ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Η κουλτούρα των μνημονίων και η αντίσταση μέσω (και) του πολιτισμού!

Aλληλεγγύη και συμπαράσταση στους μαθητές των μουσικών και καλλιτεχνικών σχολείων (δεν είναι και πολλά!)


" Η κουλτούρα των φτωχών δεν πρέπει να είναι μια φτωχή κουλτούρα"

 "Φτώχεια δεν είναι μόνο η έλλειψη τροφής και στέγης. Φτώχεια είναι το να αισθάνεσαι Κανένας, το να στερείσαι ταυτότητας. Η μουσική, το να είσαι πρωταγωνιστής σε μια ορχήστρα, το να παίζεις, να τραγουδάς, δημιουργεί στο παιδί μια αυτοεκτίμηση, μια υγιή και ωραία περηφάνια που το βγάζει από τη φτώχεια. Γιατί το παιδί, με το που παίρνει το μουσικό του όργανο, παύει αμέσως να είναι φτωχό. Ενα παιδί με ένα βιολί δεν είναι φτωχό! Γιατί το βιολί το οδηγεί σε έναν δρόμο αυξανόμενου πνευματικού πλούτου".
Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου


του ανιχνευτή

Πριν αναφερθώ στα γεγονότα της πλατείας Κλαυθμώνος, χτες το μεσημέρι στις 30/1, που είχε κατακλυστεί από γονείς (πολλοί απ'αυτούς γνωστοί μουσικοί και καλλιτέχνες) και παιδιά γεμάτα ταλέντο και αγάπη γι'αυτά που τα εμπνέουν (πράγματα τελείως ασύμβατα με την κυβερνητική "λογική" του παράλογου και της χυδαιότητας), ας δούμε πρώτα κάτι από το σάιτ της εξαιρετικής εκπομπής της ΝΕΤ "Εξάντας" (όαση στην τηλεοπτική μιζέρια και χωματερή) σχετικά με ένα ντοκυμαντέρ που προβλήθηκε το ίδιο βράδυ:

"Ένα απόγευμα του 1975 σ’ ένα γκαράζ του Καράκας της Βενεζουέλας, ο 36χρονος τότε καθηγητής μουσικής και οικονομολόγος José Antonio Abreu ξεκίνησε μια σταυροφορία που φαινόταν απολύτως ουτοπική. Να σώσει όσα περισσότερα παιδιά μπορεί από τη φτώχεια, τους δρόμους και την εγκληματικότητα, μαθαίνοντάς τους, δωρεάν, κλασσική μουσική και κάνοντάς τα μέλη μιας κλασσικής συμφωνικής ορχήστρας.

"Τίποτα σαν την πρώτη πρόβα", αναπολεί ο μαέστρος Abreu, 74 ετών σήμερα."Είναι η στιγμή που θυμάμαι με μεγαλύτερο πάθος. Τα υπόλοιπα ήταν μια μεγάλη καθημερινή συγκίνηση".

Σε εκείνη την πρώτη πρόβα ήρθαν μόλις 11 παιδιά. Όμως ο σπόρος είχε πέσει ήδη στο χώμα, γεννώντας αυτό που θα έμενε παγκοσμίως γνωστό ως EL SISTEMA (Το Σύστημα). Ένα όργανο Παιδείας, αλλά και ταυτόχρονα ένα όπλο κατά της φτώχειας. Ένα εργαλείο κοινωνικής αλλαγής. Μια απόπειρα να αλλάξει ο κόσμος μέσω της μουσικής!"

από τον ΕΞΑΝΤΑ

Δείτε το θαυμάσιο αυτό ντοκιμαντέρ του πολύ καλού Γιώργου Αυγερόπουλου και της ομάδας του εδώ:


( ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΑ 2012-2013 , EL SISTEMA - ΣΩΖΟΝΤΑΣ ΖΩΕΣ )

Και τώρα η "σκυτάλη" σ' εμένα...
Με λίγα λόγια δηλαδή: το όραμα ενός ιδιαίτερου ανθρώπου μετουσιώθηκε σε ένα υποδειγματικό "εργαστήρι" πολιτισμού, όπου σπουδάζουν δεκάδες χιλιάδες παιδιά (πολύ φτωχά στην πλειοψηφία τους, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν στον ήλιο μοίρα! Γι'αυτό και το ντοκυμαντέρ είχε τον τίτλο "σώζοντας ζωές!"), με έξοδα της κυβέρνησης της Βενεζουέλας και εξελίσσονται είτε σε πολύ καλούς μουσικούς, ή δασκάλους μουσικής, είτε σε κατασκευαστές μουσικών οργάνων (επίσης κάτι με τη δική του ξεχωριστή μαγεία)! Κι αυτό τον πολιτισμό που παράγουν, τον εξάγουν συγχρόνως σε όλο τον κόσμο...

 Ας έρθουμε τώρα στη δική μας καταθλιπτική (γιατί έτσι αποφάσισαν οι "καλλιτέχνες" της πολιτικής ξεφτίλας και βαρβαρότητας) και μίζερη πραγματικότητα:
 τα παιδιά που διαμαρτύρονταν χτες στο κέντρο της Αθήνας (και ολοκλήρωσαν τη διαμαρτυρία τους με μια πολύ όμορφη συναυλία) ήταν μαθητές των μουσικών και καλλιτεχνικών σχολείων. Που το πάθος τους (και το λάθος τους για τη "χώρα που γέννησε τον πολιτισμό") είναι οι τέχνες: η μουσική, το θέατρο, η ζωγραφική...
 Και η πέρα για πέρα δίκαιη διαμαρτυρία τους (προς τα ατάλαντα και κλειστά αυτιά των αρμόδιων μάου μάου) οφειλόταν στο γεγονός πως τα σχολεία τους στερούνται πλέον τα ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ και με τις μεθοδεύσεις που προωθούνται οδεύουν ουσιαστικά στην κατάργηση..!

Καταλάβατε; Αν ο καθρέφτης μιας χώρας είναι ο πολιτισμός της, στη μετατρεπόμενη εγχώρια Μπανανία (με την απάθεια και την ανοχή των περισσότερων ιθαγενών ως τώρα) ο καθρέφτης αυτός έχει αρχίσει και θρυματίζεται! Γιατί; Μα πολύ απλά πολιτισμός= έμπνευση=διακίνηση ιδεών=ψυχική υγεία και δύναμη=αμφισβήτηση των καθιερωμένων νοοτροπιών και δομών=Αντίσταση!
 Απλή η εξίσωση, έτσι;

Ναι! Ο πολιτισμός είναι πνοή, είναι παράθυρο που ανοίγει με θέα όλο τον κόσμο, είναι ζωή!
Κι αν δεν καταλαβαίνετε εσείς-οι (αν)αρμόδιοι "κουλτουρολάγνοι" του υπουργείου παραΠαιδείας και του υπουργείου "παραλίγο πολιτισμού"- και στραγγισμένοι από κάθε "χυμό" έμπνευσης και κάλλους (οι...κάλοι), πόση σημασία έχει η μουσική και η καλλιέργεια γενικά  των τεχνών στην ψυχή των εφήβων (με  άμεσες επιδράσεις και στις οικογένειές τους), είναι γιατί η ψυχή σας είναι ελειμματική ή καλύτερα ανύπαρκτη! Αλλά βέβαια! Έτσι θα σώσετε τη χώρα:

 με συγχωνεύσεις και κλείσιμο σχολείων (οι ανειδίκευτοι σκλάβοι δε χρειάζονται και πολλές τέτοιες πολυτέλειες),
με κατάρρευση της δημόσιας δωρεάν Υγείας (το μότο της εποχής= "όποιος ζήσει έζησε κι όποιος πεθάνει πέθανε!"), με μισθούς και συντάξεις υποσιτισμού, με φυγή του πιο ταλαντούχου επιστημονικού και τεχνολογικού δυναμικού στο εξωτερικό, με αλύπητο ξύλο και τόνους χημικών σε όσους αντιδρούν και...

...με δωρεάν μαθήματα πολιτισμού από τους "σωτήρες" στους ξεζουμισμένους κι αγράμματους υπηκόους:
" οι τέχνες του ψεύδους, της εξαπάτησης, της επαναλαμβανόμενης διαπλοκής, της κατάχρησης του δημόσιου και φυσικού πλούτου μιας χώρας με εξασφαλισμένη ατιμωρησία", "μαθήματα υποκριτικής για επίδοξους δημόσιους απατεώνες, που μιλούν διπλή γλώσσα για τις μάζες και ξεχωρίζουν τις καλές ευκαιρίες για μίζες, στην πολιτική σκηνή μιας χώρας", " σεμινάρια πάνω σε στημένες διαφωνίες και διαξιφισμούς ομοϊδεατών-φαινομενικά πολιτικών αντιπάλων στις οθόνες, για στάχτη στα μάτια των ψηφοφόρων", "ειδικός κύκλος μαθημάτων: πώς να εκπαιδευτείτε ώστε να τρομοκρατείτε και να οδηγείτε στα ψυχιατρεία, τα βαρβιτουρικά και την...αγχόνη τους εχθρούς-πολίτες!" και άλλα πολλά υψηλής πνευματικής και αισθητικής στάθμης!

Ναι! Αυτή θέλουν να είναι η Ελλάδα (ή ό,τι απομείνει απ'αυτήν, γιατί το "οικόπεδο" πωλείται επιπλωμένο και σε τιμή πρωτοφανούς ευκαιρίας) του σήμερα, του αύριο, του μεθαύριο. Όπου κάθε χτες θα είναι και καλύτερο!

Ας ξεναγούν λοιπόν οι εγχώριοι-σπουδαγμένοι, συχνά, σε ξένα πανεπιστημιακά ιδρύματα- κακομοίρηδες τους εμίρηδες και τους βαρώνους, όποτε έρχονται στην Μπανανία (που κάποτε μεγαλούργησε στον ίδιο απλά γεωγραφικό χώρο ένας σπουδαίος πολιτισμός), στις Ακροπόλεις, τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους (στους οποίους-και σε κάθε νέα ανασκαφή- έτσι κι αλλιώς έχουν τον πρώτο λόγο, από παλιά, ξένες αρχαιολογικές σχολές).
Αυτά όλα δεν είναι κτήμα των ιθαγενών της ολοταχώς μετατρεπόμενης χώρας σε Μπανανία. Ανήκουν ως εγγύηση (σύμφωνα και με την κατάπτυστη σύμβαση των μνημονίων, μοναδική στα χρονικά της παγκόσμιας οικονομικής Ιστορίας, όπως επισημαίνουν τόσοι και τόσοι διεθνείς ειδικοί), ως χρυσαφικά-ενέχυρα, στους δανειστές και ιδιωτικούς τους ομίλους (όχι ότι και τα εγχώρια κοράκια δεν θ'αρπάξουν κάποιες ρώγες...) που αντιλαμβάνονται πάνω απ'όλα την όποια έννοια πολιτισμού ως...
...ως κάτι σαν αυτό!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου