ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 31 Μαρτίου 2021

Πλησιάζει η κομβική στιγμή, για το ζαλισμένο από ιώσεις και "προστατευτισμό" ανθρώπινο είδος, της (καθυστερημένης απελπιστικά) Αποκάλυψης;

(Ή: οι "Άλλοι" φοβούνται την "COVID-21" ή μας παρατηρούν από παλιά και γελάνε μέχρι εξωγήινων δακρύων και συνάμα αισθάνονται απόλυτη αδιαφορία ως κι απέχθεια ; Μήπως και να μας συμπονούν από την άλλη για την κατάντια μας και τη διαχρονική τραγωδία του είδους; Εκτός κι αν πρόκειται για το είδος της σαν αστραπής στιγμιαίας ίσως συμπόνιας του παρατηρητή ή και πειραματιστή για το ινδικό χοιρίδιο...)

"Tο παράδοξο είναι απλά μια σύγκρουση της πραγματικότητας και της άποψής μας για το πώς οφείλει να είναι η πραγματικότητα" Ρίτσαρντ Φάυνμαν, νομπελίστας φυσικός 

Aς ξεκινήσουμε με το βίντεο:


" Σύμφωνα με τον Avi Loeb, από το Χάρβαρντ, οι εξωγήινοι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ επιστημονική φαντασία και το να μην γίνεται συζήτηση για την ύπαρξή τους είναι έγκλημα (όπως και η μετανθρωπιστική-απανθρωπιστική Ατζέντα που πατάει πάνω στην "πανδημία", να προσθέσω εγώ), καθώς δεν πρόκειται για μια απλή υπόθεση!"

"Ο φόβος των εξωγήινων δεν είναι η ουσία των πραγμάτων για το ανθρώπινο είδος. Ίσως είναι φτιαγμένο για να καταστραφεί (ή να το καταστρέψουν, επίσης να προσθέσω) ώστε να αποκαλυφθεί τότε το κυρίαρχο είδος του σύμπαντος που σίγουρα δεν είναι ο άνθρωπος (αυτό του έλειπε του σύμπαντος!)..."

Ατάκες από αυτά που ακούγονται στο βίντεο. Ένα εξαιρετικό βίντεο. Θα το χαρακτηρίζαμε "τόσο, όσο...". Μέσα σε λίγα λεπτά έχουμε την παράθεση, με προσεγμένη σειρά, μια πληθώρας στοιχείων και γεγονότων ενδιαφέροντων το λιγότερο έως συγκλονιστικών, ώστε η περιεκτική αυτή αναφορά να αποτελέσει την αφορμή ενασχόλησης για όσους δεν υποφέρουν από την αποκαρδωτικά κοντόφθαλμη  οπτική και τσιμενταρισμένη ακαμψία των "ντουβαριών" ενός αντεπιστημονικού "ρεαλισμού" και μη υγιούς σκεπτικισμού που ξεπέφτει στην αδικαιολόγητη αδιαλλαξία και μη έρευνα.

Θα ανασύρω εδώ ένα απόσπασμα από την ανάρτηση με τίτλο ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ! (ξέρω ότι θα υπάρξει και η συνέχεια της σύντομα) του Ένοικου:

  Δεν είναι περίεργο που όλοι οι αστροναύτες γύρισαν πίσω ψυχικά αλλαγμένοι. Τι νόημα είχαν όλα μπροστά στους ατέλειωτους κόσμους που φώτιζαν στο άπειρο; Είχαν κατά κάποιο τρόπο πιει από το κρασί του Σύμπαντος. Είχαν δει τη Χώρα των Λωτοφάγων κι είχαν ακούσει το τραγούδι των Σειρήνων. Είδαν την ανθρωπότητα μέσα στο μικροσκόπιο. Αν η Γη πέθαινε κάτω από τα πόδια τους σ' ένα ολοκαύτωμα της μανίας του ατόμου, ίσως να΄βλεπαν τις αμυδρές λάμψεις του θανάτου. Ίσως αυτοί να το' βλεπαν. Αλλά ποτέ το φως, που θα σήμαινε το θάνατο της ανθρωπότητας, δεν θα' φτανε στον πιο κοντινό από τους κόσμους που υπήρχαν γύρω τους στο άπειρο. Ποτέ δεν θα το μάθαιναν όλοι αυτοί οι ατέλειωτοι κόσμοι. Ποτέ δεν θα μάθαιναν ότι στις εσχατιές του γαλαξία τους ένας κόσμος είχε αυτοκτονήσει. Ένας ηλίθιος κόσμος που δεν είχε μάθει να ζει.
 Κι απ' όλους αυτούς τους ατέλειωτους κόσμους, μόνον η Γη θα είχε γνωρίσει τη ζωή; Μόνο κάποιος που δεν είχε δει ποτέ του τα άστρα θα πίστευε κάτι τέτοιο. Εδώ και μόνο εδώ αναπτύχθηκε η Ζωή - η ζωή που εξαρτάται από μια χούφτα κρετίνων, που εξοντώνουν εκατομμύρια πλάσματα στο όνομα κάποιων αρρωστημένων ιδεών. Αλλά είπαμε. Μόνο κάποιος που δεν είχε δει τα άστρα θα πίστευε κάτι τέτοιο. 

Για ακόμα πληρέστερη απόπειρα κατανόησης ή μάλλον εφαλτήριο μελέτης και συλλογής στοιχείων αλληλοσυνδεόμενων στην απόπειρα σύνθεσης της Μεγάλης Εικόνας, (όσο μπορεί το επίθετο "πλήρης" εδώ να προσεγγίσει έστω και στοιχειωδώς ικανοποιητικά το μεγαλύτερο μυστήριο στην Ιστορία, την πραγματική και ανείπωτη, του πλανήτη και του ανθρώπου), ενθαρρύνουμε τους αναγνώστες να ανατρέξουν στους συνδέσμους:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου