ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2019

" Τί σου κάνω γονέα-2 μου;.."


Θεωρούμε το παρακάτω άρθρο ως πολύ χρήσιμη και οξυδερκή συμπλήρωση σε δικές μας σχετικές αναρτήσεις επί συγκεκριμένων εξωφρενικών (ή εξωφρενικά φαιδρών) και πολύ περίεργων συνάμα εξελίξεων, παγκόσμιας εμβέλειας:

Τί σου κάνω γονέα-2 μου;..
 
Πολλά τα ερωτήματα:
     Ο κουμπάρος πώς θα λέγεται;  Γονέας-γΓάμαΆλλος δηλαδή γάμα(ει) κι άλλος ο γονέας-1;
     Και ο συμπέθεροςΚι η συμπεθέρα
     Ύστερα, αφού πλέον δεν είναι ανάγκη οι γονείς να είναι κι απ' τα δύο φύλα, τότε γιατί να είναι μόνον δύο; Ποιός ηθικός κανόνας το επιβάλει;  Κανείς. Να μπορεί να είναι
και γονέας-τριολέ, και καρεδάκι, και γιατί όχι και γονείς-παρτούζα.

     Πέρα όμως απ' το γελοίο του θέματος (που αργά ή γρήγορα με την απίστευτη μ@λακία της "πολιτικής ορθότητας" έτσι όπως καθ' υπερβολή εφαρμόζεται θα φτάναμε ως εκεί),
     ..δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως η γελοιότητα απέχει απ' την επικινδυνότητα μιά Νέα Τάξη Πραγμάτων δρόμο.

     Ούτε καν ο Όργουελ στο "1984" και στην "Φάρμα των ζώων" μπόρεσε να φανταστεί την πραγματική έκταση της δυστοπίας που δημιουργείται με ΠΡΟΣΧΗΜΑ  τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κατ' επίφαση ισότητα και δικαίωμα στην επιλογή.
     Διότι στην εποχή των τραπεζών, των μεγάλων εταιρειών, των οικονομικών και πολιτικών ελίτ τίποτε δεν γίνεται τυχαία, και βέβαια τίποτε για τον άνθρωπο.

     Όλα έχουν κάποιο νόημα και κάποιο στόχο. Πάντα βέβαια εναντίον πολιτών και λαών.
     Συγκαλυμμένα όμως. Υποδόρια.
     Όπως με την γελοιότητα-έγκλημα εκ προμελέτης του γονέα-1 και γονέα-2.
     Όταν απαλείφονται απ' το επίσημο λεξιλόγιο της εξουσίας λέξεις και έννοιες που μιλάνε στο θυμικό, στην ηθική, που στηρίζουν παραδόσεις, αξίες και λαούς,
     ..που συνειρμικά καλούν τον άνθρωπο στον κόσμο των συναισθημάτων (έναν κόσμο τόσο επικίνδυνο για την Νέα Τάξη που επιθυμεί ανθρώπους-ρομπότ, ανθρώπους-σκλάβους στην υπηρεσία παραγωγής χρήματος για τις ελίτ),
     ..τότε η ώρα που θα απαλειφούν και τα ονόματα και τα επίθετα ή ό,τι άλλο προσδίδει μοναδικότητα και προσωπικότητα στο άτομο, δεν απέχει πολύ.
     Κάποια αφορμή, κάποιο πρόσχημα θα βρεθεί μέσα στην παραζάλη της "πολιτικής ορθότητας" που το σύστημα μας έχει ρίξει τάχα για να μας προστατέψει.
     Μάλλον δεν θάναι μακριά ο καιρός που δεν θα χρειάζεται να είσαι κατάδικος για να προσδιορίζεσαι με έναν αριθμό
      Θα είσαι ένα ανθρώπινο bar code χαραγμένο σ' ένα μπράτσο. ένα ανθρώπινο προϊόν.
     Ήδη ΑΜΚΑ, ΑΦΜ, αριθμός κοινωνικής ασφάλισης σε άλλα κράτη, αποτελούν μιά πρόβα τζεναράλε.

     Η εξουσία που οι λαοί έχουν εκχωρήσει σε "εκπροσώπους" έχει παραχωρηθεί από αυτούς έναντι αδρού ανταλλάγματος στο Σύστημα.
     Μιά οικονομική μαφία ελάχιστων, μία συμμορία τραπεζών και πλούτου που νέμεται τον κόσμο κατά το δοκούν.
     Που όλο και επεκτείνεται και θεριεύει με προσχήματα, με "πολιτικές ορθότητες", με μαριονέτες τύπου Μακρόν, τύπου "αριστερών κυβερνήσεων", τύπου "αντιφασιστικών" και "αντιρατσιστικών" ΜΚΟ.

     Προσοχή: Τίποτε δεν είναι τυχαίο, τίποτε δεν είναι γελοίο.
     Είναι όλα επικίνδυνα.

     Οι λαοί πρέπει επειγόντως να ανακαλέσουν την εκχώρηση εξουσίας στους "εκπροσώπους" τους που τους πρόδοσαν και τους προδίδουν για ίδιο όφελος.
     Ο χρόνος επείγει.
     Το σύστημα είναι βιαστικό, ασυγκράτητο, χωρίς ενδοιασμούς και ηθικούς φραγμούς.


      Έτσι ακριβώς πρέπει να γίνουν και οι λαοί εναντίον του!..


το διαβάσαμε στο Ουδέν Σχόλιον
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου