ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Λαμόγια για "λύπηση"...



Έχετε παρατηρήσει ότι ουκ ολίγες φορές τα διάφορα λαμόγια που έχουν καταχραστεί και υπεξαιρέσει πακτωλούς δημόσιου χρήματος και αποδεικνύεται γενικώς ότι είναι μπλεγμένα σε διάφορα "χαριτωμένα" σκάνδαλα του "δούναι και (μεσο)λαβείν", όταν συλλαμβάνονται, για την απαραίτητη στάχτη στα μάτια της κοινής γνώμης (που απέχει παρασάγγας από το να έχει ευθικρισία και καθαρή γνώμη που οδηγεί και σε ανάλογη δυναμική απαίτηση ευθυνών), τότε...
...Ξεκινούν, ξαφνικά ή σιγά σιγά, να εμφανίζουν διάφορα ψυχοσωματικά προβλήματα υγείας; Και να καταλήγουν σε νοσοκομεία και θεραπευτήρια, άλλος σε καροτσάκι, άλλος με το βλέμμα του Ντάστιν Χόφμαν στην ταινία "Rainman", άλλος σαν ημιθανής σε φορείο κτλ. Α! και κάποιοι άλλοι, με "λιγότερο σοβαρά" παραμπτώματα, τα οποία σε άλλες χώρες θα κρίνονταν ικανοποιητικά για να πεταχτούν στα μπουντρούμια για κάμποσο καιρό, την κάνουν για διακοπές σε μακρινές εξωτικές τοποθεσίες για να "ξελαμπικάρουν" απ'το σοκ της σύλληψης κι όταν επιστρέφουν διαμαρτύρονται και για την ενόχληση που δέχτηκαν! Ενώ αν είσαι μια απλή μονάδα της "κοινής (θνητής) γνώμης" και χρωστάς λιγότερα από 1000 ευρώ στο δήμο, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, στο "αδιάφθορο" δημόσιο γενικά ή λίγες χιλιάδες ευρώ σε τίποτα ασφαλιστικά ταμεία (αυτά που καταληστεύτηκαν από τους δημόσιους άρχοντες για να τζογαριστούν τα λεφτά τους πχ σε "τοξικά ομόλογα"), τότε σε μπουζουριάζουν με συνοπτικές διαδικασίες και κινδυνεύεις άμεσα να χάσεις και το σπίτι σου. Αυτό που οι δανειστές και οι yes men τους έχουν βάλει στο μάτι με μεγάλο πάθος και για συγκεκριμένους λόγους. Που σχετίζονται με την εξαθλίωσή σου σε βαθμό ψυχικής παράλυσης και απόλυτης καθήλωσης.

Βέβαια οι απατεώνες, καταχραστές και τα κάθε λογής "άνθη" που συλλαμβάνονται αποτελούν μικρά ψάρια (ασχέτως αν εμπλέκονται σε πολύ μεγάλα ποσά και απίστευτες ρεμούλες) στον αχανή εγχώριο ωκεανό της δίχως πάτο διαφθοράς.
Μια παγκόσμια νεοελληνική διάκριση που η χώρα θα πρέπει να περηφανεύεται γι'αυτήν. Δεν παύει ν'αποτελεί διάκριση!

Όπως και να'χει, είναι κρίμα να βλέπεις αυτούς τους καταρρακωμένους, χλωμούς και ασθενούντες πρώην διαχειριστές της εμπιστοσύνης σου σε τέτοια χάλια και παρ'όλες τις ατασθαλίες τους τούς αξίζει φροντίδα! Ειδική! Όχι σε τίποτα ράτζα νοσοκομείων σε πλήρη διάλυση, όπου προορίζονται για την "κοινή γνώμη". Προτείνουμε λοιπόν τη δημιουργία μιας πρότυπης και πλήρως εξοπλισμένης ιατρικής μονάδας με τα αρχικά Ι.Π.ΛΑ. Δηλαδή Ίδρυμα Περίθαλψης Λαμόγιων.

Κι αφού αναρρώσουν πλήρως, τότε σε κάποιους που επιστρέψουν όσα έκλεψαν ή ένα ικανοποιητικό μέρος απ'αυτά, να τους γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις και να γυρνούν πίσω στην οικογενειακή θαλπωρή. Άντε, αφού περάσουν κι ένα κάποιο χρονικό διάστημα πίσω από τα κάγκελα, χάριν "κοινής γνώμης", αλλά με όλες τις απαραίτητες ανέσεις για να μην ασθενήσουν (ξανά)...

Γιατί αν τιμωρούνταν παραδειγματικά (από ποιους όμως; τους πρώην συνεργάτες, εντολοδότες, σιωπηλούς συνένοχους, μέντορες και γενικά τον ίδιο τον κύκλο που τους εξέθρεψε, τους ενθάρρυνε, τους γαλούχησε;) και δημεύονταν οι περιουσίες τους και οι περιουσίες των συγγενών τους και ρευστοποιούνταν προς άμεσο όφελος ανέργων, πολύτεκνων κτλ. και σε κοινωνικές υποδομές, τότε..
... Θα είχαμε μια ιδεατή κατάσταση! Αλλά οι ιδεατές καταστάσεις αποτελούν το χειρότερο εφιάλτη του κράτους και των σπονσόρων του...

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου