίχο, καθώς η άμεμπτη ηθική σαρώνει τα πάντα στο δρόμο της με την ευχή του θεού (δηλ. του Μαμωνά); Για να επικυρώσει "αυτά" που πάντα ήξερε ή "διαισθανόταν", αλλά παρ'όλα αυτά τηρούσε μια απαράδεκτη ουσιαστική σιωπή με συνοδεία ακίνδυνης γκρίνιας για τους "αυτούς" των "αυτών" ;

Και τώρα που η κοινωνία την οποία θέλουν να "σώσουν" και να οδηγήσουν πίσω στις "αγορές" (όσους επιζήσουν δηλαδή για να τους αποελειώσουν εκεί!), τώρα που τρώει με πάταγο μέσα στα μούτρα "αυτά" αλλά κι άλλα "παρελκόμενα" και "συναφή" τι θα πράξει; Θα απαντήσει με την ψήφο της στις "πειραματικές εκλογές" που ίσως...ίσως θορυβήσουν "αυτούς"; Που κάνουν με περίσσια ξετσιπωσιά και καμάρι "αυτά" κι ακόμα περισσότερα;


ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου