"Όσο φοβάμαι μην έρθει μια μέρα που θα 'μαστε μόνο κενά"

" Άνθρωπε"...

Πώς τους επέτρεψες να σε καταστήσουν αξιοθρήνητο ανθρωπάκο, άνοο, άβουλο, δίχως ευθυκρισία, με δική σου συναίνεση υποταγμένο, με δική σου άδεια απαλλαγμένο από τις ίδιες τις ιδιότητες που προσδιορίζουν ένα φυσιολογικό ανθρώπινο πλάσμα...Ελλιποβαρής ψυχή, κενότητα πνεύματος που διαφοροποιεί το ανθρώπινο ον από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο...Μήπως ηδονίζεσαι κιόλας που οι μισάνθρωποι συνωμότες μετατρέπουν με περίσσια άνεση σε τρύπα αφόδευσης τις όλο και πιο λιγοστές ελευθερίες σου; Πώς καταδέχτηκες, ρε συ, ο Φόβος και ειδικά ο φόβος του θανάτου, να σε καταστήσει...νεκρό εν ζωή ; ; Αρκούσε, μωρέ, ένας "κλαρινοϊός" να σε μετατρέψει σε... αυτοματοποιημένο, βραχυκυκλωμένο ανθρωποειδές ; Σε ολάκερο το σύμπαν αντήχησε η λιποψυχία σου...

Ήντα κάμουν μωρέ; γεμίσαμε κουζουλούς και παρακούζουλους και πού ν' απαγκιάσουμε...

Kάποιες ζεστές ακόμα καρδιές δίνουν γενναία μάχη να κρατήσουν άσβεστη τη θέρμη ανάμεσα σε παγόβουνα και μέσα σε δριμύ ψύχος...

Αναρωτήθηκες μήπως δεν σου αξίζουν πια ούτε τα ίδια τα παιδιά σου; Που εν μέσω κραδαινουσών πειραματικών συρίγγων, ανυπομονεί να τα αποστεώσει στους αποπνιχτικούς-αντιεπιβιωτικούς κόλπους της μια τεχνολογική δυστοπία, μία στυγνή φυλακή, με εύηχα συνθήματα...Η μετανθρωπιστική εποχή της "Μεγάλης Θλίψης", που φέρνει το "Great Reset", αποτελεί τον τελικό προορισμό μας, με πρόσχημα "αόρατους εχθρούς" και διαχειριστές ψυχοπαθείς, σε ειπωμένα και πεπραγμένα, ανθρωποφύλακες......;  ΟΧΙ;  Και πώς θα εξαργυρώσουμε την άρνηση;

Μάθε πως η "ασφάλεια", αυτή η αιτιολόγηση της πιο ταπεινωτικής, της πιο σκοτεινής σκλαβιάς, ΔΕΝ υπάρχει! Ποτέ δεν υπήρξε σε αυτόν τον κόσμο και την ιστορία του, είναι μια δεισιδαιμονία, πρόκειται για..fake news! Kι άλλωστε τι αξίζει η ζωή χωρίς την Κίνηση και την ελευθερία που αυτή προσφέρει, χωρίς την ελευθερία επιλογών, χωρίς τόλμη; 

ανιχνευτής

Κάτι κι από τον Ένοικο :

Δεν θα φοβηθούμε τίποτε, ούτε το θάνατο. Υπάρχουν χειρότερα πράγματα από αυτόν:
μία ζωή λυγισμένη απ' τις σκιές στο μυαλό και νοσούσα απ' το φόβο στην καρδιά. Μία ζωογόνος ορμή αποκομμένη από την εσωτερική πηγή της. Μία ομόηχη αγέλη αντί για συντροφιές αυτόνομων, σκεπτόμενων προσώπων. Ένα πρόσταγμα μοχθηρό που σπέρνει τη σιωπή εκεί που θα'πρεπε να οργιάζει η χαρά της ζωής. Ένας καθρέφτης που αντανακλά την απογοήτευση για να μολύνει όποιον βρεθεί στο πεδίο του, που υπεραμύνεται της παραίτησης από την ελευθερία. -  Στη Βαλχάλα !

Οι στίχοι του παραπάνω βίντεο:

Εχω χαθεί μεσ' στις σκέψεις μου τον τελευταίο καιρό Εχω ενα μόνιμο άγχος, κατάθλιψη και ένα αδιέξοδο πιο φανερό Και εσύ με ρωτας 'τι κάνουμε σήμερα;' Και άμα μπορώ να ρθω να σε βρω Μια φυλακή ζουμε αγάπη μου χωρίς τα σίδερα και έξω απ'την πόρτα φρουρό Και όμως. Απ'το μπαλκόνι μου βλέπω μια φάλαγγα σε οργασμό επινίκιο Με σημαιάκια εργασία κατ' οίκον και μειωμένο ενοίκιο Με σκοπευτές στην ταράτσα με άρματα μάχης,στεφάνια, επίσημους και αγήματα Αυνανιζόμαστε κάτω από drone και κυκλοφορούμε μόνο με μηνύματα Έχουμε πόλεμο κάτω απ'τις γέφυρες,λίγο πριν έρθουν για κλείδωμα Ζουμε με μαύρες σακούλες πτωμάτων με δανεικά και επίδομα Δίπλα ο γείτονας παραμονεύει με προσευχές στο ντιβάνι Όταν τις νύχτες κοιμούνται οι μπάτσοι Τοτε ξυπνούν οι ρουφιάνοι Και εμείς,λογοκρινόμαστε δήθεν για βία μα βία βρωμάει ο πλανήτης τους Σφίγγουν κλειδιά στις γροθιές τους κορίτσια για να γυρίσουν το βραδυ στο σπίτι τους Πως να στα κάνω ελαφρύτερα; Μείνε, μη φύγεις νωρίτερα Και εγώ φοβάμαι αν σε κάνει αυτό λίγο να νιώθεις καλύτερα Όταν απλώνω το χέρι μου να σε αγκαλιάσω, χαμογελάς Δεν κάνεις  μια κίνηση αποτομη πίσω και με φιλάς Και αν απ'την όψη μου μόνο φαίνομαι απλά ιδιόμορφος Είσαι ο καθρέφτης που πάντοτε μέσα του γίνομαι λίγο πιο όμορφος Όσο φοβάμαι μην έρθει μια μέρα που θα 'μαστε μόνο κενά Που θα συνηθίσουμε να μην βρισκόμαστε και δεν τα πούμε ξανά Τόσο με κανεις πιο άτρωτο, πάρε το χέρι μου κρατα το Να κοιμηθούμε και απόψε αγκαλιά να μην θυμίζουμε θάνατο (×2) Έχω κλειστεί στο δωμάτιο και προσπαθώ να κρυφτώ Και όσο αρχίζω να μοιάζω σε εκείνο τόσο μου μοιάζει και αυτό Και εσύ με ρωτας 'Τι κάνουμε σημερα;' και άμα μπορώ να ρθω να σε βρω Επιβιώνουμε αγάπη μου λίγο πιο μίζερα κάτω από τόνους μπετό Γιατί, φτιάξαμε τοίχους τριγύρω μας όλοι και γίναν οι τοίχοι κελι μας Προαυλισμός υπό όρους και κράτηση μέχρι να λήξει  η ποινή μας Με κλειδαριές στην εξώπορτα, κάγκελα γύρω μας,κάμερες φράχτες και σύρματα Εκσπερματώνουμε πάνω σε οθόνες και ψαχουλεύουμε λύματα ,τώρα Πριν τη συσκότιση κλείνουν μικρόφωνα μέχρι να σβήσει η φωνή μας Μα τα τραγούδια μας έχουν ψυχή γιατί κουβαλάν τη δική μας Νόμος και τάξη σκυμμένα κεφάλια και πάντα υπάρχει ο πιστός που υπακούει Και αν είπα απόψε να γράψω δύο λόγια το κάνω γιατί κανεις δεν μ' ακούει Σήμερα,τη μοναξιά σου θυμίζουν οι άνθρωποι σε ένα πεζόδρομο τις Κυριακές τους Στην γειτονιά μου υπάρχουν παιδιά ,που δεν γελάνε ποτέ τους Πώς να στα κάνω λιγότερα; Τι να κρατήσω για αργότερα; Και εγώ φοβάμαι πως θα ρθει μια μέρα που όλα θα γίνουν χειρότερα Όσα προσπάθησα μέσα στη μνήμη μου τόσο καιρό να τα θάψω Πρέπει να ζήσω 2 φορές και όχι απλά να τα γράψω Και αν απ'τους στίχους μου μόνο φαίνομαι απλά ιδιόμορφος Είσαι ο καθρέφτης που πάντοτε μέσα του γίνομαι λίγο πιο όμορφος Όσο φοβάμαι μην έρθει μια μέρα που θα 'μαστε μόνο κενά Που θα συνηθίσουμε να μην βρισκόμαστε και δεν τα πούμε ξανά Τόσο με κανεις πιο άτρωτο, πάρε το χέρι μου κρατα το Να κοιμηθούμε και απόψε αγκαλιά να μην θυμίζουμε θάνατο (×2) Καλή λευτεριά να έχουμε όλοι,τόσο σε ατομικό όσο και σε συνολικό επίπεδο  και να θυμάστε: ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΕΘΑΜΕΝΟΙ,ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΖΩΝΤΑΝΟΙ!

Βεβηλος Χ Anser Live Κατράκειο Θέατρο 26.6