Το παρακάτω άρθρο επιχειρεί να ερμηνεύσει τις βασικές αιτίες ενός πολυσυζητημένου ελληνικού φαινομένου που προκαλεί εντός κι εκτός τειχών απορίες εύλογες. Όσο κι αν κάποιος-οι διαφωνούν σε επιμέρους ή αρκετά σημεία, ή, από την άλλη, θεωρούν ότι θα έπρεπε ο αρθρογράφος να εμβαθύνει περισσότερο σε κάποια σημεία της επιχειρηματολογίας του (άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ορισμένες ρήσεις όπως "ο νοών νοείτω" ή "τα πολλά λόγια είναι φτώχεια" συχνά), δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι το άρθρο θέτει καυτούς προβληματισμούς.
 Το ερώτημα που τίθεται και θα πρέπει να μας απασχολεί και να μας προβληματίζει, για μένα κι όχι μόνο, είναι βέβαια το εξής: ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΣΤΡΑΦΕΙ, ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΑΥΤΗ Η ΤΕΛΜΑΤΩΔΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ; ΠΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ; ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΟΙΕΣ ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΛΑΒΟΥΝ ΧΩΡΑ;
(ώστε ακόμη κι αν υπάρξει η όποια λαϊκή εξέγερση, να εξασφαλιστούν, στην πορεία, οι κατά το δυνατόν απαραίτητες συνθήκες της μη ταχείας επιστροφής μας στο ίδιο ή και χειρότερο σημείο με το σημερινό...)
 Γιατί όσο κι αν τα περιθώρια επιβίωσης και ζωής με στοιχειώδη αξιοπρέπεια στενεύουν για τον πολύ κόσμο, μέρα με τη μέρα περισσότερο, δεν παύει, δυστυχώς ή ευτυχώς, η αλλαγή που λέγαμε πριν να αποτελεί τελικά ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ! Εκεί μας έχουν καταντήσει (διανοητικά) και τόσο πολύ μαλθακέψει...Έλεος! (σιγά μη μας λυπηθούν οι εξολοθρευτές μας, αν δεν λυπηθούμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας, ξυπνώντας από το μεγάλο λήθαργο...)

ανιχνευτής

ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΝΟΤΙΑ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ

Έχω αναρωτηθεί, έχω διαβάσει, έχω συζητήσει, ΤΙ ακριβώς συμβαίνει και οι Έλληνες είναι αραχτοί σε κρεβάτια, καρέκλες, πολυθρόνες, κι εσχάτως σε ξαπλώστρες; Οι υποθέσεις πολλές. Ας απαριθμήσω μερικές, μήπως μας βοηθήσει να καταλήξουμε κάπου.

Κάποιοι πιστεύουν ακόμα σ’ αυτό το σύστημα, περιμένοντας ευλαβικά ν’ αλλάξουν οι συνθήκες. Σκέφτονται ότι όλες οι πιθανές λύσεις περνάνε μόνο μέσα από αυτό. Σενάριο που αντιπροσωπεύει τους αιώνια βολεμένους ή τουλάχιστον τους ανόητους. Αυτούς που φοβούνται τις αλλαγές.

Άλλοι ανυπομονούν για τις εκλογές, ώστε να τιμωρήσουν (και καλά) το πολιτικό κατεστημένο. Χωρίς να θέλω να χαλάσω τα όνειρα θερινής νυκτός, κανένας ΣΥΡΙΖΑ δεν θα σε σώσει, συν ότι αυτή η αγανάκτηση βρίσκει δίοδο προς την άνοδο ποσοστών των ναζί.

Διατηρείται η κρυφή -φρούδα- ελπίδα, ότι τα οικονομικά θα βελτιωθούν, ότι θα μπουν λίγες παραπάνω δεκάρες στην τσέπη τους κι έτσι θα εξασφαλίσουν λίγο παραπάνω χρόνο. Η ομάδα αυτού του τρόπου σκέψης στην πραγματικότητα αρκείται στην βελτίωση της προσωπικής της κατάστασης. Είναι ο κλασικός ο Έλληνας ο παρτάκιας, που αφού έχει εκείνος να περνάει, η δυστυχία είναι μια κατάσταση που δεν τον αφορά.

Μερικοί πάλι, έπεσαν στην παγίδα της αυτοενοχοποίησης, πιστεύοντας πως “μαζί τα φάγαμε”, άρα έχουμε όλοι τις ευθύνες μας. Βέβαια δεν μας λένε αυτοί που το παίζουν μετανιωμένοι τι ψήφιζαν τόσα χρόνια και τι επιλογές έκαναν που στήριξαν αυτή την κουλτούρα της παρακμής. Εδώ μπορούμε να προσθέσουμε και τους δουλοπρεπείς, που έχουν την πεποίθηση ότι οι Ευρωπαίοι μας βάζουν σε σειρά, γιατί είμαστε όλοι διεφθαρμένοι, όπως έλεγε και μια ψυχή.

Μην ξεχάσουμε και τους θιασώτες του “τίποτα δεν αλλάζει”, οι οποίοι δεν φύτρωσαν την τελευταία τριετία, αλλά πάντα βρίσκονταν ανάμεσά μας, παντοτινά συμβιβασμένοι με την δική τους ανεπάρκεια, την οποία την έκαναν κανόνα.

Τελικά, φτιάχνοντας μια μίξη όλων των φυλών της αποβλάκωσης σήμερα, το πορτρέτο γίνεται απόλυτα ξεκάθαρο. Ο Έλληνας δεν αντιδρά για έναν και μόνο λόγο. Έχει την σιγουριά, ότι οι επιλογές που έκανε ως τώρα είναι εκείνες που θα τον βοηθήσουν να επιβιώσει. Ποιες δηλαδή; Η διαφθορά, το μέσο, η προδοσία, το ροκάνισμα της καρέκλας του άλλου, οι συμμαχίες με τον διάβολο, η καβάτζα, η διπροσωπία. Έτσι, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, καθεστώτος, οικονομικού μοντέλου και κοινωνικής κατάστασης, εκείνοι ελπίζουν ότι η μέθοδός τους θα λειτουργήσει και πάλι.

Γι’ αυτό ακριβώς αυτή η χώρα δεν θα γίνει ποτέ ευρωπαϊκή, γιατί οι νοοτροπίες που επικρατούν θυμίζουν βαλκάνιο επαρχιώτη που βρίσκεται 5 δεκαετίες πίσω και το παριστάνει αγανακτισμένος μόνο όταν του κλέβουν την plasma. Εκεί που είχε τοποθετήσει τα όνειρά του.


Από Strange journal