Η μνημόνευση παρελθοντικών γεγονότων που έλαβαν χώρα μέσα σε συγκεκριμένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες κι ανέπτυξαν ιδιαίτερες δυναμικές, οδηγώντας σε ανάλογα αξιομνημόνευτα αποτελέσματα, είναι απαραίτητο να μνημονεύονται ώστε να μην παραδοθούν βορά στους ανέμους και τη σκόνη της λήθης. Ειδικά όταν έχουν σημαίνοντα νοήματα και διαχρονική ισχύ για τις ανθρώπινες κοινωνίες!
Οι οποίες εξελίσσονται ή αντιεξελίσσονται μέσα στη ροή του ιστορικού γίγνεσθαι. Και γεγονότα του παρελθόντος που κρίνονται ως άξια μνημόνευσης, είναι καλό να λειτουργούν κι ως μάθηση. Κι όταν οι κοινωνίες συνειδητοποιούν ότι έχουν τελματώσει μέσα στην επαναληπτικότητα -έστω κι εντελώς χαλαρής στην κάθε ειδική περίπτωση- σταθερών νόμων του ιστορικού γίγνεσθαι, είναι ακόμη καλύτερο γι'αυτές να μην κινούνται στις φλύαρες σφαίρες του πνεύματος και τις θύμησες περασμένων γεγονότων με ηρωική δυναμική και συγκινησιακή φόρτιση...αλλά μέχρι εκεί! Οφείλουν τις ιδέες που έρχονται με δονήσεις και διδάγματα από το παρελθόν να τις εξαργυρώνουν μέσα στην πράξη του ιστορικού παρόντος, να τις ενσωματώνουν "μέσα στην ανελέητη ορμή της ζωής". Ως κινητήριες δυνάμεις για τη μορφογέννεση ενός καλύτερου αύριο. Γιατί η δυστοπία του σήμερα μπορεί να είναι διαφοροποιημένη όσον αφορά τις εξωτερικές καταστάσεις και ορολογίες που τις περιγράφουν, αλλά είναι αναλλοίωτη όσον αφορά την ουσία της σε σχέση με μελανά και πνιγηρά παρελθοντικά τέλματα...Με πιθανότητες οι καταστάσεις να οδηγήσουν και σε πολύ χειρότερες κοινωνικές συνέπειες από εκείνες του χθες... Αν η νοσηρότητα των αιτιών και το ανελέητο σφυροκόπημα των αποτελεσμάτων δεν αντιμετωπισθούν με στοχαστικότητα, ειλικρίνεια κινήτρων και τόλμη, βαθιά μέσα στη γεννεσιουργό ρίζα τους.
Και οι κοινωνίες που συνειδητοποιούν ότι οφείλουν να Κινηθούν για να μην απονεκρωθούν και να συγγράψουν οι ίδιες τις δικές τους ιστορικές σελίδες, δεν πρέπει να ξεχνούν:
Όταν καταπιάνεσαι με τη φωτιά είναι αναπόφευκτα και τα εγκαύματα και οι απώλειες και οι πυρπολήσεις...
Η πανουργία της ύμνησης της μετριοκρατίας, του συμβιβασμού, της τιποτοσύνης και η βιοθεωρία της επιτακτικής ανάγκης για ασφάλεια και ενοχοποίησης λογής "ταραχοποιών" που τη διαταράσσουν, αποτελούν τα πιο σίγουρα σημάδια χυδαιότητας κι εκφυλισμού της ανθρώπινης κοινωνίας. Όπως και η καθολική επικράτηση ως "κανονικότητας" της φτώχειας και της δυστυχίας και η προκλητική απάθεια γι'αυτές, τόσο από άρχοντες όσο κι από αρχόμενους...
Η εξέγερση, σε όλο το βάθος της έννοιας, δεν σημαίνει μόνο ανατροπή αλλά και μέριμνα σοβαρή ώστε να μην επανεμφανιστούν οι ίδιες αιτίες που, αργά ή γρήγορα, οδηγούν στις ίδιες αναγκαιότητες εξέγερσης.
Κι επανάσταση σημαίνει πρώτιστα επαναξιολόγηση κι αλλαγή του τρόπου με τον οποίο συνδιαλλέγομαι με τον ίδιο τον εαυτό και με τον κόσμο. Άρα κι αλλαγή συμπεριφοράς.
Όλα τ'άλλα, αναμασήματα αλλοτινής υπέρβασης και γενναιότητας κι ευχολόγια περί μελλοντικής, έχω την εντύπωση ότι αποτελούν απλώς πένθιμες δικαιολογίες...
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου