Μεγαλώσαμε φτωχικά αλλά το φαγητό δεν έλειψε ποτέ από το τραπέζι. Από τους πατεράδες και τις μανάδες μας ακούγαμε συχνά την προτροπή να φάμε «όλο το φαΐ μας». Εκείνοι, και οι παππούδες μας, ήξεραν καλά τι θα πει πείνα ή υποσιτισμός. Άντεξαν στις κακουχίες, στάθηκαν όρθιοι, πάλεψαν για να γίνει η ζωή τους και η δική μας καλύτερη και η ζωή αντάμειψε ως ένα βαθμό τους αγώνες τους.
Στο σχολείο η δασκάλα μας μίλαγε για την «φτωχή» Αφρική. Για τα παιδάκια που πέθαιναν σκελετωμένα από την πείνα μέσα σε ακαθαρσίες και σύννεφα από μύγες. Δεν μας εξήγησε όμως πώς γίνεται σε μια τόσο πλούσια ήπειρο να πεθαίνουν εκατομμύρια παιδιά από την πείνα, και να μην έχουν πιει ποτέ στην τόσο σύντομη ζωή τους καθαρό νερό. Αργότερα είδαμε τις φωτογραφίες των νεκρών σκελετωμένων από την πείνα παιδιών στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς φασίστες Αθήνα, που μεταφέρονταν για να θαφτούν με κάρα που έσπρωχναν σκελετωμένοι αλλά ζωντανοί ακόμα ενήλικες. Τότε ήταν ο πόλεμος... Σήμερα, εδώ στην Ελλάδα που δεν είναι «Αφρική» και δεν ακούγονται τα κανόνια του πολέμου, 145.000 μαθητές, εκατόν σαρανταπέντε χιλιάδες παιδιά υποσιτίζονται, πηγαίνουν στο σχολείο νηστικά, ζαλισμένα, συχνά λιποθυμούν.
Την εποχή που η συσσώρευση πλούτου ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Την εποχή που η τεχνολογική εξέλιξη φαντάζει συχνά εξωπραγματική. Την ώρα που η κυβέρνηση δήθεν πανηγυρίζει για «ανάκαμψη» της οικονομίας, για «πρωτογενές πλεόνασμα», για «πιάσιμο τόπου» των θυσιών του λαού, για «ανάπτυξη» κλπ, την ίδια ώρα που η τηλεοπτική προπαγάνδα ξεπλένει σκάνδαλα και συνειδήσεις, 145.000 παιδιά (σύμφωνα μόνο με τους υπολογισμούς των υπηρεσιών του κράτους) δεν καταφέρνουν κάτι που θα έπρεπε να είναι το αυτονόητο: να γεμίσουν το στομάχι τους! Τέτοιες στιγμές οι λέξεις είναι «μικρές» για να αντέξουν το βάρος αυτών που νιώθεις, αυτών που σκέφτεσαι μπροστά στο άκουσμα αυτής της «είδησης». Όλα έχουν γραφτεί, έχουν ειπωθεί, συζητηθεί, εξαντληθεί…
Η φτώχεια, ο υποσιτισμός η πείνα δεν είναι φυσικά φαινόμενα όπως μας τα παρουσιάζουν οι κυβερνώντες και οι «φιλάνθρωποι» που πετάνε στα υποσιτισμένα παιδιά ένα κουλούρι κι ένα κομμάτι τυρί για «κολατσιό», επιδιώκοντας να ξεγελάσουν την πείνα τους και μαζί τους πατεράδες και τις μανάδες τους, πως ζουν σε μια κοινωνία που μεριμνά για τους πολίτες της. Όπως και η «κρίση» δεν μας αφορά «όλους». Αυτά είναι «προβλήματα» πάντα των κακοπληρωμένων ή απλήρωτων εργαζομένων, των ανέργων, των φτωχών, των πολλών. Αυτών που παράγουν τον αμύθητο πλούτο που καρπώνονται στη συνέχεια μια χούφτα αρπαχτικά που ζούνε στη χλιδή. Αυτών που –ακόμα- υπομένουν τη βία των καπιταλιστών, να διαλύουν τη ζωή τους, να ποδοπατούν το παρόν και να σβήνουν το μέλλον τους. Αυτών που έχουν τη δύναμη να χορτάσουν το ψωμί και τη ζωή σε μια κοινωνία που δικαιούνται και την αξίζουν. Φτάνει να το αποφασίσουν.
"Οικοδόμος"
To είδαμε στη Σίβυλλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου